Ok, dit is er aan de hand. Onze lieve, schattige, blije Coco peuter veranderd in een krijsende, huilende, dramaqueen, zodra het woordje “slapen” in een zin voorkomt. “Coco niet slapen!!!!” begint ze dan, zo hard dat ze bijna auditie kan doen voor een grunge band. En dit houd ze dan gerust zo’n 2 uur vol. Help!? Wat nu? Weet jij hoe we haar weer kunnen veranderen in een schone slaapster?
Vanaf week één doorslapen
Coco is altijd een hele goede slaper geweest. Vanaf de eerste week sliep mevrouwtje al door en zodra we haar in d’r bedje neerlegden om te slapen deed ze dit zonder enige moeite. Dan ging ze lekker op haar buik liggen en binnen no time was mevrouwtje in dromenland.
Drama met een hoofdletter D
Dat lijkt nu wel een droom, want de laatste weken is het Drama met hoofdletter D. Vanaf haar tweede verjaardag vindt mevrouwtje namelijk dat ze geen middagdutje meer nodig heeft. “Coco niet slapen, Coco niet moe”..zegt ze dan, terwijl ze in haar oogjes wrijft. Kleine tuttebel. Na een paar dagen geen middagdutje leek het gelukkig weer de goede kant op te gaan. Helaas duurde dat maar even en inmiddels is het iedere middag meer een vreselijke strijd in plaats van een o-zo-nodig rustmomentje voor ons allemaal.
Is ze bang?
We hebben ondertussen al van alles al geprobeerd. Bij haar blijven en haar gerust stellen dat ze niet alleen is (dit lijkt de grootste reden te zijn, waarom ze niet wil gaan slapen). Maar ook gewoon laten huilen (en lang, echt lang). Maar ze houdt vol en geef niet zomaar op. Het is wat dat betreft echt een pittige tante. Aan doorzettingsvermogen geen gebrek. Ook wil ze bijvoorbeeld niet onder een deken slapen, dus ligt ze meestal in een slaapzak. Ze heeft een paar knuffeltjes in bed en een nachtlampje op haar kamer. Ook slaapt grote zus Lola vlakbij, dus echt helemaal alleen is ze niet.
Coco niet slapeeennnnn!
Wat het allemaal extra lastig maakt. Omdat de meiden samen slapen, houdt Coco natuurlijk ook haar grote zus wakker zo. Dat vind ik weer zo sneu voor Lola. Vannacht hebben we Coco maar even in het campingbedje gelegd op de andere slaapkamer (wat ze zelf wilde), maar zelfs daar heeft ze ruim een uur liggen roepen “Coco niet slapeeeennnnnnn!!”
Uiteindelijk kon ik het niet meer aanhoren en heb ik even met haar geknuffeld en haar verteld dat papa en mama echt vlakbij zijn. Ik beloofde haar om een liedje te zingen via de babyfoon. Dat vond ze gelukkig wel ok, dus heb ik vanuit de woonkamer met mijn mooiste zangkunsten eindeloze versies van “Papagaaitje leef je nog” en “smakelijk eten (Coco’s favoriet)” gezongen door de babyfoon. Toen sliep ze eindelijk. Zucht.
Janske’s slaapliedjes volume 1
Maar ja, hoe lang gaat dit nog zo door? Moet ik een cd opnemen met Janske’s slaapliedjes? Moet ik haar gewoon laten huilen? Of nu al (ze is nog geen 26 maanden) laten stoppen met haar middagdutjes? Deze lijkt ze overigens echt nog nodig te hebben. Is het een fase? Weet jij het?
Help!? Heb jij tips om van mijn dramaqueen weer een schone slaapster te krijgen?Β
Het is een fase!
Oscar slaapt sinds een week of 2 eindelijk weer zonder te zeuren. Hiervoor hield ik m op mijn schouder tot hij sliep anders was het drama. Voorzichtig afgebouwd en nu is het zo dat hij alles zelf eil doen. Dus ook zelf in bed gaan liggen. Maar dat doet hij zonder mooperen.
Alleen het punt van naar boven gaan is nog lastig… maar zodra ik hem boven heb, is het een mak lammetje π
Er is nog hoop dus π
Waarschijnlijk gewoon een fase. Maar kijk eens naar het boekje slaap kindje slaap.
Onze oudste zoon sliep ook altijd perfect totdat hij 2 nachten in het ziekenhuis lag. Dit was 1 werk afzien en sindsdien slaapt hij als een blok. Ook bij onze jongste zoon hebben we het nog wel eens toegepast. Succes!
https://www.bol.com/nl/f/slaap-kindje-slaap/9200000030059853/?Referrer=ADVNLGOO002008J-F7CQGFIURUYLW-226740458382&Referrer=ADVNLGOO002008J-F7CQGFIURUYLW-226740458382&gclid=EAIaIQobChMInbaYzNKL3gIVWOd3Ch1VRQ6oEAAYASAAEgJpc_D_BwE&gclsrc=aw.ds
Ik trek de βhet is vast een faseβ kaart. Hoop voor je dat het ook snel weer stopt. Hier was het met twee jaar ook gedaan met de middagslaap (helaas..!), nu lukt het nog een keer of twee in de week. βS avonds krijgen we nu de smoesjes fase: nog wat drinken, nog een kusje, nog een verhaaltje, ik kan niet slapen, en herhaal.
He Jans, owwwww die fase hebben wij ook gehad of misschien nog steeds wel. Bij ons leek het aan het grote bed te liggen. Onze mini-man voelde daar teveel ruimte lijkt het. Eerste periode ging het super, maar ineens…. no sleep. Uit ellende (want dat is het als je slaapkop ineens niet meer wil slapen) slaapt hij sindsdien inderdaad ook bij ons in een campingbed. Zijn ledikantje was namelijk al uit elkaar en opgeborgen. Hij lijkt in een klein bed geborgenheid te vinden wat in het grote bed volgens hem er niet was. Zijn grote bed staat er ook nog en we laten het even aan hem wanneer hij daar zelf opnieuw interesse in toont.
Fijn dat je gevonden hebt waarom het niet lukte… Over een tijdje gewoon weer eens opnieuw een poging…