Zwangerschapsvergiftiging (in) de dagen na mijn bevalling

Op vrijdag 26 augustus ben ik bevallen van onze tweede dochter Coco. Na een zwangerschap vol met vervelende zwangerschapskwaaltjes werd ik ingeleid vanwege mijn te hoge bloeddruk. Dit werd een generale repetitie voor mijn bevalling want een dag later ging ik als zwangere vrouw weer met lege handen naar huis. Tien dagen later mocht ik gaan voor poging twee en dit keer lukte het wel om onze mooie dochter Coco eindelijk te ontmoeten. Wat een opluchting! Eindelijk was alle ellende achter de rug en konden we gaan genieten….of toch niet?

Eerder kon je mijn bevallingsverhaal lezen van mijn bevalling van Coco, hier vertel ik over wat er ons daarna nog allemaal te wachten stond.

Vanaf nu zitten we niet meer “echt” aan elkaar verbonden.

…De verloskundige komt binnen en vol verbazing ziet ze dat ze het moment suprême gewoon heeft gemist. Die hadden we allemaal niet zien aankomen!Coco ligt heerlijk om mijn borst en samen met vriendlief geniet ik van ons meisje. Onze tweede dochter. We kunnen het bijna niet geloven. Ik zit nog vol met adrenaline en de tranen rollen over mijn wangen van alle emoties. Wat ben ik ontzettend blij en opgelucht dat ze er eindelijk is en dat alles goed is gegaan. Wat is ze mooi en wat huilt ze hard. Vriendlief mag de navelstreng doorknippen en trots kijk ik toe. Vanaf nu zitten we niet meer “echt” aan elkaar verbonden.

Zoals altijd moet de placenta ook “geboren” worden, dus dat doen we vrij snel na de bevalling. Gelukkig komt deze er zonder al te veel moeite met een keer persen helemaal compleet uit. Het blijft zo bijzonder om zoiets te zien. De gynaecoloog houd hem voor ons in de lucht en legt uit hoe hij precies werkt. Wat een wonderbaarlijk “ding” blijft het toch, zo’n huisje voor je baby.

Fjieeuuww!

Helaas moet ik ook gehecht worden, want bij de laatste pers had ik halverwege geen weeën meer, dus dat was niet zo handig. Ik word plaatselijk verdoofd en netjes gehecht (en ja, die ruggenprik werkt dan ook niet meer, dus auw!). Ik heb geluk dat ik niet heel erg ver gescheurd ben zodat de “schade” meevalt. Fjieeuuww! Ondertussen ligt Coco op mijn borst en denk ik alleen maar..”Je bent er! Ik blijf maar naar je kijken en voel mij met de minuut meer verliefd worden op je. Wat ben je mooi en wat lijk je veel op je grote zus! Na het hechten word ik even een klein beetje opgefrist en leg ik je aan de borst. Je begint vrijwel meteen met drinken. Wat ben ik blij! Wat voelt het weer fijn om zelf te mogen voeden, zo intiem. Ik weet dat er nog niet veel melk in zit en echt helemaal pijnvrij is het niet, maar je drinkt en dat is zo fijn. Ondertussen brengt de verloskundige een beschuit met muisjes, hmmmm! Op jouw gezondheid, lieve Coco!”

wat heb ik mij daar op verheugd om dat te kunnen zien

Wanneer Coco genoeg heeft gedronken geef ik haar aan de gynaecoloog voor de Apgar test. Ze weegt maar liefst 3730 gram,haar valreflex is goed en alle tenen en vingertjes worden geteld. Haar zuigreflex is ook goed. De lengte wordt helaas niet meer gemeten tegenwoordig. Ze krijgt een 9 als score, helemaal goed dus! Geslaagd voor haar eerste test.

Later op de avond word haar temperatuur gemeten en worden haar eerste kleertjes aangedaan, hetzelfde geboorte pakje als Lola. Nu lijkt ze helemaal op haar zus en noemen we haar per ongeluk steeds Lola. Oops! Papa knuffelt ook nog even met Coco, wat heb ik mij daar op verheugd om dat te kunnen zien! Na het heerlijke knuffelen leggen we Coco in het bedje zodat ze even kan bijkomen van haar eerste en meest heftige avontuur tot nu toe. Ze ligt nog even wat voor zich uit te staren, maar valt daarna al snel in slaap.

Iedereen is blij. Wat een geluk.

Wij bellen ondertussen de opa en oma’s en mijn zusje om het goede nieuws bekend te maken. Ook bel ik mijn tante die weer als kraamhulp bij ons mag komen helpen zodat ze weet dat de kleine meid (dit keer wel) geboren is. Iedereen is blij. Wat een geluk.

