Paniek in Ikea… waar is mijn kind?

Afgelopen zondag was het zo’n vies weer dat we besloten om de met ons gezin naar de Ikea te gaan. Al snel kwamen we er achter dat we niet de enige ouders waren met dit idee want het was echt mega druk. Een dagje Ikea vind ik altijd echt een leuk uitje, maar dit keer werd het even iets te spannend…we raakten namelijk Lola kwijt. In een super drukke Ikea…

Na Coco’s middagdutje vertrokken we richting de Ikea. Bij de afrit richting de woonboulevard zagen we al snel dat we niet de enige waren met dit ‘briljante’ idee. Eenmaal binnen namen we een kijkje bij de ballenbak. Lola mag er nu al in, ze is tenslotte al 3 jaar. Toch zie ik haar daar voorlopig nog niet spelen zonder papa of mama aan haar zijde. Lola mocht dus gewoon met ons de winkel in. Vanwege de drukte besloten we een kar te pakken zodat de meiden er samen in konden zitten. Top!

Arm popje

Ondertussen hoor ik door het omroepsysteem “Maja van vijf jaar is haar papa en mama kwijt, ze wacht bij de infobalie”. Arm kindje denk ik. “Het zal je maar gebeuren”, zeg ik tegen vriendlief. In gedachten zie ik een klein huilend meisje wat helemaal verdrietig is en haar papa en mama mist. Arm popje.

Natuurlijk moest mamalief (jep, that’s me) de lange route nemen om even alle nieuwe meubels te bewonderen én om wat extra wooninspiratie op zich te nemen in alle nieuwe ‘woonkamers’, ‘slaapkamers’ en ‘keukens’. De hele Ikea door ging prima zo, al was het wel goed uitkijken voor alle shoppende mensen en een leger aan kinderwagens met zo’n kar. Het was toch echt heel erg druk.

“Ok, vooruit dan, nog één keertje..”

Eenmaal aangekomen bij kinderland wilde Lola natuurlijk uit de kar, wat logisch was. Terwijl ik met Coco in de kar verder reed bekeek Lola met papa alle knuffels in de knuffelhoek. Ondertussen liep ik in een slakkentempo rond en bestuurde ik ál het speelgoed op de kinderafdeling. Ik mikte een extra wc-bril en krukje in de kar voor onze zindelijke kanjer en keek waar papa en Lola blijven. Hè, hè…tien minuten later komen ze er eindelijk aan. Dan moet er natuurlijk gespeeld worden bij de evenwichtsbalk en de speeltentjes.

“Kijk mama, ik kan het zelf!”Trots liep ze voetje voor voetje over de evenwichtsbalk. En nog een keer, en nog een keer…en nog 200 keer. “Kom Lola, we gaan weer verder”. Maar mevrouwtje luisterde niet, want ze moest persé nog één keertje over de balk heen lopen. “Ok, vooruit dan, nog één keertje”. Binnen 3 seconden sprong ze trots van de evenwichtsbalk af. “Zo, Lola, we gaan naar papa”. Dus ik loop naar papa…maar mevrouwtje komt niet mee. Grrrrrrr….

“Zie jij haar? Ik zie haar nergens.” 

Ik loop gefrustreerd naar vriendlief en vertel hem dat ze totaal niet luistert. *zucht* Samen lopen we terug naar de evenwichtsbalk, welke 4 meter verderop staat. Daar aangekomen zien we geen Lola. Huh? Lola? Vol verbazing kijk ik vriendlief aan. “Zie jij haar? Ik zie haar nergens.” Vriendlief zegt meteen, “ik blijf hier staan met Coco”.

Focus. Mijn taak is het dus om Lola terug te vinden. Mijn eerste reactie is om rustig te blijven en richting de uitgang te lopen. Met mijn ogen speur ik door alle kamertjes, tussen de winkelende mensen door. Ieder kindje bekijk ik of het niet mijn meisje is. Ik loop helemaal door tot het restaurant. Zo ver zal ze toch niet lopen in haar eentje?

Een lichte vorm van paniek overvalt me.

Ik besluit om terug te lopen, tegen de stroming in in versnelling tien. Ik probeer rustig te blijven en hoop dat ze inmiddels bij haar papa en zusje staat. In de verte zie ik vriendlief staan…maar geen eigenwijze peuter. Nu vind ik het niet meer zo leuk en een lichte vorm van paniek overvalt me. Ze zal toch niet met een vreemde mee zijn gegaan? Waar is mijn meisje nou?

Ik loop vriendlief voorbij en volg het pad verder terug de winkel in. Ik scan alle kinderkamertjes, de evenwichtsbalk en open alle tentjes waar beweging in zit. Nergens zit mijn meisje. Ik loop steeds sneller en voel mijn hart steeds sneller kloppen. Waar ben je nou, Lola?!

Gekke meid

Ineens hoor ik herkenbaar gegiechel en zie ik mensen lachend naar een van de kinderbedjes kijken. In een peuterbed met een tentje erboven zie ik iets onder de dekens bewegen. Een zucht van opluchting komt er over mij heen. Ik moet lachen van blijdschap en omdat het stiekem best grappig is. Mevrouwtje is namelijk in een bedje geklommen, heeft netjes haar schoentjes uitgedaan (deze dan wel weer mee in bed genomen) en ligt klaar om een dutje te doen.

Ik kan het niet laten om eerst een foto te maken van dit grappige tafereel. Meteen daarna haal ik haar onder de dekens vandaan en leg ik haar uit dat ze dit nooit meer mag doen en hoe erg papa en mama geschrokken zijn omdat we haar kwijt waren. Ze had echt totaal geen idee en reageert verbaast. Ik neem haar mee naar papa (die nog steeds stond te wachten) en ook hij legt nog een keer uit hoe erg we geschrokken waren.

Ik liet hem de foto zien en samen konden we er gelukkig wel om lachen. Ook zette het ons aan het denken. Wat doe je wanneer je in zo’n situatie je kindje dus niet zo snel kunt vinden….pfff dit waren maar 3 of 4 minuten, maar ik vond ze nu al veel te lang duren. Bah.

De rest van de middag bleef mevrouwtje keurig bij ons of in de kar zitten en zijn we haar niet meer kwijtgeraakt. Al snel waren ons avontuur vergeten en hadden we de grootste lol in het magazijn.

Gelukkig maar. Eén keer paniek was genoeg voor de komende 15 Ikea avonturen.

Ben jij je kind(eren) wel eens kwijtgeraakt in een drukke plek? Raakte je in paniek of bleef je rustig?