Mijn spannendste supermarktbezoek ooit

Gisteren liep ik voor de eerste keer sinds 2 weken door de supermarkt. Tijdens deze Corona crisis blijf ik liever binnen, maar toch besloot ik voor dit keer vlug even naar de supermarkt te gaan. Op het eerste gezicht leek het niets bijzonders, maar dit was toch wel mijn spannendste supermarktbezoek ooit. Een bezoek wat mij meer deed, dan ik vooraf had bedacht.

Was het dat wel waard?

Omdat ik via Marktplaatst een paar sneakers had verkocht, wist ik dat ik deze week sowieso nog een keer naar een PostNL pakketpunt moest gaan. Ik kon moeilijk de koper de komende 2,5 maand laten wachten op haar sneakers. Toch vond ik dat best wel spannend. Moest ik wel het risico gaan lopen, voor een paar sneakers? Was het dat wel waard? Ik besloot naar de Plus hier vlakbij te gaan, omdat het daar eigenlijk altijd vrij rustig is. Hopelijk was dat vanmiddag ook het geval.

Gelukkig, er staat geen rij buiten

Met een dubbel gevoel sprong ik na drie weken, voor het eerst weer op mijn fiets. Zelfs dat voelde vreemd. Terwijl ik door de verlaten straten fiets, probeer ik alles om mij heen te observeren. Kom ik nergens onverwacht mensen tegen? Komt er niemand te dicht bij mij? Stel ik mij aan of voelt iedereen om mij heen dit gevoel. De supermarkt is in zicht. Gelukkig, er staat geen rij buiten. Dat is goed nieuws. Meer kans voor mij om zonder risico te lopen, de winkel in te gaan. Zal ik meteen doorlopen naar de servicebalie? Ja, er staat niemand. Mooi. Mensen die de winkel willen verlaten, laat ik netjes voor en geef ik meer dan anderhalve meter ruimte. Tot zo ver gaat het goed.

Pakketje posten

Vlug loop ik er naar de servicebalie en kijk ondertussen achter mij, of er niemand klaar is bij de kassa’s en langs mij af moet lopen. De medewerkster achter de balie is vrolijk en helpt mij snel en vriendelijk. Ik ben haar eeuwig dankbaar en wens haar ook een fijne dag, wanneer ik weg loop. Zal ik nog wat boodschappen halen, of ga ik zo snel als ik kwam, ook weer terug naar huis? Ik kijk de winkel in en scan met mijn ogen het aantal klanten. Loopt iedereen netjes uit elkaar? Check. Pas ik daar nog veilig tussen? Check. Wil ik dit? Check.

Een verplicht ontsmet mandje

Bij de poortjes staat een medewerkster. Ze kijkt mij vriendelijk aan. In haar handen heeft ze een doekje en schoonmaakmiddel. Ze maakt het handvat van mijn karretje schoon, waarna ze het aan mij geeft. Ik pak het aan en spreek met mijzelf af dat ik het nergens anders aanraak, dan alleen op deze plek aan het handvat. Ik hou mijn adem in en loop door het poortje naar binnen.

Iedereen in slow motion

Om mij heen lopen mensen, allemaal in slow motion, rustig met hun mandje hun boodschappen te doen. Ik merk dat ik continu om mij heen scan of er niemand te dichtbij komt. Iedereen houd gelukkig netjes afstand. Ik vergeet bijna waar ik eigenlijk voor kom, boodschappen. We hebben eigenlijk niet perse iets nodig, maar toch wil ik zo verstandig mogelijk boodschappen doen. De eieren zijn hier nog niet op, zie ik. Neem ik ze mee? Nee, we hebben er nog genoeg.

Strategische routes uitstippelen

Ik loop naar de broodafdeling en zie de strepen op de vloer. Anderhalve meter afstand houden staat er op. Ik zie dat ze verder dan anderhalve meter van elkaar geplakt zijn. Dat vind ik fijn. Door naar de groenten en fruit. Ik raak alleen aan wat ik wil kopen en blijf strategische routes uitstippelen. Routes waarbij ik mijzelf niet kan laten insluiten in gangen, door andere klanten. Ik probeer een logische route te plannen, maar vergeet wat ik nodig heb. Gelukkig blijft iedereen op afstand en kan ik mijn route vervolgen.

Hou je tranen in Jans

Al snel ben ik klaar met dit spelletje en merk ik dat ik hier eigenlijk helemaal niet wil zijn. Ik zie enkele medewerkers vakken vullen en voel alleen maar respect voor hen. Ik word er zelfs emotioneel van en loop snel door naar de kassa. Gelukkig, vrijwel meteen ben ik aan de beurt. Terwijl ik mijn boodschappen op de lopende band leg, voel ik allerlei emoties opkomen. Hou je tranen in Jans, zeg ik tegen mijzelf. Ik durf de caissière bijna niet aan te kijken, omdat ik haar niet wil lastigvallen met mijn emoties. Ik kan contactloos afreken en bedank haar voor haar hulp. Nog nooit was ik een caissière zo dankbaar als nu. Ik pak mijn spullen in en loop vlug de winkel weer uit.

Bewondering voor de winkelmedewerkers

Die paar minuten in de winkel, leken wel een eeuwigheid. Eenmaal buiten merk ik pas dat ik al die tijd mijn adem in hield en alle emoties voorbij kwamen. Terwijl ik naar huis fiets, denk ik aan alles wat er nu gaande is. Aan de winkelmedewerkers, die iedere dag voor ons blijven werken. Hoe spannend ik deze korte boodschap al vond. Hoe moet het dan voor hen zijn….Pffff. Ik heb nog meer bewondering voor hen. Ik druk mijn tranen weg, maar merk dat het mij echt aangrijpt.

Nooit gedacht dat ik boodschappen doen ooit nog zo spannend zou vinden…

Ben jij de afgelopen dagen nog naar een supermarkt geweest? Vond jij dat ook zo spannend?