2005 was het jaar waarin mijn leven op veel verschillende manieren op zijn kop zette. Het was een jaar vol met veranderingen, nieuwe ontmoetingen en mijn grootste avonturen. Maar ook het jaar wat bijna mijn laatste werd, maar daarna veranderde in mijn “eerste”. Vandaag kijk ik terug naar alles wat dit jaar zo ontzettend bijzonder maakte.
Januari ’05
Het was net uit met mijn jeugdliefde, na een relatie van 4,5 jaar en ik was zo’n 12 kilo afgevallen. Ik zat lekker in mijn vel en voelde mij geweldig. Ik was flink aan het online daten en had een paar leuke afspraakjes. Mijn oog viel al snel op ene “Iconbill” op Love@Lycos. Hij had mij daar gevonden en via msn (ja, dat was het helemaal toen) konden we uren met elkaar kletsen.
Ik werkte inmiddels alweer zo’n 4 jaar bij de H&M en was toe aan een nieuwe uitdaging, maar wist niet precies wat. Tot ik op een open dag meer informatie over werken in Amerika op een Summercamp voorbij zag komen. Zonder aarzelen besloot ik dat ik de sprong in het diepe ging wagen. De grootste uitdaging ooit, een zomer alleen naar Amerika.
Februari ’05
Op 12 februari sta ik tijdens een mega drukke koopzondag mijzelf helemaal rot te zweten achter de kassa bij de H&M, terwijl mijn zusje naast mij staat (ze werkte er toen ook). Opeens staat “Iconbill” voor mijn neus…Ik schrik zo erg dat ik op automatische piloot super enthousiast verder werk en hem help. Ieekkkkk…. Dat was ie gewoon! Twee weken later spreken we af om samen ‘Shrek’ bij hem te gaan kijken, onze eerste date….en sinds dat weekend zijn Iconbill en Janske een setje.
Ondertussen gaan mijn voorbereidingen voor Amerika gewoon door en neem ik ontslag bij de H&M. Super jammer, maar het is tijd voor nieuwe uitdagingen.
Juni ’05
Samen met mijn vriendinnetjes reis ik naar Duitsland waar onze helden de Backstreet Boys eindelijk na 6 jaar weer een speciale showcase geven voor een kleine groep fans. We slapen een nacht voor de zaal en staan als sardientjes in een blikje in de zaal. Maar wauw, wat was het geweldig om onze mannen na al die jaren weer van zo dichtbij te zien!
Juni ’05
Ik vertrek in mijn eentje naar de USA. Al in het vliegtuig stort ik in van de spanning en heimwee, ik wil het liefst uitstappen en terug naar huis gaan. Wanneer ik aan kom in NYC begint het grote avontuur. Met mijn (toen nog) gebrekkige Engels, verdwaal ik bijna in Washington DC en kom ik eindelijk na een reis van zo’n 16 uur met de Greyhound bus aan in the Middle of Nowhere, in West Virginia. Ik ben de enige niet Engels sprekende staff-member, wat voor mij ontzettend moeilijk is. Ik voel mij zo eenzaam, kan totaal niet mijzelf zijn omdat ik de taal nog niet goed genoeg beheers en ben letterlijk ziek van de heimwee.
Juli ’05
Na twee weken staff training komen eindelijk de eerste campers en op ‘The 4th Of July’ heb ik voor de eerste keer geen heimwee. Ik voel mij goed en geniet van alle festiviteiten op deze feestdag met alle campers en staff. ’s Avonds is onze eerste vrije avond en met een grote groep huren we samen een huisje in de bergen. Het feest wat die avond volgt kun je het beste vergelijken met de feestjes in Amerikaanse high school films. Denk aan een koelkast vol met drank, een volle jacuzzi, veel blote billen en tmi overal waar je kijkt…Wow! Uiteindelijk val ik in slaap in de indoorcloset op de vloer (zachte vloerbedekking en lekker rustig, want in mijn bed lagen al 3 mensen…)
De volgende dag zijn we allemaal hungover en besluiten we om naar de bioscoop te gaan. Deze is wel 2 uur rijden verderop…iets met afstanden in Amerika… Iedereen slaapt, terwijl we door de country roads rijden. Totdat onze bestuurder ook in slaap valt, waardoor we van de weg af raken en onze wereld even stil staat. Wat er toen allemaal gebeurde, kun je hier teruglezen, over hoe ik daarna twee weken in het ziekenhuis in Amerika moest verblijven…
Augustus ’05
Om even bij te komen van alle gebeurtenissen in Amerika ga ik een weekje op vakantie samen met mijn lief. Even een weekje helemaal niets. In een hotelletje in Turkije, al was zelfs dat nog behoorlijk pittig voor mij.
