Mijn bevallingsverhaal van Coco

Daar is ie dan hoor, mijn bevallingsverhaal. Op vrijdag 26 augustus 2016 ben ik voor de tweede keer mama geworden. Na een eerste mislukte inleiding tien dagen daarvoor ben ik die avond om 18.54 uur bevallen van onze jongste dochter Coco. Na een behoorlijk pittige zwangerschap (lees: verschrikkelijke) en een “generale repetitie bevalling” ben ik ontzettend blij met hoe deze bevalling is verlopen. Hij was nog steeds pijnlijk, zwaar en pittig, maar in vergelijking met mijn eerste bevalling was deze voor mij zo goed als perfect! Ondanks al het bloed, zweet en tranen en een baby die er als Supergirl werd geboren, kijk ik er met een goed gevoel op terug. Lees hier mijn bevallingsverhaal van Coco!

Na een eerdere mislukte inleiding meld ik mij opnieuw op donderdagavond 25 augustus bij de kraamsuites in het ziekenhuis. Ik mag weer eerst een half uur aan de CTG en bloeddruk meter om te kijken hoe ik er voor sta. Mijn bloeddruk is wat aan de hoge kant (zoals de rest van de afgelopen weken), maar niets om mij zorgen over te maken. De baby doet het ook prima en de gynaecoloog komt een uurtje later even kijken of ze de ballon opnieuw kan inbrengen voor de inleiding.

daar gaan we weer

‘Daar gaan we weer’, denk ik. Adem in, adem uit. De vorige 2 pogingen waren vreselijk pijnlijk, dus ik weet wat mij te wachten staat. Maar het moet gebeuren, dus kom maar op! Met de hand gaat het dit keer (verrassend genoeg) in een keer goed. Waarschijnlijk komt dat omdat ik in de afgelopen week toch al een cm ontsluiting heb, mijn lichaam is er nu in ieder geval meer klaar voor dan vorige week. Meteen nadat de ballon geplaatst is,voel ik een bepaalde druk, veel meer dan de vorige keer. Ik voel duidelijk verschil, hij lijkt nu toch echt iets te doen. Daarna mag ik weer een uur aan de CTG en bloeddruk meter. Erg makkelijk lig ik niet en heb daarom enorm veel pijn in mijn rug (fijn hoor, al die kwaaltjes).

Daarna word ik overgeplaatst naar een kraamsuite waar we mogen gaan slapen, ik hoef tenslotte nog niet te bevallen, dus houden ze deze verloskamer liever vrij. Om 22.45 uur doe ik een poging om in slaap te komen, morgen is ten slotte waarschijnlijk de grote dag, dus kan ik mijn rust maar beter nog even pakken. Omdat ik zoveel last heb van mijn rug, hoofdpijn en druk in mijn buik lukt het mij totaal niet om in te slapen. Ik vraag om een paracetamol. Uiteindelijk krijg ik rond 23.45 uur twee slaaptabletten. Daarna val ik rond 00.00 uur in slaap.

Boink!

Om 03.30 uur word ik wakker en ga ik even naar het toilet. Mijn buik voelt een stuk minder pijnlijk maar ik voel wel nog de druk onderin mijn buik. Hopelijk doet de ballon dit keer wel zijn werk. Vriendlief wordt ook wakker en wil na mij naar het toilet. Hij heeft alleen niet door dat ik de glazen schuifdeur van de badkamer dicht heb gedaan en loopt in volle vaart er tegenaan waardoor hij keihard met zijn hoofd er tegenaan knalt! Ik schrik me rot maar gelukkig valt het mee met de pijn. Even later lachen we er om, maar wie maakt er nou een glazen schuifdeur in de badkamer? Wij begrijpen het nog steeds niet.
Daarna lukt het me gelukkig om weer verder te slapen en word ik pas weer om 05:00 uur wakker. Ik draai mij op mijn andere zijde en slaap verder tot 06.20 uur. Dan blijf ik wakker omdat de zuster rond 06.30 uur mijn komt wekken. Ze is er stipt 06.30 uur, meet mijn bloeddruk en temperatuur op en ik mag even heerlijk douchen. Zo fijn! Wat een uitvinding! Zelfs mét glazen deur in de badkamer.

