Lieve Lotte,
Vandaag zou eigenlijk een feestje moeten zijn.
Een dag vol cadeautjes, slingers, taart en lachende gezichtjes.
De dag waarop we jouw derde verjaardag zo graag hadden willen vieren.
Samen met al je vriendjes en je vriendinnetjes.
Samen met Lola & Lars.
Met je allerliefste papa en mama.
En met je kleine broertje Jens.
Vandaag is het stil.
Geen cadeautjes, slingers, taart en lachende gezichtjes.
Helaas ben jij niet bij ons om je verjaardag te mogen vieren.
Drie jaar geleden liep alles helemaal anders.
Het telefoontje van je mama zal ik nooit meer vergeten.
Ik heb je even mogen zien, wat was je mooi.
Wat vond ik het bijzonder en ontzettend verdrietig om je te mogen ontmoeten.
Vandaag vieren we jou, lieve Lotte.
Ik mis je, zelfs al heb ik je nooit echt mogen leren kennen.
Vaak fantaseer ik over wat voor meisje je nu zou zijn.
Zou je net zo’n helderblauwe ogen hebben als je mama.
Zou je beste maatjes zijn met Lola
Zou je net zo’n ondeugende peuter zijn als Lola en Lars.
Al onze uitstapjes samen hadden er dan zo anders uitgezien met jou er bij.
Laatst stond ik in de tuin, toen er zomaar ineens een witte vlinder naar mij toe kwam vliegen.
Ik dacht meteen aan jou.
De vlinder bleef maar om mij heen fladderen
Zo rustig en zo vredig
Ik kreeg er een glimlach van op mijn gezicht.
Lieve Lotte,
waar je nu ook mag zijn
Weet dat we je allemaal zo ontzettend missen
en dat we je nooit zullen vergeten.
Alweer drie jaar geleden, lieve Lotte
Drie jaar zonder jou…
Liefs,
Janske
7 Comments
Ah een nichtje? Heel veel sterkte. Mooie brief.
mama van dijk recently posted…Zomerpret, bevroren rosé en ultiem Ibiza gevoel.
?
Oh wat mooi, Janske.
Sterkte aan iedereen
Twitter: NicoleCACSTblog
19 juli 2017 at 13:11
Wat een mooie brief. Helaas weet ik hoe je je voelt. Ook wij hebben een sterretje, dat altijd zal schijnen. Sterkte xxx
Nicole recently posted…Zomerkamp… en wij zijn plots alleen
Twitter: _mariekje_
22 juli 2017 at 06:34
Wauw wat een heftige brief! Dikke knuffel voor jullie allemaal!
Marieke recently posted…Sophie de Giraf – mijlpalen vastleggen – Winactie
Twitter: RoryRJ
22 juli 2017 at 13:19
Jeetje, wat heftig. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Mooi dat je hier aandacht aan besteed. Ik merk – in mijn eigen omgeving, na een sterfgeval in de familie – dat het eerste jaar er nog veel aandacht is. Maar later zwakt het af. Ebt het weg. En gaan mensen het vergeten. Zo erg. Aan de ene kant begrijpelijk. Aan de andere kant onbegrijpelijk.
Rory recently posted…Denver social Photoframe, meer dan een digitale fotolijst
Twitter: Janske van den Broek
22 juli 2017 at 19:17
Dat is inderdaad erg verdrietig. Omdat het zo dichtbij is én zoveel inpact heeft gemaakt op mij en op ons als vriendinnen (we kregen alle drie binnen 1 jaar ons eerste kindje, zo bijzonder). Dat het dan zo mis gaat op het allerlaatste moment…dat is gewoon niet te bevatten…altijd wanneer we samen zijn met de kinderen fantaseer ik hoe het geweest zou zijn met Lotte er bij. Zoals het had moeten zijn…
De mama van Lotte was erg blij met mijn brief en dat ik haar Lotte ook nu nog even onder de aandacht breng…zodat we haar nooit vergeten.
Janske recently posted…Boem, daar lag ze ineens op de grond