Personal Update | Back to Work

Mijn zwangerschapsverlof is nu toch echt voorbij. Tijd voor het volgende hoofdstuk, mijn “echte” leven als werkende mama van twee kids. Afgelopen dinsdag begon dit nieuwe avontuur voor mij, na ruim 5 maanden thuis te zijn geweest ging ik “back to work”. Hoe was het om na zo’n lange tijd weer mijn collega’s te zien en om weer aan het werk te zijn? Viel het mee of viel het tegen?

Al vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was keek ik al een beetje op tegen de dag dat ik weer aan het werk zou gaan na mijn verlof. Toen wist ik nog niet dat mijn verlof verlengd zijn worden met ook nog eens voorafgaand 2,5 maanden ziektewet. Hierdoor was ik 5 maanden thuis in plaats van 2,5 maand. Helaas waren deze eerste maanden vooral “overleven” en heb ik weinig echt kunnen genieten van mijn “vrijheid”. Het was mij vaak allemaal te veel door alle vervelende zwangerschapskwaaltjes en mijn puberpeuter.

“Kom op Lola, hoppatee, opstaan!”

Sinds Coco is geboren geniet ik voor 300% en kon mijn verlof mij niet lang genoeg duren. Vijftien november kwam echter steeds sneller dichterbij  en voor ik het wist bracht ik de dag daarvoor mijn beide dochters voor het eerst samen naar het kinderdagverblijf.

Vriendlief moest die ochtend onverwachts extra vroeg beginnen, dus was het aan mij de taak om allebei de dames op tijd “op school” te krijgen. Ik hou van een goede voorbereiding en had daarom de avond van te voren het meeste al klaargezet of ingepakt. Alles liep volgens plan en nadat ik zelf was aangekleed en opgefrist maakte ik Coco wakker (ja, ze sliep nog). Na het voeden en aankleden van Coco maakte ik mijn andere slaapkop wakker. Lola wilde “nog even rusten”. Ze was wat verkouden en niet helemaal fit, arm mopje. “Kom op Lola, hoppatee, opstaan!” Gelukkig kwam ze er na niet al te veel gezeur uit.

Weg cocon, weg roze wolk…

Daarna lekker even samen ontbijten en de laatste melk inpakken voor Coco om mee naar “school” te nemen. Eenmaal aangekomen op het kidnerdagverblijf sliep Coco nog in de kinderwagen dus bracht ik eerst Lola naar haar groep. Ze was al lekker vrolijk en begon meteen te spelen. Ze had totaal geen moeite met afscheid nemen (wat vaak helaas wel het geval is) en ik kon haar lekker laten spelen. “Dag Lola! Tot straks!”

Toen mocht ik Coco voor de eerste keer (voor een volle dag) afzetten bij haar groepje. Dat was gelukkig niet zo spannend als de eerste keer bij Lola. Ik ken (bijna) alle leidsters al en het voelt vertrouwd. Ik deed een korte overdracht met een van de leidsters en toen kon ik weer gaan. Coco lag inmiddels al in de box lekker ontspannen rond te kijken. “Dag lief, klein meisje,tot vanavond!”

Toen kon ik weer naar huis. Terwijl ik met een lege kinderwagen naar huis liep voelde ik mij toch even best verdrietig, het voelde echt als een soort afscheid van een hele bijzondere periode. Een hele heftige, maar geweldig mooie tijd. Weg cocon, weg roze wolk…tijd voor het echte leven! Ik hield mij groot en besloot pas thuis mijn tranen te laten stromen.

In ieder geluidje in huis dacht ik dat ik ze hoorde, maar dat was niet zo

Eenmaal thuis had ik zoveel afleiding dat ik mij de hele dag (op één emo-momentje met een half traantje na) lekker heb bezig gehouden. ’s Avonds kon ik niet wachten om de meiden weer op te kunnen halen, want wat had ik ze gemist. In ieder geluidje in huis dacht ik dat ik ze hoorde, maar dat was niet zo. Zo gek. Coco en Lola hadden een hele goede dag gehad en de leidsters waren nu al verliefd op onze mini Lola, zo leuk!Lola had de hele dag de “juf” uitgehangen op school en de nieuwe kindjes uitgelegd hoe alles precies in zijn werk ging, de wijsneus!

