Het leed wat wratjes aanstippen heet

“Man, man, man…waarom doe ik mijn kinderen dit aan? Ik ben ’s werelds slechtste moeder van het jaar!” Dat is wat ik dacht toen ik gisterochtend met twee huilende kids bij de huisartsenpost zat. Hoe kon ik mijn kinderen zo laten “mishandelen”? What the hell was I thinking?! Mijn moederhart brak (twee keer) in duizend stukjes en zelfs ik kon mijn tranen niet meer tegenhouden. Nee, gisteren verdiende ik zeker niet de “leukste mama award”.

Stomme wratjes

Een tijdje geleden vertelde Lola mij, dat ze een “bultje” onder haar voet had. Ik dacht meteen; “pleeeassse, laat het geen wratje zijn!” Maar helaas, ik zag meteen dat Lola haar eerste wratje had. Damn! Ik weet dat het mega besmettelijk is en ze wekelijks bij de zwemles op die vieze vloer staat. Bah, bah, zwemles bedankt.

Eerst zelf proberen

Ik wilde voorkomen dat ze er meer zou krijgen, dus begon vrij snel met het plakken van eeltpleisters (inimini op maat geknipt uiteraard). Als kind had ik zelf een wratje op mijn hand en moest ik deze laten aanstippen. Ik weet nog precies hoe vreselijk dat was. Daarom wilde ik het eerst zelf proberen. De drogist vertelde mij dat ik in plaats van alle dure middeltjes ook de eeltpleisters kon gebruiken. Deze hadden tenslotte dezelfde werking als de wrattenpleisters en was veel goedkoper.

Dus begonnen we enthousiast met plakken. Na een week of twee zag het er allemaal maar “week” uit en had ik niet echt het idee dat het wratje op deze manier weg zou gaan. Ondertussen ontdekte ik er bij Coco ook eentje onder haar voet. Shit! Coco had een grote op een rotplek en dus extra veel pijn. Zo sneu! Coco heeft echt een bizar hoge pijngrens, dus het feit dat ze regelmatig vertelde dat haar wratje pijn deed, betekende dat ze er veel last van had. Het was tijd voor actie!

Omdat de meiden ook een paar waterwratjes op hun buikje hadden, besloot ik naar de huisarts te gaan voor advies. In overleg met haar maakte ik een afspraak bij de assistente om de wratjes te laten aanstippen. Waarom? Omdat het de meest efficiënte manier zou zijn en we er dan (hopelijk!) zo snel mogelijk van af zijn.

Wie eerst?

Ik vond het moeilijk om te kiezen wie ik eerst zou laten gaan. Ik wist dat nummer twee namelijk zou kunnen zien wat haar te wachten stond en waarschijnlijk mocht toekijken naar een huilende zus. Zeker omdat ik alleen was met de meiden en dus niet één voor één naar binnen kon gaan. Nou, we zien wel, dacht ik. Coco heeft de hoogste pijngrens, maar wel het meest vervelende wratje. Lola krijst waarschijnlijk het hardst, dus dan durft Coco niet meer. Geen ideale situatie.

Om de meiden niet teveel stress te geven, maar wel te motiveren en belonen, besloot ik voor ze een klein cadeautje te kopen, zodat ze iets hadden om naar uit te kijken als ze klaar waren. Ik kocht voor ieder een schattige ketting en vertelde een beetje wat er ging gebeuren. Ook vertelde ik dat het pijn zou doen.

Toen we naar binnen mochten bij de assistente vroeg ik heel vrolijk; “wie wil er eerst?”, waarop Coco heel enthousiast antwoordde; “Ik wil eerst!” Dus hop, schoenen en sokken uit en daar kwam de grote fles met stikstof tevoorschijn. Even schoonvegen en daar kwam de assistente met haar mega wattenstaafje met het rokende stikstof er aan. “Ze gaat je wratje wegtoveren”, probeerde ik er maar van te maken. Voor de zekerheid hield ik Coco alvast stiekem in de houdgreep om onverwachte bewegingen te voorkomen.

“Auuwwwww, mamaaaa….dat doet piijjjnnnn”

Het wattenstaafje werdt op haar wratje gedrukt en toen voelde ik haar pijn. De pijn en angst in haar stem, haar verkrampte houding en wat ze zei. “Auuwwwww, mamaaaa….dat doet piijjjnnnn”, riep ze, terwijl ze heel stoer bleef zitten, maar steeds dichter tegen mij aankroop. Ik voelde dat alles in haar keihard weg wilde rennen, maar ik hield haar tegen. Ze begon steeds harder te trillen en snikken en de tranen rolden over haar wangen. “Auuw, mama, aauuuwww”, zei ze, met een trillende stem. Oh, wat was dit vreselijk om te doen. Alles in mijn hoofd zei; “STOP!”, maar ik hield haar vast en liet het gebeuren. Hartverscheurend.

