Soms twijfel ik weleens of het wel goed gaat met mij. Waarom maak ik mij zoveel zorgen, zie ik overal gevaren in en heb ik de laatste tijd de meest vreselijke nachtmerries. Soms word ik er gek van en soms denk ik…het hoort vast gewoon bij het moederschap. Wat denk jij? Herken je mijn gedachtes?
Traumatische ervaring
Ik had het laatst met mijn vriend over dat ik mij vaak ontzettend druk kan maken om bepaalde angsten. Hij begrijpt het niet zo goed en vind dat ik spoken zie. Toch merk ik dat ik er regelmatig last van heb en ik het soms lastig vind om het los te laten.
Waarschijnlijk heeft het ook veel te maken met mijn heftige auto ongeluk in 2005. Vooral tijdens het autorijden heeft deze gebeurtenis nog steeds veel invloed op mij. Wanneer ik achter het stuur zit, ga ik in mijn gedachten ieder ritje een paar keer over de kop of vliegen we uit de bocht. Ik zie en voel dit dan helemaal in mijn gedachten en krijg er soms de rillingen van. Dan zie ik de meest vreselijke beelden van mijn kinderen in mijn gedachten. En dat terwijl er niets aan de hand is en we gewoon rustig rijden.
Zenuwen voor de zwemles
Zo ook nu met Lola die morgenvroeg voor de eerste keer naar de zwemles gaat. In mijn gedachten is ze al twintig keer verdronken. Opnieuw spoken er de meest vreselijke beelden door mijn hoofd en moet ik bijna huilen wanneer ik te lang blijf hangen in deze hartverscheurende gedachtes. Het is zo vermoeiend en kost (veel te) veel onnodige energie.
Gelukkig kan ik meestal snel mijn gedachtes verzetten en ben ik realistisch genoeg dat ik mij niet zoveel zorgen moet maken. Maar toch doe ik het. Iedere dag, telkens weer. Is dat typisch iets voor mama’s? Altijd maar die zorgen, of gaat het bij mij een stapje verder? Een vriendin van mij herkend mijn zorgen maar al te goed en heeft hier zelf ook vaak last van. Hoe zit dat met andere mama’s? Ben ik de enige die nooit meer het journaal kijkt vanwege alle ellende in de wereld? Die nachtmerries heeft over haar kinderen? Of heb je hier (gelukkig) niet zo’n last van?
Gaat het wel goed met mij?
Ik vraag het mij wel eens af. Gaat het wel goed met mij? Ik vind het zo vermoeiend. Misschien komt het wel omdat er nu zoveel nieuwe fases zijn aangebroken en is dit het moeilijke gedeelte van het loslaten. Dat zou ook goed kunnen. Natuurlijk geniet ik ontzettend van het mama zijn, maar die zorgen over je kinderen…ik vind het soms maar een zware rugzak hoor…pffff.
Herken jij dit gevoel als moeder? Of heb je alleen “gezonde” zorgen?
Mijn kinderen zijn al 10 en 12 jaar. Ik heb het ook wel met loslaten maar niet zo extreem dat ik nachtmerrie’s ervan krijg. Toen de oudste voor het eerst op schoolreisje ging of op kamp met de scouting, was ik ook wel blij toen hij terug was maar niet dat ik nachtmerries ervan kreeg. De oudste gaat na de zomervakantie naar de middelbare en moet dan elke dag 10 km heen en ook weer terug fietsen. Dan ben ik ook wel weer blij dat hij terug is. Het scheelt wel weer dat hij een telefoon heeft. Bij de tweede is het toch anders ben je al wat gewend aan het loslaten. Maak je je niet meer zo druk. Misschien heeft het bij jou toch ook met het ongeluk te maken. Ik zou het toch in de gaten houden. Als het te erg wordt, zou ik kijken voor hulp. Er eens met de huisarts over praten misschien….?
Ik herken je angsten zeker wel, al heb ik ze gelukkig niet meer in de auto. Misschien kan mindfulness je helpen, daarmee leer je omgaan met gedachten en met name de zin ‘gedachten zijn geen feiten’ is er eentje waar ik altijd veel aan heb. Door de ademhalingsoefeningen kun je jezelf makkelijker kalmeren en laten ontspannen. Misschien werkt het ook voor jou!
