Zo stop je zonder probleem met de speen (in 6 stappen)

Een week geleden hadden we nog een dreumes in huis die zodra ze boven was alleen maar obsessief om haar tutje zeurde, mits hij niet al in haar mond zat. Sinds haar verjaardag afgelopen zondag zijn we gestopt. En met succes. Precies op dezelfde manier als bij Lola lukte het ons weer om in één keer te zonder problemen te stoppen met de speen. Vandaag verklap ik je hoe het zo makkelijk gelukt is!

Vanaf 1 jaar alleen in bed

Toen Lola één werd vonden wij het een mooi moment om haar speentje alleen nog maar “in te zetten” tijdens haar slaapjes. Dus zodra ze uit bed ging moest ze haar “tut” aan haar Meneer Konijn (haar knuffel) in bed geven, zodat hij er mee kon verder slapen. Dat werkt prima. Natuurlijk ging hij altijd mee “voor het geval dat” en wanneer ze ziek was, mocht ze hem echt wel lekker met haar tut op de bank.

De “tut-modus”

Deze zelfde “regel” hebben we ook bij Coco aangehouden en hoewel we bij haar iets flexibeler waren, werkte dat ook voor haar prima. Toch merkte ik de laatste tijd wel dat zodra Coco boven in huis was, zij alles associeerde met haar tut. Zodra ze de trap op liep ging ze in de “tut-modus” en stopte ze pas met zeuren om dat ding tot hij in haar mond zat. Echt obsessief gewoon. Vreselijk. Wij bleven stug volhouden en zelfs grote zus Lola hielp als scheidsrechter door de slaapkamer om het er af en toe hardhandig uit te trekken *oops*.

Voorbereiden

Daarom begon ik de afgelopen maanden al met het “voorbereiden” voor Coco’s afscheid van haar speentje. Ik vertelde haar dat haar tante (mijn zusje) binnenkort een baby krijgt en dat de baby heel graag een speentje wilt hebben. Of Coco haar speentje dan aan de baby wilde geven. Vanaf de eerste keer dat ik deze vraag aan haar stelde, reageerde ze direct heel relaxt zo van “ja, baby speentje geven”. Ik bleef het af en toe vertellen tegen haar. Dat ze bijna jarig was en dan écht een grote meid was die echt geen speentje meer hoeft.

Stoppen vanaf vandaag

Zondag was mevrouwtje jarig. Toen we ’s morgens “Lang zal ze leven” hadden gezongen en ze haar speen in haar mond had, vroeg ik haar; “Zullen we zo jouw tutjes inpakken voor de baby?” Ze knikte en zei meteen “Ja!” Vriendlief keek mij verbaasd aan en zei “succes!” Samen met Coco verzamelde ik al haar speentjes. Daarna mocht ze deze in een bakje stoppen en zelf inpakken.

Vanaf dat moment was het klaar. In de middag was het tijd voor haar middagdutje en ik nam de “taak” op mij om haar te gaan helpen, mocht het nodig zijn. Helaas wilde mevrouwtje niet gaan slapen, de middag daarvoor ook al niet trouwens, maar het woordje “tut” kwam geen één keer voorbij. Ik ben bij haar gebleven en samen “probeerden” we te gaan slapen. Ik hoorde wat smakgeluidjes naast mij, maar nog steeds werd er niet gezeurd of gevraagd naar haar tutje. Zo knap!

Geen middagdutje meer?

Ook ’s avonds ging ze gewoon naar bed zonder überhaupt te vragen naar haar speentje. De volgende ochtend, op het kinderdagverblijf vertelde ik haar leidster dat ze haar speentjes had ingepakt voor de baby en apetrots stond Coco naast mij. De leidster reageerde natuurlijk ook heerlijk enthousiast, dus Coco glunderde van oor tot oor. Mooi! Helaas ging ze daar die middag ook niet slapen. Niet dat ze huilde of zo, maar het lukte gewoon niet. Even was ik bang dat mevrouwtje gewoon op haar tweede verjaardagsfeestje had besloten dat ze vanaf nu geen middagdutjes meer nodig heeft, maar inmiddels heeft ze er alweer een paar opzitten. Fjiiueeuuwww!

We zijn nu vijf dagen verder en Coco heeft nog steeds geen speentje aangeraakt. Ze vraagt er ook niet naar. Ik vind het zo knap en ben super trots op haar en vooral blij dat ze er geen meer hoeft. Natuurlijk waren er momenten deze week dat ik haar er een had willen geven, bijvoorbeeld toen ze ziekjes in bed lag en niet in slaap kon vallen. Maar ik heb het niet gedaan. Dan maak ik het voor haar alleen maar lastiger.

Twee keer meteen gelukt!

Bij Lola hebben we het twee jaar geleden ook op deze manier gedaan. Zij mocht haar speentjes ook inpakken en aan opa en oma geven, voor de baby die bijna geboren werd (Coco). Dat werkte toen ook perfect en heeft ons toen ook totaal geen moeite gekost. Zelf vond ik het toen rete spannend en dacht ik dat het een enorme strijd zou gaan opleveren, maar niets was minder waar.

Daarom ben ik ervan overtuigd dat het stoppen met de speen helemaal niet zo lastig hoeft te zijn. Zelfs niet wanneer je denkt dat je kindje echt niet zonder kan. Dat kan dus wel. Bij ons lukte het twee keer, zonder strijd, zonder moeite, zonder tranen en zonder stress. Dus mocht je binnenkort willen stoppen met de speen, wie weet werk onze methode ook zo goed bij jouw kind!

Dit zijn de simpele stappen, die je kunt nemen (die voor ons succesvol waren):

Wat moet je doen?

• voorbereiden – vooraf een paar keer uitleggen waarom en voor wie de speentjes zijn en hierover trots vertellen.
• samen uitvoeren – alle speentjes mét je kind verzamelen en zelf laten inpakken, zodat ze het bewust meemaken.
• met iedereen samen – spreek met iedereen af hoe en dat je gestopt bent (op de opvang en tegen de oppas opa en oma’s) zodat iedereen ook mee werkt en weet dat je gestopt bent.
• knuffel – geef je kind een knuffel voor in bed, zeker wanneer hij/zij voorheen alleen een speen had. Zo heeft je kind toch iets voor in bed.
• hou vol – geef niet op, ook niet als je kind écht die speen nodig lijkt te hebben…weet waarvoor je het doet en hou vol. Voor je kind.
• wees trots – prijs je kind de hemel in en vertel regelmatig hóe knap hij of zij is. Zo’n grote meid! Zonder je tut geslapen! Wat ben ik trots op jou!

Gefeliciteerd! Het is gelukt! Dat viel wel mee toch? 😉 Op naar de volgende mijlpaal…zindelijkheidstraining?

Hoe is/zijn jouw kinderen gestopt met de speen? Heb jij nog tips voor andere papa’s en mama’s?

Deze artikelen vindt je misschien ook leuk om te lezen: (klik op foto)