Mijn bevalling – of toch niet

AAn de CTG en bloeddruk meter

Vandaag zou ik eigenlijk het mooiste nieuws willen brengen dat ik voor de tweede keer mama ben geworden, maar dat is helaas (nog) niet het geval. Twee dagen geleden vertrok ik met vriendlief naar het ziekenhuis om ingeleid te worden, maar dat liep anders dan verwacht. Nu ben ik weer thuis. Ik mocht net als bij Monopoly “terug naar start”. Nu moet ik mijzelf even resetten en omschakelen om even een stapje terug te zetten. We zijn weer bij het begin, die voor mij veel onzekerheid en onrust geeft. Om dit avontuur een plekje te geven en te verwerken schrijf ik het hier even van mij af.

Groot nieuws

Afgelopen maandag moest ik voor controle terug naar het ziekenhuis zoals ik al eerder schreef in mijn laatste zwangerschapsupdate. Ik kreeg een CTG, bloeddruk meting, moest urine inleveren en bloed prikken. Daarna moest ik wachten op alle uitslagen en op gesprek bij een gynaecoloog omdat ik die ochtend veel last van hoofdpijn, misselijkheid en duizeligheid had. Dit had waarschijnlijk te maken met mijn hoge bloeddruk. Bij de gynaecoloog kreeg ik een echo en kreeg ik een inwendig onderzoek om te kijken of mijn baarmoedermond al week was en of ik al ontsluiting had.

“Dat vond ik niet lief!”

Dit onderzoek was echt zo ontzettend pijnlijk. Met moeite kon ik de grootste pijn al puffend onderdrukken, maar wat heb ik hard auuuuuw geroepen. “dat vond ik niet lief!” zei ik tegen de gynaecoloog. “Daar maak ik nooit vrienden mee” zei ze terug. Nou, nee. Jeetje wat verschrikkelijk zeg.

Ze vertelde mij dat ik geen ontsluiting had. Samen bespraken we de opties wat we konden doen i.v.m. mijn hoge bloeddruk en mijn bevalling. De baby liep al ruim 1 week voor met de groei, dus dat was positief. Ze stelde voor om niet onnodig risico te lopen en te blijven doorlopen met een hoge bleoddruk. Ik had nu (nog) geen zwangerschapseclampsie, maar ze wilde geen onnodig risico lopen. Ze vertelde dat ik de volgende avond al naar de verloskamers mocht komen voor een inleiding. Dan zou ik een zogenaamde ballon ingebracht krijgen die ervoor zou zorgen dat mijn baarmoedermond week zou worden. Daarna konden mijn vliezen gebroken worden waarna ik weeën kon krijgen. Dan zou ik dus echt gaan bevallen.

genietmomentje in het park

BAM!

Ok…ik ga dus morgen al naar het ziekenhuis om te gaan bevallen. OK…die had ik even niet aan zien komen. Nu nog aan vriendlief vertellen. Ik fietste (jawel, in slakkentempo) naar huis en haalde onderweg nog even wat laatste boodschappen. Eenmaal thuis belde vriendlief of ik een picknick mand wilde maken om samen in een park te lunchen (hij was toevallig ’s middags vrij). Goed idee!

Ik besloot nog even te wachten met het vertellen van het grote nieuws tot we in het park waren. Daar vertelde ik hem wat we de volgende dag gingen doen. “Maak je borst maar nat, ik heb een suite geboekt voor morgenavond in het ziekenhuis”, zei ik. Hij was net als ik totaal overrompeld en samen bespraken we wat ons allemaal te wachten stond en wie we nog moesten bellen. Samen bellen we vanuit het park iedereen en genieten nog even van elkaar.

Snel nog even de box in elkaar zetten

Straks is alles anders. Morgen begint ons nieuwe hoofdstuk.

Die avond nemen we Lola mee naar de babykamer en vertellen we haar dat ze een paar dagen bij opa en oma mag logeren en dat ze daarna eindelijk haar zusje mag ontmoeten. Ze lijkt het nog niet helemaal te bevatten, maar we willen haar toch een klein beetje “voorbereiden”. Daarna is het vroeg naar bed om zo goed mogelijk te slapen. Dat gaat niet helemaal zoals gehoopt, maar ik mag zeker niet klagen.

