Soms heb je van die momenten, dat je hart even in je keel zit. Zo’n moment als moeder wanneer je niet weet of je moet janken, schreeuwen of rustig moet blijven. Gisteren had ik zo’n momentje bij de supermarkt. Toen Lola met fiets en al op de grond viel. Kwam het door Coco of was het gewoon mijn eigen stomme schuld?
Een enerverend ochtendje
Het was een enerverend ochtendje gisterochtend. Als eerste had ik een afspraak samen met Coco bij de oogarts in het ziekenhuis. Vanwege mijn hoge bloeddrukproblemen was het slim om te kijken of mijn ogen hier geen schade aan over hadden gehouden, dus kreeg ik een controle hiervoor.
Na een korte intake met druppels om mijn pupillen te vergroten moesten we een half uurtje wachten, om vervolgens met zombie-ogen naar de oogarts te gaan. Na een kort onderzoek werd ik goedgekeurd. Mijn ogen zagen er prima uit. Fijn. Helaas liep de afspraak zo uit dat ik geen tijd meer had voor de boodschappen, dus reed ik (met iets minder zicht) door naar mijn volgende afspraak.
Go Kids Eindhoven
Samen met Fleur van Go Kids Eindhoven had ik een leuk kennismakingsgesprek in een gezellige lunchcafé in de stad. Terwijl Coco vooral bezig was met haar appelsap over zich heen te knoeien besproken Fleur en ik een aantal toffe ideetjes voor in de toekomst. Allemaal leuke dingen!
Daarna was het alweer tijd om Lola op te halen op school. Ze had deze ochtend een fijne boswandeling gemaakt samen met haar klasgenootjes, super leuk. Vlug nog even inschrijven voor de Trick or Treat spooktocht dit weekend en vlug nog even door naar de supermarkt. Dit moest, aangezien ik gisteravond mijn vriendinnen had uitgenodigd voor een pizzaparty. En een pizza zonder ingrediënten is ook zo saai. Dus besloot ik samen met de meiden meteen door te rijden naar de supermarkt, zodat we de rest van de dag “vrij” waren.
Vlug even naar de supermarkt
Eenmaal in de supermarkt, mikte ik de dames in een kar en vulde ik deze in een record tempo met alle pizza toppings en een heel fout, maar o zo lekker toetje. Vlug op de fiets en naar huis. En toen ging het mis. Ik zette Lola achterop mijn moederfiets, op haar kinderstoel. Even goed vastmaken en hup, de volgende kabouter er op zetten. Toen was Coco aan de beurt.
Alleen Coco wil tegenwoordig niet meer in het voorste zitje gaan zitten. Ook nu stribbelde ze tegen. Ik kan je vertellen. Een peuter van 15 kg omhoog tillen in een stoeltje, die niet mee wil werken en Janske zijn geen goede combi. Na 3x vragen en proberen, was ik klaar met haar en besloot haar (iets te snel en lomp) er uit te halen.
BAM!
Hierdoor viel de fiets met volle vaart op de grond. Met Lola nog in het stoeltje. BAM! Mijn hart stond even stil. Ik dacht meteen, oh neeee, als ze maar niet haar arm heeft gebroken. Ik zette Coco op de grond, waarna ik meteen Lola en de fiets weer rechtop zette. Dikke tranen huilde ze natuurlijk. Gelukkig had ze wonderbaarlijk genoeg geen schrammetje, maar was ze vooral heel erg geschrokken. Ik was zoooo boos op Coco. Pffff. Tuttebel. Ik vertelde haar duidelijk dat dit haar schuld was en dat ze sorry mocht zetten. Een lieve vrouw die alles op een afstandje had zien gebeuren kwam even helpen en bleef bij de fiets staan terwijl ik Coco nu wel rustig in het zitje kreeg.
Mijn eigen schuld?
Vlug fietsten we naar huis en zat ik nog even na te shaken, van de schrik, adrenaline en boosheid. Opnieuw vertelde ik Coco waarom ik zo boos was en heel lief zei ze sorry tegen Lola. Hopelijk is ze genoeg geschrokken dat ze niet meer zo moeilijk doet met instappen. Want anders ben ik bang dat Lola echt niet meer achterop durft. Arm kind.
Zo, dat was mij het ochtendje wel weer. Bizar hoe zoiets stoms zomaar mis kan gaan. Misschien had ik minder fel moeten reageren, maar Coco was zo stout en vond het zelfs wel grappig allemaal. Tja, dan ben ik er klaar mee. Volgende keer toch maar iets voorzichtiger “klaar mee zijn”. Al is het hopelijk niet meer nodig. Of was het gewoon mijn eigen stomme schuld?
Jee schrikken.
Volgende keer eerst Coco in haar zitje en Lola daarna👍.
Zo das wel even schrikken, hier de fiets ook een keer gevallen met 1 achterop, die zat al toen ik de ander erin wilde zetten en ging achterover, zo sneu, maar meer dan schrik er niet aan over gehouden gelukkig, je voelt jezelf alleen zo enorm schuldig
Dat is me gelukkig niet gebeurd. Onze dochter stribbelde wel altijd zo tegen dat m’n man ’t gewoon zat was op een gegeven moment en doorgefiets is. Toen hing ze dus gewoon naast z’n fiets in het tuigje (achterzitje van jep junior)
Ik ben ooit ook eens gevallen met mijn zoontje in het zitje aan het stuur.
Gelukkig is het met hem toen ook goed gegaan, alleen gillen natuurlijk.
Het was mijn schuld , ik reed tegen de stoeprand op, dat had ik ook niet moeten doen.
Was een nare ervaring. Ik had mij zelf wel zeer gedaan.
Duurde een tijdje voordat hij weer in het zitje durfde.
Is me daarna nooit meer overkomen.
Ik ben 2x met mijn jongste dochter gevallen terwijl zij achterop zat. De ene keer net als Will schrijft, toen ik de stoep opreed (echt maar een klein stoeprandje, maar toch…). Een andere keer liep ik naast mijn fiets en schoot mijn pols half uit de kom. Toen lukte het me om de fiets zachtjes neer te leggen ipv echt te laten vallen, maar alsnog niet fijn.
Inmiddels rij ik alweer een paar jaar op een driewieler, dus omvallen kan niet meer. 😂