Hoe heb ik dit gevoel ooit kunnen vergeten?!

CTG apparaat

Na het douchen mag ik opnieuw een half uur aan het CTG apparaat waarna wordt gecontroleerd hoe het staat met de vorderingen van de ballon. Om 07:30 uur wordt de ballon er uit gehaald en heb ik 3 cm ontsluiting! Het is niet veel, maar wat ben ik ongelooflijk blij! Dan is het tijd om mijn vliezen te breken. Bij de bevalling van Lola begon mijn bevalling met het natuurlijk breken van mijn vliezen (thuis), dus dit was voor mij een hele gekke manier. Erg prettig voelt het ook niet (zacht uitgedrukt),het is zelfs behoorlijk pijnlijk wanneer ze worden “doorgeprikt”. Het vruchtwater is mooi helder van kleur en word in bakjes opgevangen en er (met flink wat geduw) mee uitgedrukt. Het verbaasd mij hoeveel vruchtwater ze opvangen. Zo, daar gaan mijn eerste 3 zwangerschapskilo’s, zeg ik tegen de gynaecoloog, haha. Nog 7 te gaan. Ook word er een elektronisch lijntje op het hoofd van de baby aangebracht zodat ze continu in de gaten wordt gehouden naast het CTG apparaat. Daarna mag ik 2 uur lang gaan aankijken of mijn lichaam vanzelf begint met de weeën, en zo niet dan starten we na twee uur met weeënopwekkers.

Vrijwel direct voel ik de eerste wee opkomen. Nooit gedacht dat ik ooit nog zo blij zou zijn bij het voelen van een wee. O,ja…zo voelde dat ook alweer! Hoe heb ik dit gevoel ooit kunnen vergeten?! Gelukkig beginnen ze dit keer op een rustig tempo (en niet in een mega weeënstorm) en kan ik tussendoor mijzelf prima tot rust laten komen zodat ze goed op te vangen (lees: weg te puffen) zijn. En wat zo fijn is, mijn lichaam begint de weeën uit zichzelf! Dat is voor het eerst tijdens deze bevalling, en daar ben ik zooo blij om! Mijn lichaam én de baby zijn er nu duidelijk wél klaar voor.

fijn zo’n ruggeprik

Let’s do this!

Ondertussen krijgen we een heerlijk ontbijtje voorgeschoteld en ik denk alleen maar, dit is mijn laatste ontbijtje als zwangere vrouw. De weeën worden al wat heftiger en komen ook vrij snel achter elkaar. In uiterste concentratie puf ik ze stuk voor stuk weg. Ik kan dit! Het gaat goed en ik ben trots op mijzelf. Let’s do this! Ik probeer ze in verschillende houdingen op te vangen en merk dat voor mij de normale “beval-houding” (op mijn rug) het comfortabelst is. Ik voel de weeën ook flink in mijn rug (en die deed al zoveel pijn). Om 10:30 uur word ik weer getoucheerd en heb ik 4 cm ontsluiting, niet heel erg veel verbetering, maar we komen er wel.

Ik merk ook dat ik steeds meer druk begin te voelen tijdens de weeën en heb het gevoel dat ik moet poepen. Zou het al persdrang zijn? Of moet ik gewoon naar de wc? Om 11:30 uur worden de weeën steeds heftiger en de druk zo groot dat ik bang ben dat het nu toch een stuk sneller gaat. Ik vraag voor een nieuwe meting. Om 11:54 uur heb ik 5 cm ontsluiting,dat valt even tegen als je denkt dat je al bijna persweeën hebt. Ik krijg een echo om te kijken of de baby niet verkeerd ligt (sterrenkijker) want dat word even genoemd. Mevrouwtje ligt gelukkig prima, fjiew!Ze ligt wel nog vrij ver naar boven, helaas.