Lola oefend alvast met de beschuitjes

De grote dag

Dan is het dinsdag en is het dé grote dag dat ons leven opnieuw gaat veranderen. Vriendlief neemt “afscheid” van Lola en vertrekt naar zijn werk. Mijn ouders komen in de ochtend nog even wat laatste dingen regelen, zo poets mijn moeder nog vlug even het huis en pak ik de logeertas in voor Lola. Samen eten we gezellig beschuitjes (die Lola voor ons smeert) en geniet ik van de laatste momentjes als mama van één dochter. Daarna neem ik ook afscheid van hen en ga ik mijzelf voorbereiden op de avond.

Ik check nog één keer mijn vluchtkoffer, typ een laatste blogje en ga nog even uitgebreid douchen. Daarna komt vriendlief thuis en eten we samen. Om precies 18.00 uur bel ik de verloskamers om te vragen of er plek voor ons is. Ja! we ogen komen. Rond 19.00 uur. Ok, tot zo!

Daar gaan we dan!

Om 18.55 uur komen we aan bij het ziekenhuis. We mogen meteen naar kamer 1, een kleine maar fijne kamer met alles wat we nodig hebben. Na een paar minuten komt de verloskundige uitleggen wat precies de bedoeling is en wat we gaan doen. Ik mag eerst aan de ctg (de baby deed het prefect en bewoog veel) en krijg ik een automatische bloeddrukmeter om mijn arm die ieder vijf minuten een meting maakt. Deze is meestal rond de 154/80, vrij hoog dus. Daarna word er gekeken hoe ver de baby al naar beneden ligt en of ik al ontsluiting had d.m.v. een inwendig onderzoek. Dit was behorlijk pijnlijk maar op zich nog wel te doen. Helaas heb ik geen ontsluiting.

Daarom word er een ballonnetje ingebracht om mijn baarmoedermond week te maken zodat daarna mijn vliezen gebroken kunnen worden. Het bed werd omgebouwd tot verlosbed en ik mag met mijn benen in de beugels gaan liggen. Daarna brengt de gynaecoloog de eendenbek naar binnen en dat deed zo ontzettend veel pijn….omdat alles bij mij nog niet ruim genoeg is moet ze het tot vier keer toe opnieuw proberen en uiteindelijk op gevoel de ballon plaatsen omdat ze het niet kon zien. Daarna voeld ze met de hand nog even of hij goed zat. Gelukkig. Hij zit goed. Jeeeetje mina wat een heftig en pijnlijk onderdeel was dit, ik zit helemaal na te shaken van de spanning en de pijn. Poeheeee…maar het zit er op…opdracht één is klaar… check!

Sexy Netbroekje

Daarna kreeg ik zo’n sexy netbroekje aan een magt ik weer een uur aan de ctg liggen om te kijken hoe het met de baby gaat. Ook krijg ik een echo en ons mopje zwaait even lief…hihi (ze vind het allemaal wel prima geloof ik, leuk hoor zo’n ballon, mama! Party party!). We besluiten even de tv aan te zetten zodat de tijd wat sneller gaat. Eerst even bijkomen hoor. ..pfff

Proberen te slapen

Daarna mag ik gaan slapen. Ik plas nog even in een potje voor urine onderzoek. Het slapen lukt niet door de overheersende pijn dus krijg ik om 23.30 uur 2 paracetamols. Daarna ga ik nogmaals plassen en zie ik dat er bloed uit het buisje van de ballon druipt die langs mijn been hangt. Een heel bloedspoor zie ik achter mij op de grond. Oops. Ik maak vriendlief wakker en hij helpt mij mee met opruimen. Ik bel de zuster en zei verteld dat het heel normaal is. Wanneer Om 00.30 lukt het nog steeds niet om te slapen en ik krijg een slaappil. Dan val ik rond 1 uur in slaap en word pas om 05.30 uur weer wakker. Zo fijn!

Weltrusten

Om 06.30 uur komt de zuster en mag ik heerlijk even douchen. Wat fijn zeg! Om 07.00 uur word ik opnieuw aan de ctg en bloeddruk meter gelegd. De baby is verstoppertje aan het spelen en moeilijk te vinden. Kleine boef!