Omdat ik om 22:00 uur nog niet zelf heb kunnen plassen (na mijn ruggenprik) krijg ik een katheter ingebracht om mijn blaas te legen. Dat was wel nodig want ik had een behoorlijk volle blaas. Ik voel mijzelf steeds minder goed en heb het gevoel alsof ik een flinke griep krijg. Ik heb erge hoofdpijn en  veel last van mijn rug. Zullen het naweeën zijn en de nasleep van de bevalling? Ik word misselijk en draaierig en moet overgeven. Terwijl ik mijzelf steeds beroerder voel roep ik de zuster er bij. Zij controleert mijn bloeddruk en temperatuur. Ik heb verhoging en mijn bloeddruk is te hoor. Opnieuw wordt er met een katheter urine afgenomen, ditmaal voor onderzoek (opnieuw auw!) én word er bloed geprikt. Ik krijg een pil tegen de hoge bloeddruk en twee paracetamol voor de pijn.

De rest van de nacht voel ik mij hondsberoerd en om de zoveel uur geef ik Coco de borst. Ze lijkt goed te drinken en is erg tevreden. Ze huilt eigenlijk bijna niet, zo anders dan bij Lola. Ze is zelfs zo rustig dat we ons bijna zorgen maken of alles wel goed met haar gaat, maar ze is gewoon erg tevreden en wil graag slapen.

Ik heb mij hier zo op verheugd en het is nog honderd keer mooier dan ik had gehoopt.

Na een zware nacht voel ik mij in de ochtend alweer een stuk beter en na een fijne douche zonder dikke buik (dat voelt zo vreemd!) voel ik mij weer als herboren. Natuurlijk voelt mijn lichaam alsof ik ben overreden door een vrachtwagen en doen mijn kapotte tepels inmiddels ontiegelijk zeer van het voeden, maar oh wat is dat heerlijk zo’n douche!

Als ik klaar ben met douchen geef ik Coco nog even de borst en maak mij klaar voor de eerste ontmoeting van Lola en Coco. Spannend vind ik het! Vriendlief haalt haar op uit de wachtkamer waar ze met opa en oma zit te wachten. Voorzichtig komen ze samen met papa naar binnen. Met grote ogen observeerd ze het hele tafereel. Mama in een groot bed met een snoertje in haar arm en in haar armen ligt een heel klein baby’tje. Langzaam komt Lola dichterbij en vertel ik haar dat het haar zusje is die eindelijk uit mama’s buik is gekomen. Ondertussen rollen de tranen over mijn wangen van geluk. Lola aait zachtjes over de haartjes van Coco en is ontzettend lief en nieuwsgierig. Zo mooi! We filmen de ontmoeting zodat we dit bijzondere momentje nog eens terug kunnen kijken.

Zo kan ze er toch een beetje bij zijn en Coco “ontmoeten”.

Daarna komen ook opa, oma, mijn zusje en haar man en dochter binnen om kennis te maken. Het is een gezellige drukte en we genieten allemaal van de kleine Coco. Eindelijk maken we haar naam bekend en iedereen is erg enthousiast over haar bijzondere naam. Terwijl wij met zijn allen aan het genieten zijn komt er een team van artsen binnen. Ik krijg te horen dat ik toch een zwangerschapsvergiftiging heb opgelopen en dat ik door de medicatie die ik ’s nachts had gekregen tegen de hoge bloeddruk nóg 24 uur langer moet blijven te observatie. Zo kunnen we kijken wat mijn lichaam doet nadat de pil na 24 uur is uitgewerkt. Uhm, ok. Dat is even schrikken. We gaan vandaag dus nog niet naar huis. Op zijn vroegst dus morgen (zondag) pas. Dat is even balen, maar het is niet anders. Snel geniet ik verder van mijn gezelschap én van het stokbrood met filet American..(beste kraamcadeau ever!) Yummy!

Wanneer we twee uur later weer afscheid nemen van het bezoek, en van Lola (wat zo gek en onnatuurlijk voelt) bellen we via Skype met mijn schoonmoeder die op dat moment zelf in het ziekenhuis in Maastricht ligt. Zo kan ze er toch een beetje bij zijn en Coco “ontmoeten”. Een bijzonder moment.

Oh, nee, wat nu!?

In de middag begin ik met het oefenen met handkolven, nooit gedacht dat het zo dus ook kon. Het lukt me om er een paar druppels uit te krijgen. Ook al zijn het maar vier druppels links en 10 rechts, de verloskundige is erg tevreden. Ik vind het zelf maar weinig. Na een uur of vier maken we Coco wakker voor de voeding, ze blijft maar slapen. Ze is zelfs zo moe dat ze uiteindelijk zelfs aan de borst weer in slaap valt. Ondertussen eet ik een lekker softijsje wat vriendlief voor ons heeft gehaald, het is tenslotte feest én nog steeds een hittegolf.

