Mijn moederhart staat stil…

Vanmorgen kreeg ik net als iedereen het vreselijke nieuws te horen uit Oss. Meteen toen vriendlief zei dat er een ongeluk was gebeurd met kinderen en een trein wilde ik het liefst niets meer horen. Al de hele dag heb ik een brok in mijn keel en ben ik in gedachten bij de kinderen, de ouders en de leidsters. Wat vreselijk verdrietig.

Hoe kan dit?

Het eerste wat je denkt, hoe kan dit gebeuren? Mijn kinderen gaan ook naar de opvang en daar maken ze ook gebruik van een Stint. Een super handig vervoersmiddel, waar de kinderen met veel plezier in worden rondgereden. Waar kan het zijn misgegaan? Wat moeten de leidsters en kinderen hebben doorgemaakt? De ooggetuigen. Vreselijk. Ik was er niet eens bij en ik kan het gewoon niet begrijpen.

Stint

Hoewel nu iedereen in paniek is over de veiligheid van de Stint, vraag ik mij af of dat de oorzaak is geweest van dit noodgeval. Blijkbaar heeft de trein camera’s, dus hopelijk komen er snel antwoord op de vele vragen. Vanmiddag kreeg ik al een bericht van onze kinderopvang, dat ze tijdelijk de Stints niet zullen gebruiken, totdat er meer duidelijk is na het onderzoek. Dit vind ik persoonlijk wel een fijn idee. Ook al vertrouw ik de leidsters en hun gebruik van de Stints.

Verdriet

Ik probeer er niet te veel aan te denken, maar toch spoken er allerlei gedachtes door mijn hoofd. De ouders, die nietsvermoedend (net als ik) hun kind vanmorgen naar de opvang brengen, met de gedachten ze vanavond gewoon weer op te halen. De kindjes, die lachend in de Stint zaten, toen het helemaal mis ging. De leidsters, die er waarschijnlijk alles aan gedaan hebben om het ongeluk te voorkomen. De angst, de schok, het verdriet. Alles. Zo onwerkelijk. Hoe alles in één seconden kan veranderen. Mijn moederhart is er stil van…

Mijn gedachten gaan uit naar de kindjes, de leidsters en alle nabestaanden, naar de ooggetuigen, en alle andere ouders en leidsters. Ik brand vandaag een kaarsje en zal mijn kinderen vandaag extra lief hebben… vooral op een dag als vandaag…