“Het is geen wedstrijd…”

12:10 uur. De weeën worden steeds zwaarder, langer en sneller achter elkaar. Bij iedere wee denk ik…”Oh nee…ik trek het niet meer..”. Zo laat ik er zo’n 15 voorbij gaan en ondertussen denk ik “ga ik dit volhouden tot die 10 cm?”. Ik neem een moeilijk besluit voor mijzelf. “Het is geen wedstrijd, ik moet nog 5 cm én de baby er uit persen, ik ben bang dat ik het niet ga redden op dit tempo. Ik hoef mij voor niemand te bewijzen en moet mijn energie en krachten sparen voor de eindsprint.” Ik kies voor pijnbestrijding. Ik vind het moeilijk omdat bij mijn eerste bevalling mijn ruggenprik maar een paar uur gewerkt heeft, maar kies er toch opnieuw voor om een ruggenprik te laten zetten. Vriendlief staat 100% achter me en we vragen om 12:30 uur aan de verloskundige om dit voor ons in gang te zetten.

Pfffff, pffffff, pfffff, pfffff,pffffffffff

Na even overleggen krijg ik te horen dat ik een ruggenprik krijg, maar dat ik even moet wachten omdat er nog iemand voor mij aan de beurt is. Daar had ik gelukkig al op gerekend, dus puf ik nog even vol goede moet verder. Er worden wat controles uitgevoerd en om 12:53 uur zit ik op 6 cm. Om 13:21 uur vertrekken we na wat voorbereidingen en uitleg richting de anesthesie afdeling voor de ruggenprik. Terwijl ik samen met de verloskundige en vriendlief al liggend in mijn bed door de gangen van het ziekenhuis heen rol puf ik de pijnlijke weeën weg die steeds heftiger en sneller achter elkaar opkomen. Ik kan niet wachten tot die ruggenprik mij weer terug op aarde brengt, want ik ben al even niet meer mijzelf. Het enige wat ik doe, is de weeën overwinnen, een soort van overleven voelt het. Pfffff, pffffff, pfffff, pfffff,pffffffffff. Het kan mij even niet schelen wat de wereld om mij heen van mij vind (of de mensen die we tegenkomen in de gangen), ik zit even helemaal in mijn eigen concentratie bubble.

Om 13:36 uur moet ik rechtop gaan zitten terwijl de weeën om de minuut kei hard over mij heen walsen. Dat is best een uitdaging kan ik je vertellen. Wanneer een mega pijnlijke wee voorbij is moet ik helemaal stil blijven zitten zodat de naald veilig in mijn rug gezet kan worden. In gedachten praat ik tegen mijzelf “je kunt dit, Jans, nog heel even en de pijn is over….blijf stil, je kunt dit!”En ja hoor, het lukt mij gewoon om muisstil te blijven zitten tijdens een vreselijk pijnlijke wee, ik vraag mij nog steeds af hoe ik het geflikt heb, maar het is mij gelukt. De volgende wee schreeuw ik het half uit van alle ingehouden pijn van de vorige wee. Ik mag gaan liggen en om 13:56 uur krijg ik mijn eerste dosis toegediend. Ik voel nog geen verschil, zou het wel werken? Eventjes geduld dame.

Dan voel ik heel langzaam de kracht en de pijn van de weeën minder heftig worden, de scherpe randjes zijn er van af. Na wat testjes of alles goed is verdoofd word ik om 14:10 uur weer teruggebracht naar mijn kamer (ik ben trouwens niet meer naar een verloskamer gebracht omdat alle suites en verloskamers vol zitten). Op de terugweg heb ik weer genoeg praatjes en merken we alle drie dat ik weer tot mijzelf gekomen ben. Mijn verloskundige heeft mij er trouwens zo fijn doorheen geholpen met haar vele complimenten over hoe goed ik het deed. Dat helpt enorm! Ik ben trots en voel mij weer goed. Om 14:15 uur heb ik al drie weeën zonder extreme pijn. Wat heerlijk! Even bijtanken en mij opmaken voor de eindsprint.