Die nacht is Coco erg onrustig, ze huilt veel en ik leg haar meerdere malen aan. Uiteindelijk vallen we allemaal rond 03:00 uur in slaap. Om 05:30 uur worden we alweer wakker om te voeden, maar Coco valt steeds weer in slaap. We moeten haar echt rechtop houden en continu stimuleren om te drinken. In de ochtend komt mijn lieve vriendinnetje Linda op kraamvisite en mag ze heerlijk even babyknuffelen. Samen genieten we van dit bijzondere moment. Ook komen onze vrienden René & Martijn even langs om naar Coco te komen kijken. Gezellig!

Wanneer Coco later die ochtend wordt gewogen weegt ze 3345 gram. Ze is dus 10,32 % afgevallen terwijl dit maar maximaal 10% mag zijn. De artsen gaan overleggen. Oh, nee, wat nu!? Wij blijven een beetje ongerust achter. Dan moet ik 15 ml gaan bij voeden met een spuitje en besluiten de artsen of we misschien nog een extra nachtje blijven. Pfff, nóg een nachtje, tot minimaal 12:00 uur.

Schakel opnieuw om en gaan met die banaan!

Helaas, slecht nieuws. We moeten inderdaad nóg een extra nachtje blijven zodat Coco genoeg voeding binnenkrijgt om aan te komen. Ik hou mijn tranen in en kan mijzelf wonderbaarlijk genoeg vrij snel over het idee heen zetten. We gaan er weer voor en ik ben liever hier in het ziekenhuis dan dat ik thuis in de stress mijn baby moet bij voeden zonder hulp. Schakel opnieuw om en gaan met die banaan! Ik moet nu dus vol aan de bak en ga flink kolven aan de elektrische kolf en geef bijvoeding terwijl ik Coco aan de borst voed. Vanaf dat moment draait alles om het voeden en dat is echt even doorbijten. Zeker omdat Coco liever slaapt dan eet en zelf liever 5 in plaats van 3 uur tussen haar voedingsmomenten laat zitten.

Mijn tepels vallen er nog net niet af en doen zoooo veel pijn! Ik vraag naar verzachtende crème om er op te smeren. Dat lijkt een heel klein beetje te werken, gelukkig. Het kolven gaat steeds beter en van 4 ml de eerste keer zie ik de hoeveelheid langzaam een beetje stijgen. Gelukkig blijven we beiden positief en proberen we het samen maar gezellig te maken. Terwijl we in het ziekenhuis zitten kijken we live op tv de Brabantse Dag, een historische optocht in Heeze waar ik als kind altijd in mee liep. Lola staat langs de kant als publiek te kijken samen met opa en oma en wij kijken op tv mee. Ze komt regelmatig in beeld, zo grappig! Zo zijn we toch een beetje compleet!

too much information, I know, haha!

Die middag heb ik trouwens een bijzonder (heel fout) lichtpuntje, iets waar ik enorm tegen op zag en waarschijnlijk meer mama’s zich in herkennen…ik ging voor de eerste keer poepen…haha!(too much information, I know, haha!) maar het lukte zomaar zonder al te veel angst en zonder pijn. Yes! Kort daarna volgt er weer een enorm lichtpuntje…mijn infuus mag er eindelijk uit! Vanwege mijn hoge bloeddruk zat ik al dagenlang vast aan mijn infuus en sleepte ik die “zak” dus overal mee naar toe. Wat een vrijheid toen ik hem weer kwijt was, want hij deed ook erg veel pijn. Ik werd er gek van.

De rest van de middag proberen we Coco aan te leggen, maar ze valt telkens weer in slaap. Zelfs met een nat washandje in haar gezicht is ze niet wakker te krijgen. We vragen advies en krijgen verschillende meningen te horen. De ene zuster zegt dat we perse om de drie uur moeten voeden en de anders zegt dat we Coco’s ritme aan moeten houden en gewoon relaxt moeten blijven. Aangezien het om de drie uur aanleggen echt niet werkt en niet goed voelt kiezen we er na een tijdje toch voor om naar ons gevoel te luisteren en aan te leggen wanneer Coco dat zelf aangeeft. Wel geven we telkens extra voeding bij in een spuitje naast mijn tepel zodat we Coco als het ware foppen. Ze denkt dat de melk uit mijn borst komt, maar dat is niet zo. Dat is op zich een voordeel, alleen omdat ze zoveel in één keer binnen krijg wordt ze lui omdat ze er op die manier natuurlijk niet zo veel voor hoeft te doen. Dat voelt behoorlijk tegenstrijdig dus. Na iedere voeding (en dat zijn er veel) kolf ik ook beide borsten om ze extra te stimuleren. Ik merk dat het werkt en dat de deze echt begint te lopen nu. Eindelijk! Welkom stuwing!