Okt ’05
Mijn nichtje vraagt of ik bij haar in Den Bosch kom wonen. Super gaaf! Ik pak mijn spullen en vanaf oktober woon ik in Den Bosch. Eindelijk woon ik op ‘mijzelf’. Yay! Ik vind een baantje bij Van Leest (platenzaak) en ben helemaal in mijn element. Ondertussen heb ik samen met mijn BSB vriendinnen en tour gepland in Europa met de Backstreet Boys omdat ze weer terug zijn. We ontmoeten de jongens meerdere keren in Zweden, Duitsland, België en zien soundchecks, slapen in hetzelfde hotel (The Grand) en gaan naar heel veel concerten. Wauw, wat een avonturen! Zo ontzettend gaaf!
Nov ’05
Ik wil graag een nieuwe opleiding volgen (na 5 jaar geen school) en besluit naar een open avond te gaan bij het Koning Willem 1 College in Den Bosch. De opleiding toerisme spreekt mij erg aan en tijdens een gesprek met (later bleek) de directeur van de opleiding besluit ik vier dagen later te starten met de opleiding. Er was wel een klein detail, de rest van de leerlingen waren al 12 weken bezig én de meeste van hen waren 16 jaar oud. Maar ik ging er voor en had met mijzelf afgesproken dat ik wel zou zien of ze mij wel of niet leuk zouden vinden, ik ging deze opleiding volgen voor mijzelf. Boeiend wat anderen van mij zouden denken.
Die maandag stapte ik de klas binnen en heb ik voor de hele groep verteld wie ik was, wat ik meegemaakt had en waarvoor ik kwam. Blijkbaar maakte ik indruk, want sinds dag één werd ik met open armen ontvangen en voelde ik mij ondanks het grote leeftijdsverschil (en inmiddels andere kijk op het leven) toch ‘part of the family’.
Terugblik
2005 was zoals je kunt lezen echt een bijzonder jaar voor mij. In dit jaar is er zoveel gebeurd en veranderd, dat had ik nooit van te voren kunnen bedenken. Sinds 2005 (tot ik mama werd) , vergeleek ik altijd ieder jaar met dat jaar en elk nieuwe jaar werd telkens mooier. Met nóg meer hoogtepunten en bijzondere genietmomentjes. Deze genietmomentjes verzamel ik nog steeds. Elke dag opnieuw. Want in 2005 leerde ik mijn grootste levensles. Dat je nooit weet of je morgen cadeau krijgt en vandaag bewust moet genieten. Leef vandaag!
Wauw, wat een bijzonder jaar zeg! Ik kan me niet voor me halen dat ik zo’n jaar heb waarin zoveel gebeurde. Maar ik probeer wel zoveel mogelijk uit het leven te halen, want je weet inderdaad maar nooit.
Ik zat er een paar dagen geleden aan te denken en toen ik het opschreef viel mij nog meer op hoeveel er gebeurd is in één jaar…
Ik lees net je verhaal, jeumig… heavy shit! ik ben me ook bewust van het leven. Weliswaar op een andere manier, maar toch.
Mooi dat je bewust leeft, dat zou iedereen moeten doen 🙂
Alweer zo lang geleden
Maar nu ik het lees, als de dag van gister
Weet nog dat ik met Manon jou bij hm had opgewacht omdat toen net je relatie uit was
?
Ja, dat was zooooo lief! Dat weet ik ook nog!