Baby Adventures Discuss Mommy Stuff Personal

Boem, daar lag ze ineens op de grond

13 juli 2017
Als ouder wil je dat jouw kind nooit iets overkomt. Het liefst zou je er een glazen stolp omheen willen zetten om te voorkomen dat er iets mis gaat. Ook al doen we als ouders er (bijna) altijd alles aan om het te voorkomen, een ongeluk zit soms in een klein hoekje. Helaas overkwam dit ons gisterochtend…totaal onverwachts. Dat was even flink schrikken.

De ochtend begint als een normale ochtend. Coco word rond 07:00 uur wakker en wil graag eten. Momduty calls! Terwijl ik haar borstvoeding geef ontwaakt ook langzaam de rest van ons gezin en roept Lola al of ze boekjes mag lezen. Ja hoor moppie,dat mag. Ik ben op woensdag altijd vrij met de meiden, dus dan hebben we extra tijd voor boekjes in bed.

Wat een perfecte manier van het begin van onze dag.

Nadat ik Coco heb gevoed en aangekleed leg ik haar in ons bed, waar papa nog even rustig de laatste nieuwtjes op zijn telefoon ligt te lezen. Ik ga naar Lola om knus samen met haar op haar bed een boek voorlezen. Dit keer kiest ze voor de “365 dagen kabouterverhalen”. Grappig, want dit boek las ik vanaf haar geboorte al iedere dag aan haar voor. Samen lezen we de korte verhaaltjes.

Wanneer we bij ‘4 januari’ zijn hoor ik dat papa in de kamer naast ons een ware serenade brengt aan Coco. Hij is namelijk liedjes aan het spelen (of was het nou pingelen) op zijn akoestisch gitaar. Het klinkt gezellig en ik krijg er een glimlach van op mijn gezicht. Wat een perfecte manier van het begin van onze dag, zo samen.

Ik zie de schrik, schaamte, angst en paniek in zijn ogen.

Tenminste…tot dat moment. Het moment waarop ik ineens een harde bonk hoor in de kamer naast mij gevolgd door de stem van mijn vriend die roept “Jans!!!??” Ik hoor aan alles in zijn stem dat het niet goed is en weet ook meteen wat er gebeurd is. Meteen daarna volgt er een oorverdovend gehuil van Coco die laat weten dat het menens is. Ik probeer zo snel (en voorzichtig mogelijk) Lola van mijn schoot af te halen en hoor ondertussen nog een keer “Jaansssss?!!!”. Weer hoor ik de paniek in zijn stem. Nog voordat ik Lola’s kamer uit ben komt vriendlief al met een huilende Coco in zijn armen naar mij toe.

Ik zie de schrik, schaamte, angst en paniek in zijn ogen, neem haar over en probeer haar te troosten. Ik blijf kalm en laat vriendlief een natte handdoek pakken, maar hij weet niet precies waar ze op terecht is gekomen. Binnen een paar minuten stopt ze gelukkig met huilen en snikt ze nog wat na. We leggen haar op bed om te kijken of we iets aan haar kunnen zien. Nergens zit een bult, blauwe plek of bloed. Ze reageert en beweegt goed en volgt speelgoed met haar ogen.

Het iedereen kan overkomen

Toch wil ik even voor alle zekerheid de spoedpost bellen om te checken of we nog iets moeten doen. Na overleg met de hulpverlener aan de andere kant van de lijn lijkt het er op dat Coco “goed” terecht is gekomen en zo lang ze de rest van de dag niet suffer, bleker, of misselijk is, hoeven we ons geen zorgen te maken. Gelukkig maar.

Je kunt je wel voorstellen dat we (en dan natuurlijk vooral vriendlief) ons rot zijn geschrokken. Je verwacht gewoon niet dat je zelf zoiets overkomt. Zeker niet als je kind recht voor je neus op het bed ligt. Vriendlief keek 2 seconden op zijn gitaar en mevrouwtje tijgerde zo head first van het bed af. Bizar snel en totaal onverwachts.