Wat een bizarre situatie, maar eigenlijk ook zo bijzonder

’s Avonds komen mijn zusje en haar gezin gezellig nog even langs. Even lekker kletsen en niet bezig zijn met voeden. Daarna gaan we weer vol aan de bak met spuitjes bijvoeding, kolfsessies, Coco wakker krijgen…en dat de hele nacht on repeat tot de volgende ochtend, met meeeegaaa pijnlijke kapotte tepels niet te vergeten. Ik kan mij leukere nachten voorstellen, maar het is allemaal voor een goed doel…zodat ons kleine meisje snel weer genoeg aankomt en we morgen lekker samen naar huis mogen!

Ondertussen wordt ik ook nog steeds in de gaten gehouden en is mijn bloeddruk nog steeds regelmatig flink te hoog. Even wordt er getwijfeld of ik niet opnieuw medicatie moet krijgen voor mijn bloeddruk, ik wordt weer aan de automatische bloeddrukmeter gelegd en om de vijf minuten gemeten. Als het niet goed is, zou het betekenen dat ik dus nog een keer 24 uur moet blijven. Gelukkig, het hoeft (nog) niet want mijn bloeddruk is weer stabiel.

We gaan door en midden in de nacht snak ik naar een broodje filet American. Gelukkig hebben we deze op de kamer liggen en smeert vriendlief er eentje voor mij…en die smaakt lekkeeerrr! Samen maken we er iets gezelligs van. Wat een bizarre situatie, maar eigenlijk ook zo bijzonder, deze dagen extra met zijn drietjes samen. Tussen 01:00 uur en 02:00 uur is Coco erg onrustig en blijft vriendlief met zijn pink in haar mondje zitten zodat ik even een uurtje kan slapen. Dan besluiten we haar op het advies van de zuster om haar aan te leggen en bij te voeden. Om 03:00 uur slaapt ze en kunnen wij ook even onze oogjes dichtdoen.

Om 05:00 uur gaat de wekker weer. Langzaam worden we weer wakker, ik eet nog een broodje filet American en ga dan weer verder met de volgende voeding. Ik word ook gecontroleerd en weer lijkt mijn bloeddruk te hoog. Zucht. Ik word op verschillende manieren gemeten en iedere meting is weer anders. Daarna word ik opnieuw aangesloten aan het apparaat om te zien hoe het nu gaat. Samen ontbijten we en genieten we van de vroege ochtendzon en het uitzicht over Eindhoven.

Oh, wacht! Coco is wel erg geel…

Dan is het weer tijd om even lekker te douchen. Fijn, na zo’n drukke en korte nacht. Meteen daarna word ik opnieuw gecontroleerd (hechtingen, bloeddruk, temperatuur en baarmoederligging etc). Dan is het weer tijd om Coco te controleren. Spannend! Nu zal het er om hangen. Heeft het effect gehad, al die (bij) voedingen en kolfsessies van de afgelopen 24 uur…Coco wordt gewogen en ze weegt 3495 gram. Ze is dus 150 gram aangekomen, maar is dit genoeg?

Om 09:56 uur komen de artsen tijdens het voeden binnen met goed nieuws, Coco is voldoende aangekomen en we mogen naar huis! Beter nieuws kunnen we niet krijgen vandaag, we did it! Wooohoooooo! Oh, wacht! Coco is wel erg geel…even laten checken voor de zekerheid..misschien moet ze nog een nachtje blijven…neeeee!!!! Na een controle door de artsen word besloten dat ze gewoon mee mag naar huis, maar we moeten haar wel goed in de gaten blijven houden. Fjieeuuwww!

We bellen meteen mijn vader op die Lola zojuist heeft afgezet bij het kinderdagverblijf met het goede nieuws. Hij komt direct naar het ziekenhuis. Ik moet nog een laatste keer mijn bloeddruk opmeten, krijg nog wat informatie en geef Coco nog een keer de borst voordat we vertrekken. Vriendlief geeft Coco aan bij de gemeente (dat kan in het ziekenhuis, zo handig!) en daarna is het eindelijk zo ver…we gaan eindelijk naar huis!

Lees ook mijn (heftige) bevallingsverhaal van mijn eerste bevalling (van dochter Lola).

Moest jij ook langer in het ziekenhuis blijven na je bevalling? Hoe heb je dat ervaren?