OMG wat een pijn

Om 07.30 word er gekeken of mijn ballon zijn werk heeft gedaan en of mijn baarmoedermond verweekt is. Helaas pindakaas…De ballon heeft niets uitgehaald en heeft waarschijnlijk niet op de goede plek gezeten. De baarmoedermond zit nog steeds erg ver weg en het is niet gelukt. De behandeling doet weer ontzettend veel pijn en ik ga echt tot het uiterste om mijn tranen binnen te houden. OMG wat doet dat pijn. Met heel veel moeite word de ballon verwijderd. Daarna word er overlegd wat nu te doen. Een nieuwe ballon inbrengen óf gel inbrengen die de baarmoedermond week maakt.

De hartslag van de baby

Wanneer ik daarna mijn ontbijt eet (2 bruine boterhammen met kaas, en eitje en een glaasje melk) word opnieuw het hartje van de baby gezocht met het CTG apparaat. Weer is ze bijna niet te vinden en houd ik ondertussen het apparaat zelf maar tegen mijn buik om te helpen. De meeting lukt bijna niet omdat ze steeds zoek is. Klein wiebelkontje! Ook word mijn bloeddruk iedere vijf minuten weer automatisch opgemeten. Mijn bloeddruk is inmiddels 150/91 en alle alarmbellen gaan af, maar zakt daarna gelukkig snel weer naar beneden.

Poging 2

Even later komt er een nieuwe arts binnen die verteld dat we opnieuw een ballon gaan inbrengen om het nog een keer te proberen. Daar gaan we weer… mijn bed wordt weer verruild voor een verlosbed, een nieuwe ballon en de eendenbek worden klaargelegd. Off we go. Auwwwww…weer die helse pijn. Dit keer lukt het gelukkig al bij de tweede keer en zit de ballon goed. De ctg word weer aangesloten en dit keer vinden we direct de hartslag van de baby. Daarna is het weer afwachten. Wanneer we vragen hoe de dag er ongeveer uit gaat zien horen we dat er vandaag waarschijnlijk geen baby meer geboren gaat worden. Nog even ontspannen dus. Best wel balen, maar dit is de meest veilige keuze en dat is het allerbelangrijkste.

Even naar buiten

Nog even geduld

Dan maar even de olympische spelen kijken op tv. Ook bel ik even naar ons pap om door te geven hoe het gaat en WhatsApp ik een aantal mensen die voor ons zitten te duimen. Ergens na 10 uur lopen we samen even naar beneden en gaan buiten op een bankje zitten. Het is heerlijk weer en er waait een lekker windje door mijn haar. Heerlijk in mijn zachte badjas geniet ik even van dit rustmomentje. In gedachten ben ik benieuwd naar ons meisje en naar het moment dat ze zich zal gaan melden. Spannend!

Wanneer we terug zijn word mijn bloeddruk weer gemeten 145/80. Ook krijgen we beiden lunch. Ik bestel en champignon cupasoup, chocolademelk,en bruin sneetje kaas en eentje met ham. Lekker. Na de lunch beginnen we met het kijken van een film op de tablet “de 100 jarige man die uit het raam klom en verdween”. Zo grappig en vreemd om gewoon een film te kijken in een verloskamer. Hihi. Omdat ik zo moe ben lijkt het mij een goed idee om even en middagdutje te doen. Dus slapen we allebei lekker even van 13.15 tm 14.30 uur. Heerlijk zeg. Even onze rustmomentjes goed benutten nu het nog kan.

Even relaxen

Floep!

Zo onwerkelijk nog steeds dat we straks gewoon opnieuw papa en mama mogen worden. Dat we straks twee dochters hebben. Ik kan het nog steeds niet geloven. Op deze manier bevallen is toch best bijzonder en geeft mij toch extra de tijd om even emotioneel en lichamelijk toe te werken naar de bevalling. Het voelt goed. De verloskundige komt nog even langs om te kijken hoe het gaat en ze verteld dat ik best vanavond nog zou kunnen bevallen. Ok. Change of plans!

Vlak daarna besluiten we om weer even te gaan wandelen, want ik voel me fit genoeg en het is heerlijk weer buiten. Het is inmiddels 15:20 uur en ik ga nog even naar het toilet. Dan voel ik ineens iets bewegen. Floep! Mijn ballon kruipt naar buiten. Mijn hart maakt een vreugdedansje. Ik roep vriendlief wat er zojuist gebeurd is en we bellen de verloskundige. Wanneer deze komt kijken is ze verbaasd dat hij er nu al uit is en hoopt dat het een goed teken is. Ik mag weer even gaan liggen en ze onderzoekt wat de ballon heeft bereikt. Het kan namelijk twee kanten op. Of hij heeft zijn werk goed gedaan en ik heb nu genoeg ruimte om de vliezen te breken óf hij zat weer niet goed en heeft niets gedaan.

in het ziekenhuis

Twee keuzes

Na wat gevoel is het direct duidelijk, er is helemaal niets veranderd aan de situatie en ook deze ballon heeft niets bereikt. Alles is dus weer voor niets geweest. Wat een teleurstelling. Al die pijn, moeite en tijd voor niets. De verloskundige gaat even overleggen met de gynaecoloog wat de volgende stap word en komt vrij snel daarna weer terug.