’s Avonds maakte ik alles klaar voor de volgende dag. Ik moest weer aan het werk en zou daar ook weer gaan kolven. Ik had een relaxt avondje en heb extra veel met Coco geknuffeld. ’s Ochtends werd ik al om 06:00 uur wakker en was ik steeds bang mij te verslapen, waardoor ik wel tien keer op de klok keek. (Herkenbaar???) Om half acht stond ik op en maakte ik mijzelf en de kids klaar voor mijn eerste werkdag. Opa en oma kwamen oppassen en waren gelukkig mooi op tijd.

Kolven in de Skybox

Na wat korte instructies sprong ik op mijn fiets naar mijn werk. Dat voelde zo gek. Zo lang geleden! Eenmaal aangekomen (ik werk bij een concertzaal als coördinator van de Publieksinformatie en Ticketing en ben dus het eerste persoon die je ziet, hoort of mailt wanneer je ons bezoekt, mailt of belt) kwamen er al direct mensen met vragen en klachten. Ook kwamen mijn collega’s een voor een binnen (ik zit in het secretariaat bij de ingang) dus was het een fijn verwelkomen van iedereen. Mijn Ticketaccount werkte niet meer en ik kon mijn mailbox niet meer vinden, maar al snel daarna was ik weer up and running.

Ik besloot die dag vooral de tijd te nemen om even rustig bij te lezen en alle gemiste informatie van de afgelopen vijf maanden in mij op te nemen. En poeh hé, wat was dat veel! Best lastig omdat ik in mijn functie juist de persoon ben waaraan alles gevraagd word en ik niemand naast mij heb zitten waar ik zelf deze vragen allemaal aan kan stellen.

*AWKWARD*

Ook mocht ik weer gaan kolven onder werktijd. Dit keer hadden we bedacht dat ik in de Skybox mocht gaan zitten. Zie je het al voor je, haha. Jammer genoeg was er geen soundcheck bezig, hihi. Het voelde best wel een beetje ongemakkelijk, want ik kreeg de deur niet op slot en alleen een briefje met “niet storen” er op voelt niet helemaal relaxt. Het lijkt mij trouwens ook niet heel erg tof voor mijn (mannelijke) collega’s wanneer ze ineens een kolvende Janske aantreffen, haha *AWKWARD* , daar gaan we dus nog even iets op bedenken. Wordt vervolgd dus…

Aan het eind van mijn dag fietste ik met een goed gevoel naar huis, tussen de mensen van GLOW door. Tuurlijk had ik lang niet alles gedaan wat ik wilde doen en is mijn to-do-lijstje nog heeeel erg lang, maar ik ben weer een beetje op de hoogte van alles en voel mij weer helemaal thuis. Eenmaal (echt) thuis hadden opa en oma al gekookt, dankjewel! Daarna was ik alleen met de meiden omdat vriendlief moest overwerken. Alles ging gelukkig erg relaxt en om acht uur lagen ze beiden met een volle buik heerlijk te slapen en kon ik eindelijk even relaxen op de bank.

Viel het mee of tegen?

Het viel mij al met al reuze mee om weer aan het werk te zijn, misschien was het zelfs nog wel relaxter dan een dagje thuis met de kids (qua vermoeidheid dan hè…. of mag ik dat niet zeggen?). Ik vind het fijn om weer aan het werk te zijn, al had ik mijzelf ook nog makkelijk vijf maanden kunnen vermaken thuis hoor!

Hoe vond jij het om weer aan het werk te gaan na je verlof? Viel het mee of viel het tegen?