Zo begint je dag super relaxt, en zo zit je ineens voor de eerste keer met je dochter op de spoedeisende hulp. Een plek waar je liever niet wilt zijn, zeker nu niet. Met een huilende kleuter op je heup. Dan is je dag ineens niet meer zo relaxt.
Een relaxte ochtend
Gisteren begon als een relaxte dag. Samen met de meiden reed ik de hele ochtend door de wijk op de bakfiets. Samen brachten we een gewonnen prijs van Lola’s winweek naar de winnaar en bezochten we verschillende speeltuintjes. In de middag wilden we na de lunch het zwembadje gaan op gaan zetten, zodat de meiden lekker konden spetteren.
Lola en Coco dansten nog even samen in de tuin, in hun Frozen jurken. Het was een gezellig tafereel. Tot het moment dat Lola iets te enthousiast naar binnen, de kamer in rende. Kei hard valt ze over de drempel heen. Ze begint meteen hysterisch hard te huilen en ik zie direct dat haar teen flink begint te bloeden. Zo heftig, dat ik niet precies zie hoe erg het is, maar het is in ieder geval geen klein simpel sneetje. Slik.
Ik pak haar vast en probeer haar een andere kant in te laten kijken. Samen met vriendlief overleggen we wat we moeten doen. Dit is best lastig, met een krijsende Lola in mijn armen. Rustig blijven, zeg ik. Ook denken we beiden dat het te ver open ligt om zomaar een pleister op te plakken. Het zal vast gelijmd of gehecht moeten worden.
Wat nu?!
Maar ja, wat nu? Terwijl we haar wond desinfecteren met wondspray en er een pleister en op plakken, besluit vriendlief dat we met Lola naar de spoedeisende hulp gaan. “Moeten we niet eerst iemand bellen?” vraag ik nog. “Laten we meteen gaan, hoor ik terug”. Ok, actie! Ik trek Lola snel een andere jurk aan (ze had haar lange Frozen jurk nog aan, met bloed er op). Ondertussen staat vriendlief al bij de buren om te vragen of ons buurmeisje (onze oppas) even op Coco kan passen.
Meteen komt ze met hem mee zodat we met zijn drietjes naar het ziekenhuis kunnen. Coco begint op dat moment natuurlijk net zo hard te huilen als haar grote zus. Voor haar is het natuurlijk ook allemaal spannend en gek. Haar zus die valt, overal bloed, papa en mama die druk doen en ineens met zijn drietjes naar het ziekenhuis gaan. En zij mag niet mee. Ik vertel haar dat ze samen tv mogen gaan kijken, maar ondanks dat blijven de tranen stromen. Buiten word ik al geroepen om in de auto te stappen. Sorry Coco, tot zo! (Gelukkig hoorde ik achteraf dat Coco vrij snel daarna al stopte met huilen.)
Door rood rijden?
Onderweg moeten we wachten bij het stoplicht. Vriendlief zit vol adrenaline en vraagt; “zal ik door rood rijden?”. “Nee joh”, zei ik meteen, “zo erg is het niet, rustig aan!” Voor de mensen bij de eerste hulp is dit een splinter joh, relax! Vijf minuten later rijden we de parkeerplaats van de spoedeisende hulp op. Lola en ik stappen uit, terwijl vriendlief buiten blijft. Bij de ingang staat namelijk duidelijk vermeld dat er maar één extra persoon mee naar binnen mag. In de auto hadden we al besloten dat ik dat zou worden.
Desinfecteren
Bij de balie moeten we onze handen desinfecteren, waarna we door mogen lopen naar de volgende balie. Uiteraard worden we ook gevraagd of we geen klachten hebben zoals hoesten, koorts etc. Bij de wachtruimte staan zo’n acht andere mensen rustig te wachten. Dan kom ik binnen, met een kleuter op mijn heup. Een kleuter die keihard huilt en roept; “dit is de stomste dag van mijn leven”. “Mamaaaaaaa”. Het was zielig, hartverscheurend, grappig en beschamend tegelijk. Alsof er een lichaamsdeel af lag ofzo. Iedereen kijken natuurlijk….sorry!!
Lola huilde zo hard
Na het doorgeven van al Lola’s gegevens, mogen we meteen doorlopen. Dit is trouwens nog best een opgave, ik kan de dame achter de balie namelijk nauwelijks verstaan achter het glas. Lola huilt zo hard. Oops. Ik draag Lola naar een behandelkamer, waar we samen op een bed mogen gaan zitten. Lola mag bij mij op schoot komen zitten. De zuster stelt zich voor en maakt een praatje met Lola. Snikkend geeft ze antwoord en vertelt ze wat er gebeurt is.
Ik wil geen spuitje, mama!
De zuster bekijkt Lola’s wond en zegt meteen dat het allemaal wel meevalt. We hadden niet naar het ziekenhuis hoeven komen. Daarna komen er nog twee dokters kijken en samen bekijken ze de wond en Lola’s voet na. Ze besluiten dat hij niet gehecht hoeft te worden. Omdat Lola ingeΓ«nt is, hoeft ze ook geen spuitje (Lola’s grootste angst). Het arme kind dacht dat haar teen er af moest en dat ze een spuitje zou krijgen. Gelukkig mag ze naar huis met twee prachtige Bumba pleisters Γ©n een dapperheidsdiploma.