Klaar. Coco was klaar en kreeg een mooie pleister. Terwijl de assistente haar afleidde met een “dapperheidsdiploma”, stroomden er nog wat tranen na en moest ze echt even bijkomen van alles. Arm en stoer meisje. Ik vertelde haar hoe ontzettend trots ik op haar was en gaf haar 100 kusjes.

“Ik wil nieeeet!!!”

Ondertussen zag ik haar stoere grote zus aan de andere kant van het kamertje staan. De angst in Lola’s ogen, het trillende lipje. Ik wist precies wat ze dacht. Lola wilde niet meer. logisch. Lola was zojuist getuige van een helse marteling van haar zusje door haar eigen mama. Haar mama, die haar altijd beschermd, maar juist nu niet. Nu Coco haar zo hard nodig had. Die blik in Lola’s ogen. Auw.

Coco werd gelukkig weer wat rustiger en ik liep richting Lola. Ze stond inmiddels al bij de deur van de kamer, klaar om naar buiten te vluchten. “Ik wil nieeeet!!!”, was haar eerste reactie, terwijl ze in tranen uitbarstte. Nu moest ik nog een keer hier doorheen. Alleen nu met een meisje wat doodsbang was en écht niet wilde. Met veel moeite kreeg ik haar eindelijk op mijn schoot.

In de wachtkamer en in de rest van de praktijk zullen ze waarschijnlijk gedacht hebben dat er iemand vermoord werd, want Lola schreeuwde het uit. Oh, wat was het vreselijk. Ze smeekte dat ze niet hoefde en wilde echt niet. Ik probeerde haar te kalmeren en uit te leggen dat het “maar”10 seconden zou duren. Ook vertelde ik haar dat Coco’s wratje veel groter was dan dat van haar. Coco zat ondertussen alweer te “lachen” en tevreden te staren naar haar dapperheidsdiploma. “Kijk, Coco lacht al weer”, zei ik.

Krak…

De assistente was gelukkig super geduldig en na een “gevecht” van 10 minuten, besloot Lola, dat ze het toch wilde doen. Ok. Daar gaan we. Kind in de houdgreep, samen (half huilend) tot tien tellen en even zelf ook even doodgaan. Natuurlijk schreeuwde ze het uit en huilde ze de hele praktijk bij elkaar. Oh, wat deed het pijn. Lola’s voet, en mijn moederhart. Krak, weer in duizend stukken.

Dit keer kon ik mijn tranen echt niet meer binnen houden, toen Lola na de 10 seconden kei hard op mijn schoot huilend wel 100 keer snikkend “Auuwww”zei. Hoe had ik dit kunnen doen. Mijn eigen kinderen zoveel pijn laten doen. Wat voelde ik mij slecht. Twee kleine meiden, mijn meiden, met zoveel pijn en verdriet laten behandelen. Snik. Stiekem probeerden ik mijn tranen weg te vegen, zonder dat de meiden het konden zien. Ik keek de assistente aan en zag ook dat zij onder de indruk was van het hele tafereel.

Cadeautjes

Ook Lola kreeg een dapperheidsdiploma en al snel kwam haar trotse glimlach tevoorschijn. Gelukkig. Terwijl ik nog even uitleg kreeg van de assistente, kwam een collega even checken of iedereen nog leefde in onze behandelkamer. Oops.

Eenmaal buiten, kregen de meiden hun welverdiende cadeautje, een welverdiende prachtige ketting, die natuurlijk meteen om moest. Trots lieten ze hem zien aan alle dames achter de balie. De pijn was alweer bijna vergeten. Daarna bracht ik de meiden naar school en gingen we verder zoals iedere dag. Toch voelde voor mij echt wel even anders en had ik de rest van de dag een enorm schuldgevoel. Wat een slechte mama.

Gelukkig kreeg ik aan het eind van de dag weer dikke knuffels en was ik nog steeds de liefste mama van de hele wereld. Die bevestiging had ik echt even nodig. Gelukkig.

Nog een keer?

Gaan we binnenkort nog een keer aan laten stippen? Als je het mij nu vraagt kan ik alleen maar kei hard; “never again!” antwoorden. Ik geloof dat we dit alledrie eerst nog even moeten verwerken.

Heb jij wel eens wratten laten aanstippen (bij je kids)? Of heb je nog betere tips?