Heel herkenbaar, zeker als je van jezelf al een piekeraar bent. De tip voor Mindfulness is een goede. Ik bedenk me zelf altijd maar dat mijn generatie met veel minder veiligheidsmiddelen groot is geworden, en verder hanteer ik de mantra uit Frozen regelmatig: laat het gaan, laat het los. Ik kan niet alles onder controle hebben…gelukkig maar.
Ook hier herkenbaar. Mijn moeder werd dood gevonden toen ik zwanger was van onze oudste, en er gebeurden in die maanden nog een aantal grote, sommige levensveranderende dingen waar ik geen controle over had. Ik heb hiervoor EMDR gehad.
Tuurlijk heb je zorgen als moeder zijnde. Dat hoort erbij. Als ik merk dat het lichamelijk slechter gaat met de oudste dan ben ik ook bang voor weer een operatie. Zwemmen vind ik niks maar dat is omdat ik het gevaar van verdrinken zie. ( zelf een heel vervelende zwemervaring gehad dus daarom vind ik zwemmen niks)
In jouw geval zou ik een stukje verder kijken. Elke nacht een nachtmerrie of angsten tijdens het autorijden is minder gezond. Ik zou dan ook zeker even naar de huisarts gaan om dit te bespreken. Ik denk dat jouw ongeluk destijds je belemmert in het nu. Succes 😘
Ik ben gen moeder. Ik heb ook wel eens angstige gedachten en dat het niet goed gaat met de wereld is gewoon een feit: natuurlijk is dat angstig, omdat we er geen directe invloed op hebben. We zijn afhankelijk van anderen.
En dat geldt ook voor je kinderen… hun veiligheid bij de zwemles hang af van anderen dan jezelf. Je moet je verantwoordelijkheid delegeren. Dat is een proces.
Dat je je gedachten kan verzetten is een goed teken. Maar kaart dit eens aan bij de huisarts. Het kan zijn dat je misschien wat lijdt onder stress (moederschap is ook hard werken, naast je huis managen en ook nog een leuke partner zijn). Het kan ook zijn dat je toch een tikkie PTSD hebt. Een professional kan daar verder mee helpen, om uit te zoeken hoe ernstig het is en hoe je het best geholpen kan worden.
Is niet raar en niet ‘zwak’. Zelfs al zouden alle moeders en vrouwen en mannen zeggen dat ze hetzelfde voelen als jij nu: alleen jij bepaalt of het de kwaliteit van je leven omlaag haalt. En dan kan er actie worden ondernemen. Het leven is moeilijk genoeg, maar je hoeft er echt niet onder te lijden. Kop op 🙂 Vraag hulp.
Ik weet nog dat ik om de haverklap ging kijken of ze nog ademden, toen ze een baby waren. En als ik weet dat ze alleen thuis zijn (bijna 15 en 11), zit ik ook niet altijd op mijn gemak. Zeker niet na dat nieuwsbericht over een brand bij kinderen die alleen thuis waren.
Maar verder kan ik het prima loslaten, helpt ook wel dat ze wat ouder zijn en zich prima kunnen redden. Alhoewel ik daar vast anders over denk als ze over een paar jaar gaan stappen…
Wel herkenbaar hoor! Ik had het heel erg toen Yulian begon met rollen en in z’n ledikantje ging slapen. Ik had er echt nachtmerries van. Mogelijk wel te verklaren omdat een nichtje van mij 13 jaar geleden in haar bedje is overleden. Maar ik denk dat het een deel van je moederinstinct is. Dus nee volgens mij ben je echt niet gek!
Oh en dat checken of hij ademt wat degene boven mij noemt doe ik ook… 😅
Gaat het wel goed met je? Tsjah ik denk niet dat je in onze antwoorden de juiste vind. Want de enige die dat kan bepalen ben je eigenlijk zelf. De zorgen die je hebt, is het iets waar je goed mee om kan gaan of belemmert het je? Houd het je tegen? Slaap je er minder door? Dat zijn dingen die je denk ik het beste met een arts kunt bespreken.
Want ja ik heb ook angsten en zorgen, maar heb zelf niet het idee dat het mij tegenhoudt of belemmert. Dus doe ik er verder niets mee en accepteer ik dat het erbij hoort. Maar ik kan natuurlijk niet voor jou spreken.
Dikke knuffel