Wat een avontuur
Tien minuten later zijn we weer thuis. Coco zit vrolijk op de bank naast ons buurmeisje tv te kijken, met een lekker ijsje in haar hand. Die is weer helemaal relaxt en ook Lola kan gelukkig weer lachen. Wat een avontuur weer zeg! Achteraf gezien hadden we toch eerst de huisarts moeten bellen. Ik had dit ook een paar keer voorgesteld, maar vriendlief stond er op dat we meteen naar de spoedeisende hulp gingen. Weer wat geleerd voor de volgende keer. Hopelijk geneest Lola’s teen goed en snel, zodat ze weer fijn buiten met water kan spelen en kan zwemmen.
Note to self: misschien toch nog een keer mijzelf verdiepen in die gratis thuiscursus EHBO. Misschien toch wel een fijn idee.
Dankjewel lieve dokters, zusters en personeel van het Catherina Ziekenhuis in Eindhoven. Jullie zijn zo ontzettend druk en toch zo lief voor deze kleine pechvogel, dankjewel voor jullie geduld en goede zorgen. En dankjewel lieve Jaidy, dat je meteen wilde komen oppassen! You’re a lifesaver! x
Heb jij wel eens bij de spoedeisende hulp gezeten met jouw kind(eren)?
Ja al 3x met een opname als gevolg en een keer zonder opname maar dat er wel een wond gelijmd werd. En nog eens dat we ook weer naar huis konden. Wel werden we alle keren door verwezen door de hap. Zal best schrikken zijn geweest, zielige Lola.. Dikke knuffel voor haar!
Jeetje, jullie hebben je portie wel gehad π₯΄
Wij al 2x met Liam. 1x zijn voetje verstuikt of verzwikt en vorige zomer is hij van de schommel gesprongen en heeft hij zijn elleboog op 2 plaatsen gebroken ohoh dat was echt ff spannend!
Oh jeetje, wat heftig π’
Heb je dank doorgegeven aan mijn collega seh π
Wat leuk, dankjewel!β€
Ja al een keer met de jongste. Toen waren we rond half tien in het ziekenhuis en βs avonds om half twaalf pas weer thuis. Ze heeft het er nu nog over.
Dan maakt het natuurlijk nog meer indruk.
Half jaartje geleden met Lars. Doorgestuurd door de huisarts. Lars had vocht in de heup (coxitis fugax). Er werd bloed geprikt (heel hard huilen!) en een echo gemaakt van de heup. Hij had zoβn pijn, zo zielig βΉοΈ Na een paar weekjes was het over gelukkig….
Wat vreselijk zeg, arme Lars π’
Yep al 4x.
Helaas 3 x met onze middelste dochter, gevallen en een gat in haar kin gelijmd. Een ontstoken vinger die (na doorverwijzing van de huisarts opengesneden werd om de ontsteking eruit te spoelen. En met haar kinderfeestje brak ze haar pols, die werd onder narcose gezet. Een week later stondbhij verkeerd en werd het een operatie.
Onze jongste is er 2 x geweest. De avond omdat ik vond dat ze uitgedroogd was, allee de desbetreffende arts niet. De nacht was een drama dus om 8 uur s ochtend gebeld ik kom eraan want ze huilt zonder tranen, plast niet en geeft de hele tijd over. Mocht gelijk komen en werd een opname. Ze was toen 4 jaar. De kinderarts zei de ze die avond al opgenomen had moeten worden en daar ging ze een gesprek aan met die art. Ons meisje kon namelijk niet eens meer staan zo ziek. De arts was heel snel, binnen een half uur na binnenkomst lagen wij in isolatie met sonde en vocht op de kinderafdeling.
Die avond mocht ze naar huis omdat het geen gevaarlijk bacteriΓ«n waren en ze helemaal was opgeknapt
Jeetje Mina, wat een pech allemaal. En vreselijk dat jullie verkeerd zijn beoordeeld. Vreselijk. Pfff. Hopelijk was het dit voor jullie x
Wel zielig. Gelukkig is alles goed gekomen!
Wat een avontuur zeg..!
Gelukkig was er niets aan de hand en kon het met een pleister af.
Ja, één keer. Toen had mijn zoon een gat in zijn hoofd, de aap, had hij maar niet in die boom moeten klimmen.
Hij heeft heel kort haar, dus als je goed kijkt zie je het litteken nog.
Het is wat met die aapjes he π hihi
Klinkt als een hysterisch gebeuren haha. Volgende keer wondje eerst schoonspoelen, goed kijken hoe diep het is en of het nog veel bloedt. Diep adem halen en de huisarts bellen. Scheelt toch een hoop stress, ook voor de kids, als je kalm en in controll blijft
Hahaha…dat viel gelukkig wel mee. Ik bleef de hele tijd kalm en gecontroleerd, dus qua stress viel het reuze mee. Zoals ik al schreef hadden we het achteraf anders aan moeten pakken π