Met spoed naar de huisarts

Soms loopt je dag iets anders dan je verwacht. Je gaat nietsvermoedend naar je werk terwijl je kinderen fijn op het kinderdagverblijf zitten te spelen. En een paar uur later word je gebeld door het kinderdagverblijf en zit je ineens thuis met je baby op schoot. Gisteren was zo’n dag…

De dag begon zoals iedere maandag. Ik stond op, gaf Coco haar dagelijkse portie moedermelk en pakte haar daarna lekker warm in om naar het kinderdagverblijf te gaan. Ondertussen kamde ik Lola’s haren en hielp haar met haar jas en sjaal. Papa bracht de dames naar school en ik kon zelf vlug nog even ontbijten. Dag moppieeeesss, tot vanavond!

Nietsvermoedend fietste ik naar mijn werk toe met de verwachting daar vandaag extra lang te blijven omdat we ons jaarlijkse personeelsfeestje hadden. Ik had er net als ieder jaar weer ontzettend veel zin in. Ook wist ik dat we ook een gezellig avondprogramma hadden, dus zou ik pas thuiskomen wanneer de meiden al op bed lagen.

Dat liep dus even anders…

Toen ik op mijn gemakje op mijn werk mijzelf aan het eind van de ochtend installeerde om te gaan kolven (ja…dat moet ook gebeuren helaas) zag ik dat ik gebeld werd door een onbekend lokaal nummer. Ik wilde opnemen, maar dat lukte niet. Sinds een paar dagen heeft mijn telefoon kuren, waardoor ik niet op kan nemen. (Enorm handig zoals je begrijpt!) Toch besloot ik met de vaste telefoon die voor mij stond terug te bellen en tot mijn verbazing kreeg ik een van Coco’s leidsters van het kinderdagverblijf aan de lijn.

Dat is geen goed nieuws…

Ze belde mij om even te overleggen over Coco’s situatie. Ik dacht, ze zal wel weer verkouden zijn of zo….maar het was dit keer toch net even wat anders. Coco had een hele lage temperatuur (max 36*C) en haar handjes én voetjes waren beiden mega opgezwollen, fel rood en zelfs blauw. *mijn hart stond even stil* …rustig blijven, rustig blijven…

o neeeee

Er zijn nog 14 wachtenden voor u

Wat nu te doen? Ze hadden dit nog nooit eerder gezien en Coco was erg onrustig. Of ik haar naar de spoedpost wilde brengen of in ieder geval even wilde overleggen met de huisarts. Ik besloot direct de huisarts en vriendlief te bellen om te kijken hoe of wat we moesten doen. Ondertussen zat ik (al kolvend) mega gespannen in de stress te Whatsappen en sms-en naar vriendlief omdat ik hem niet te pakken kreeg met de vaste telefoonlijn. Mijn mobiel kon niet bellen, dus dat was ook heeeeeeel erg handig. Aaaaaahhhh. Bij de dokter had ik maar liefst 14 (GR#@!&%$) wachtenden voor mij in de rij staan via de telefoon (wat trouwens ALTIJD zo is, echt zó irritant en slecht vind ik dat!).

nog 14 wachtenden voor u….*zucht*

Ik kreeg dus geen dokter en geen vriendlief te pakken. Coco had weet-ik-het-waar last van en ik wilde het liefst NU naar haar toe. Helaas had ik geen auto om haar zelf naar de dokter te brengen dus móest ik vriendlief te pakken zien te krijgen om hem te sturen. Na pas een half uur (wat voelde als drie dagen) kreeg ik hem eindelijk te pakken. Eerst moest ik naar het door mijzelf ingesproken keuzemenu van zijn werk luisteren om hem eindelijk te spreken. Zijn telefoon lag nog in zijn auto…*zucht*…(mannen!…)

Super balen, maar ik zat met mijn gedachten al in het ziekenhuis met een doodzieke baby op mijn schoot.

Uiteindelijk nam hij het van mij over, belde hij (optie 1 – spoed!) terug naar de huisarts. Ook belde hij naar het kinderdagverblijf en vertrok hij direct van zijn werk naar Coco om haar mee naar de dokter te nemen. Ondertussen melde ik mij maar af voor het personeelsfeestje. Super balen, maar ik zat met mijn gedachten al in het ziekenhuis met een doodzieke baby op mijn schoot.

Gelukkig kon mijn collegaatje voor mij het laatste uurtje overnemen voordat het personeelsfeestje begon en zorgde ik dat alles “klaar stond” voor de rest van de middag. Ondertussen zat vriendlief al met Coco in de wachtkamer van de dokter en Appte hij mij wat foto’s van haar door. Ze zag er gelukkig normaal uit, al zag haar voetje er wel vuurrood uit en was het helemaal opgezwollen.

Hier was haar voetje gelukkig al wat minder dik en rood/blauw

Wie had dat gedacht toen ik vanmorgen uit mijn bedje stapte.

Zenuwachtig wachtte ik op mijn collega en op nieuws van vriendlief die inmiddels bij de dokter binnen zat. Na zijn bezoekje belde hij meteen. Coco had waarschijnlijk óf een allergische reactie op kou óf op iets anders (maar daar komen we dan bij een volgende keer pas achter). Gelukkig werd het inmiddels al stukken minder en het was niets om ons zorgen over te maken.

Wat een opluchting! Wat een ontlading! Ik fietste zo snel ik kon naar huis en kon niet wachten om mijn kleine meisje vast te houden. Wat waren we allebei geschrokken en was vond ik het moeilijk dat ik vriendlief niet kon bereiken. Pffff…Er kwamen toch echt even wat traantjes van de opluchting en ontlading…We waren zo enorm opgelucht dat het waarschijnlijk “gewoon” door de kou kwam.

Coco slaapt op het kinderdagverblijf in een zomerslaapzakje en de slaapkamer was vrij frisjes vandaag. Waarschijnlijk kwam het daardoor. Ik bestelde dus meteen een dikke warme winterslaapzak online zodat ze vanaf de volgende keer het niet meer koud heeft.

Wat het nou precies was??

Hopelijk was het dat en kwam het niet door iets anders. Aan het eind van de middag waren haar handjes en voetjes niet meer rood/blauw, alleen nog wat opgezwollen. Ook had ze inmiddels een temperatuur van 37,4*C.

Gelukkig was het loos alarm en leek het erger dan het was, maar jeetje wat waren we geschrokken! Wie had dat gedacht toen ik vanmorgen nietsvermoedend uit mijn bedje stapte.

Heb jij ook wel eens zo’n “verrassend” telefoontje gehad van het kinderdagverblijf?