Kids Mommy Stuff Persoonlijk

Drama in de supermarkt – (Doe je het ooit goed?)

21 juli 2018
Je kent ze wel, van die moeders in de supermarkt. Met hun handen in het haar, omdat haar koter(s) alles bij elkaar schreeuwen en vooral niet willen luisteren. Iedereen er om heen heeft er een andere mening over. Streng toespreken of juist negeren, of gewoon het kind hun zin geven. Niets wat je doet is goed, dus daar sta je dan. Deze week was ik zo’n moeder.

I feel you, sista!

Wanneer ik zo’n moeder zie, probeer ik haar altijd een begrijpende blik te geven. Van moeder tot moeder, in mijn beste “I feel you sista!”-look. Maar dat doet natuurlijk niet iedereen. De rest van de toeschouwers delen soms hele andere meningen en de daarbij behorende looks met zich mee.

Ik moet zeggen dat ik eigenlijk altijd wel voorbeeldige kinderen heb gehad, waarmee ik veel bekijks had in de supermarkt. Maar dan wel op de positieve “ohhh, wat een schatjes!” manier. Coco, die lief in de kinder- of winkelwagen zit en Lola, die helpt met alles pakken en het trekken (of duwen) van het winkelwagentje. Natuurlijk duurt het soms een eeuwigheid, of ligt er ineens een zak rozijntjes in het wagentje zonder overleg. Maar over het algemeen was winkelen met die twee van ons geen hele spannende uitdaging.

Karretje met zo’n vlaggetje

Tot afgelopen woensdag. We waren onderweg naar huis, na onze heerlijke ochtend kabouteren bij ’t Heempark (aanrader!) en ik wilde graag nog even wat verse broodjes halen voor de lunch. Korte stop bij de Jumbo, zo’n kilometer van ons huis af. Lola pakt daar altijd het kinderkarretje, je kent ze vast wel, met zo’n vlaggetje erboven. Coco was dit keer met de “benenwagen” (lees: ze moest zelf lopen). Lola zei meteen “Coco mag in het waggentje!” Normaal gesproken mag dat wel van mij, alleen passen er dan bijna geen boodschappen meer bij. Dus besloot ik dit keer dat beide dames mochten lopen.

Tja, dat was eigenlijk al een beetje het begin van het eind. Twee vermoeide meiden, die honger hebben en samen maar één karretje om te duwen. Dat is vragen om problemen, mama! Op zich ging het wel goed, al waren de dames behoorlijk luidruchtig en luisteren naar  mama’s “zachtjes dames” en “kijk je uit waar je loopt”, ho maar! “Als we bij de toetjes zijn, maar jij het karretje weer duwen, Coco”. Ok, prima. Eenmaal bij de toetjes, loopt Lola door…met kar. “Nu mag Coco, we zijn voorbij de toetjes Lola”. “Ik loop nog even door, tot het einde van deze gang”, zei ze. Ondertussen hoorde ik aan de andere kant naast mij een hele harde “Looooolaaaaaaa”, die vijf gangen verderop ook te horen was.

Opdrachtjes

Jawel, we zijn er jongens! Lola moet van mij het karretje aan Coco geven en ik geef de dames de opdracht om naar de broodjes te gaan zoeken. Meestal helpen die “opdrachtjes” wel. Dit keer niet. Lola was in dikke tranen en hing nog half aan het karretje, terwijl het eindelijk Coco’s beurt was. Vlug naar de kassa dus.

Nadat Lola ein-de-lijk een keuze had gemaakt welke kassa ze wilde kiezen, mocht ze zoals altijd helpen om de boodschappen op de band te leggen (ook weer zo’n handig opdrachtje). Dit keer hielpen beide dames mee (met wat getrek en geduw, want ze konden het beiden zelf!).

Dat doen ze anders nooooit

Nou denk je misschien…zo’n drama was dit tripje naar de supermarkt toch helemaal niet…maar wacht. Nu komt het. Op het moment dat al onze boodschappen op de band liggen vraag ik Lola om het winkelwagentje alvast terug te zetten bij de ingang, zodat er een ander kindje boodschappen mee kan doen. Op dat moment zie ik twee meiden op het karretje afvliegen, om het vervolgens niet meer los te laten en beiden hun luidste sirene aan te zetten. Ik heb mijn handen vol pasjes en tassen en sta op het moment om bijna mijn pasje in te voeren.

What to do?! (Helemaal helder was ik al niet, want ik had al wat klachten door mijn hoge bloeddruk) Ga ik alles laten vallen en trek ik ze uit elkaar? Ga ik deze hele kermisattractie negeren en reken ik mijn boodschappen af met in de deze-kinderen-horen-echt-niet-bij-mij-hoor-houding? Ik probeer de dames rustig te krijgen, maar geen enkele reactie op mijn vraag. Als twee hyena’s gaan ze op hun prooi af en ondertussen kijkt iedereen in de supermarkt onze kant op. Omdat we twee paden van de kassa’s naast elkaar hebben moet de vrouw aan de andere kassa oppassen dat het wagentje niet kei hard tegen haar enkels aan knalt. Jikes! De casièrre kijkt me aan en lacht als een boer met kiespijn. Ik zeg op mijn grappigst “dat doen ze anders nooooiittt hoor”, maar niemand lacht.

Are you kidding me?

Dan ga ik voor aanpak nummer twee. Ik koppel Coco los van het karretje en til haar op. Daar is mevrouw het duidelijk niet mee eens, dus krijst ze nog even zo luid als ze kan in mijn linkeroor. Ondertussen probeer ik zes keer opnieuw mijn betaling af te ronden en ben ik blij als dat gelukt is. Ik zet Coco neer om de boodschappen in te kunnen pakken. Samen met zus loopt ze als twee besties naar de uitgang van de winkel. Are you kidding me?! Ik heb nog niet al mijn boodschappen, maar ik kan nog nét zien dat juffrouw Lola haar zusje binnen weet te houden. Komt die “bazige-grote-zus” karaktereigenschap tóch nog eens goed van pas.

Spontane hoge bloeddruk

Eenmaal buiten bij onze fiets leg ik de dames even uit dat we dit dus noooooooit meer gaan doen. Ze zijn het gelukkig met mij eens. Want wat had ik moeten doen op zo’n moment? Volgens mij kun je op zo’n moment gewoon niet zoveel. Terug schreeuwen staat ook zo aso. Toch? Gelukkig zei niemand er verder iets van en deed het mij verrassend weinig (al lag dat misschien ook wel aan mijn status). Maar relaxt was het zeker niet. Je zou er spontaan een hoge bloeddruk van krijgen, haha.

Gisteren gingen we opnieuw naar de supermarkt. Bij de ingang sprak ik de meiden even aan dat we het gezellig gingen houden dit keer. Dat lukte gelukkig ook. Het was dus hopelijk maar eenmalig.

Heb jij ook weleens dramapeuters/kleuters etc in de supermarkt? Welke aanpak werkt bij jouw dramaqueen(s) het beste? 

Spread the love

You Might Also Like