Zo zie je maar dat het iedereen kan overkomen, zelfs als je denkt goed op te letten. Ik twijfelde eerst of ik dit hier wel moest delen, het is namelijk niet echt iets waar je als ouder trots op bent. Toch wil ik het wel graag delen omdat ik nu zelf heb ervaren hoe snel zoiets kan gebeuren en je dus altijd voor 100% moet opletten. Een reminder dus voor alle ouders met kleine kinderen….

Een ongelukje als deze zit namelijk echt in een klein hoekje.

Heb jij ook wel eens je baby per ongeluk laten vallen?

 

Spread the love

You Might Also Like

  • Nicole 13 juli 2017 at 07:36

    Veerle is bij mij wel eens van de commode gevallen.. zo met een smak op haar rug op de grond en ik stond er gewoon naast. Maar ik pakte iets van het plankje en hop ze draaide om en daar ging ze.. Evy is vorige week nog van de bank gevallen met haar hoofde tegen de tafel poot. Flinke snee en bult op dr hoofdje! Je schrikt zo enorm. Maar het gebeurd.. ze zijn zo enorm snel die kleine draakjes!

  • Sylvia 13 juli 2017 at 08:21

    Oh gelukkig is het goed afgelopen! Kan iedereen gebeuren hoor. Die kleintjes zijn gewoon sneller dan je denkt en kennen gewoon totaal geen gevaar!

  • Maaike de Gruijter 13 juli 2017 at 08:32

    Ook hier onze Luuk ooit 1x van bed gevallen. Flinke bloedneus ?. Wat je zegt, 2 seconden je focus op iets anders en boem…. daar gaan ze!! Sindsdien erg oplettend.

  • Liess 13 juli 2017 at 08:37

    Niks om voor te schamen. Zal wel vaker gebeuren ook!
    Hier ook al paar keer van t bed gekukeld

  • Anja 13 juli 2017 at 10:21

    Er staat me vaag iets bij dat mijn zoontje uit mijn hand is gegleden in de badkamer, maar gelukkig was het niet ernstig. Kleintjes kunnen best veel hebben, maar de schrik die je als moeder krijgt vergeet je niet snel.

  • SaSiBeau 13 juli 2017 at 16:34

    hier bij mijn oudste gebeurde dat vaak…hij kroop op den duur zelf uit de box en bed waardoor die spijlen te gevaarlijk waren en hij dus in een gewoon bed en niet meer in de box ging…en ja dat was al toen hij maar 1 jaar was…de kleinste die trok zich er niets van aan maar die kreeg wel vaak speelgoed op zijn hoofd door grote broer die samen wou spelen…maar dus eerst het speelgoed bijvoorbeeld in de box gooien en dan er zelf bij te kruipen^^

  • Shirley 14 juli 2017 at 08:04

    Volgens mij overkomt dit iedere ouder wel een keer (in wat voor vorm dan ook) maar je schrikt je rot… dikke knuffel!

  • Nicole 16 juli 2017 at 17:14

    Fay is wel eens van de bank gerold. Dacht dat ze nog niet kon rollen maar jawel hoor.. Daarom nu zo blij met het babynestje, dan gebeurd dat niet zo snel. Maar ja als ze groter zijn en kunnen tijgeren/kruipen.. Dan gebeuren er toch sneller ongelukjes als dit!

  • Iris 17 juli 2017 at 13:59

    Mijn oudste is wel eens van de commode gerold, maar wonder boven wonder stond de bovenste la open en daar is hij keurig ingeploft.
    Maar toen hij twee was heeft hij zich ook verstapt op de commode en zeilde hij zo op de grond (onder papa’s watch, god, wat was ik boos)

  • Albert Van Vaerenberg 20 juli 2017 at 13:42

    Arm Muisje. Het wenen was eerder van de schrik dan de pijn.
    Als ouder is dat angstaanjagend.
    Ik zeg: Goed gereageerd.
    Een dikke knuffel aan dat Muisje.