Bij een check om 14:41 uur heb ik al 8 cm ontsluiting, jippieeeee! Het eind is in zicht! Al ligt de baby nog steeds vrij hoog, van de vier stappen die ze moet maken zit ze nu op 1,5 word er uitgelegd. Ik krijg een plaskatheter en mag zowaar even gaan slapen. Op mijn linkerzij mag ik liggen en het lukt mij om ongeveer een uurtje te slapen. Dat is zo gek, midden tijdens een bevalling te kunnen slapen. Dat geeft je net even genoeg energie voor dat laatste stuk.

Om 16:04 druk ik op de bel, volgens mij gaat het beginnen. Ik voel zo’n enorme druk alsof ik moet poepen, mijn hele lijf zegt dat ik moet gaan persen. Ik wil graag weten of het al zo ver is. De verloskundige komt kijken en ik heb zes weeën iedere 15 minuten. Ook de pijn is weer helemaal terug (typisch, Janske en ruggenprikken…die hebben maar een houdbaarheid van een paar uur…tsss) .

Pfffff, pffff, pffff, pffff….

Om 16:15 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik een keer proefpersen om te kijken wat er gebeurd want de baby is nog niet ver genoeg naar beneden gezakt. “Uhm, hoe moest dat ook alweer?!”, vraag ik mijzelf af, terwijl ik een voorzichtige poging waag. Er lijkt niet veel te gebeuren totdat alle dames in witte jassen wel erg lang naar de hartslag van de baby blijven kijken. Blijkbaar heeft de baby het zwaar en gaat haar hartslag omlaag naar 80 en blijft daarna op 100 hangen. Direct wordt er een MBO gemaakt (Ph waarde word gemeten door met staafje gaatje te maken in hoofd. Bloeddruppel word opgevangen op een watje. Op het watje zit olie op zodat druppel er op blijft liggen. Dat meten ze en binnen paar minuten zien we dat de ph waarde 7,5 is.) Dat is goed! Haar hartslag is vermoedelijk ivm de vele weeën gedaald. Daarom had ze het even moeilijk.

samen met de verloskundige

Vanaf 16:41 uur mag ik voorzichtig mee gaan persen zodat de baby verder in kan dalen. Op dit moment ligt ze namelijk nog veel te hoog om te kunnen bevallen. Poeh wat is dit zwaar zeg! Mijn hele lijf schreeuwt dat ik haar er uit moet persen, maar ik ben bang dat wanneer ik te hard ga persen ik naast de baby ook iets anders mee naar buiten pers, haha. Dus voelt het ook alsof ik iets moet ophouden om dat te voorkomen. Erg tegenstrijdig, vermoeiend en pijnlijk..Pfffff, pffff, pffff, pffff….

Het is inmiddels 17:45 uur en de pijn word steeds heftiger,ik druk opnieuw op de bel. Om 18:10 uur mag ik een paar keer proefpersen om opnieuw te kijken of het dit keer wel effect heeft. De baby zakt niet genoeg naar beneden. Dit was bij Lola ook zo en zij werd na 100 minuten persen met de zuignap er uit gerukt. Ik kreeg even een flashback en was bang dat het dit keer opnieuw zo moeizaam zou gaan. Er word overlegd en ook de hoofdarts komt even voelen of de baby er wel juist voor ligt. Ze verteld ons dat we rekening moet houden dat ik misschien geen natuurlijke bevalling zal kunnen hebben dit keer omdat de baby niet goed ligt. Het eerste wat er op dat moment door mijn hoofd gaat is “prima, als dat moet dan gaan we er voor, als het niet anders kan dan doen we het op die manier…”. Al snel daarna volgt de gedachte “maar ik ga er alles aan doen om dat te voorkomen!”. Er word opnieuw een echo gemaakt en de baby lijkt ondanks dat ze nog vrij hoog ligt toch in de juiste houding te liggen.

Daar gaan we dan, nu moet ik het gaan doen!

Om 18:35 uur ben ik samen met de gynaecoloog, de verloskundige en vriendlief in de kamer. Het is zo ver, alles staat klaar en ik mag gaan persen en proberen om het op de natuurlijke manier voor elkaar te krijgen. Omdat het mega druk is in op de kraamafdeling en iedereen ligt te bevallen wordt mijn verloskundige weggeroepen. Tot zo! Wij beginnen alvast. Daar gaan we dan, nu moet ik het gaan doen! This is it! Ik begin bij mijn eerste wee met persen en geef alles wat ik in mij heb. Ik ga dit doen, ik kan het! Ik wil je nu zo graag ontmoeten! We doen dit samen, je bent er bijna! Ik voel de baby helemaal naar beneden zakken en heb het idee dat haar hoofdje al zichtbaar is. Dit blijkt ook zo te zijn en vol verbazing wordt de gynaecoloog steeds enthousiaster. Dit zou ons zo maar eens kunnen gaan lukken!

Bij de tweede wee heeft de baby haar hoofdje tussen beide handjes zitten en maakt ze het ons niet erg makkelijk. (Auw!) Bij de derde wee komt haar hoofdje én haar elleboog er uit en bij de vierde roep ik hard “aauuuwwwww, dat doet ppiijjjhiiijjjnnn”. Ze is halverwege en mijn wee stopt gewoon! Aaahhhhhh! Terwijl mijn hele lijf schreeuwt dat ik de baby er verder uit moet duwen, hoor ik de gynaecoloog roepen; “niet duwen, niet duwen!” Tja,dat lukt dus niet meer en ik pers zonder wee de baby er uit. Als supergirl komt ze met een arm vooruit om 18:54 uur ter wereld.

Ze begint meteen te huilen, onze mooie Coco! Ik word overspoeld door emoties en ontlading terwijl de adrenaline door mijn lichaam vliegt. Daar ben je dan, lief meisje, wat heb ik lang op je gewacht! En ik heb het gewoon gedaan, je bent er eindelijk! Ik ben klaar! Wat een onbeschrijfelijk mooi gevoel van verliefdheid, houden van en trots overspoelen mijn gedachten. Wauw!

“Wat een mooi menneke!”

Wanneer de gynaecoloog haar op mijn buik legt, zegt ze:”wat een mooi menneke”(tenminste,dat versta ik). Mijn hart stopt even en ik weet niet hoe snel ik tussen de benen van mijn baby moet kijken om te zien of ik ineens mama ben geworden van een jongen! Zoiets zou ook echt mij overkomen, dacht ik. Maar nee hoor, er was geen piemeltje te vinden en ik kon weer rustig adem halen. Welkom lieve Coco!

De verloskundige komt binnen en vol verbazing ziet ze dat ze het moment supreme gewoon heeft gemist. Die hadden we allemaal niet zien aankomen!Coco ligt heerlijk om mijn borst en samen met vriendlief genieten van ons meisje. Onze tweede dochter, we kunnen het bijna niet geloven. Wat is ze mooi!

Hier lees je deel 2 van mijn bevalling, over hoe ik zwangerschapsvergiftiging kreeg ná de zwangerschap met een té hoge bloeddruk en dat Coco te veel afviel waardoor we uiteindelijk 5 dagen in het ziekenhuis moesten blijven. 

Lees ook mijn (heftige) bevallingsverhaal van mijn eerste bevalling (van dochter Lola).