De gyneacoloog verteld ons de stand van zaken. Helaas hebben de ballonnen niets uitgemaakt. Mijn baarmoedermond is niet week geworden en er is niets veranderd. Mijn bloeddruk is stabiel en de baby doet het goed. We kunnen nu twee dingen doen. We kunnen gel aanbrengen op de baarmoedermond die er voor zorgt dat deze week word. Daarna kunnen we de vliezen breken én beginnen de weeën. Als we dit doen is er geen weg terug, je kunt de werking van de gel niet stoppen en verminderen.

Dit kan prima, maar kan ook erg heftig zijn voor zowel moeder als kind. Omdat mijn bloeddruk ok is én de baby zich goed voelt kunnen we er ook voor kiezen om niets te ondernemen. Simpelweg te stoppen met de behandeling en naar huis te gaan. Dit is op dit moment een veiligere keuze omdat er geen noodzaak is om de baby snel te halen. Zodra mijn bloeddruk zou steigen natuurlijk wel.

BAM!

Ok… we worden even alleen gelaten zodat we samen kunnen bedenken wat we willen doen. We zijn het er meteen over eens dat we geen onnodige risico’s willen lopen en volgen het advies op van het team. Dat betekend dat we voor nu even “klaar” zijn. We moeten weer “terug naar start”. Zonder beloning helaas. Met gemixte gevoelens pak ik mijn spullen weer in en moet ik echt even omschakelen. Ik zou toch gaan bevallen?

Nu ga ik “met lege handen” weer naar huis. Terug naar de onzekerheid. Het wachten. Het luisteren naar alle kwaaltjes en of ze niet veranderen (want dan moet ik direct bellen). Hoe lang moet ik nu wachten. Zal het dan snel gaan? Krijg ik dan weeën of breken mijn vliezen eerst? Wie vangt Lola op? Heb ik hoofdpijn door de te hoge bloeddruk, of maak ik mij te druk?

Emotionele Mindfuck

We verlaten het ziekenhuis en in de auto wordt het mij eventjes allemaal te veel. Wat een emotionele mindfuck zeg! Pfffff…zoveel omschakelingen in zo’n korte tijd. En nu weer terug naar het begin. Alsof alles voor niks is geweest.

We rijden naar de pizzaria waar vriendlief twee pizza’s besteld, terwijl ik bij de supermarkt even wat boodschappen doe (comfortfood haal). Eenmaal thuis voelt het allemaal zo onwerkelijk. De roze slingers hangen al, het hele huis was babyproof. Het voelt zo dubbel. Allereerst ben ik natuurlijk ontzettend blij dat alles goed is met mij en de baby, laat dat even voorop staan. Maar ondanks dat is mijn teleurstelling en vooral opnieuw in de angst en onzekerheid te moeten zitten wachten erg overheersend.

Na het eten bellen en Whatsappen we iedereen die geduldig zat te wachten een update over hoe ons avontuur voor nu even “on hold” is gezet en dat alles goed gaat. Daarna spring ik onder de douche en kruipen we samen op de bank om de film van vanmiddag even af te kijken.

Even bijkomen

Ondertussen voel ik nog steeds veel druk en krampen ik mijn buik. Zouden het weeën zijn? Ik kan het mij haast niet voorstellen, maar toch noteer ik ze voor de zekerheid. Lekker vroeg kruipen we samen onder de wol. Lola slaapt gelukkig nog een extra nachtje bij opa en oma. Ik probeer te slapen, maar dat lukt niet echt. In mijn hoofd speelt zich een bizarre film af over hoe ik “ging bevallen en toen toch maar niet”. Gelukkig val ik uiteindelijk toch in slaap.

Vandaag ben ik dus weer thuis, dochterlief is op het kinderdagverblijf en vriendlief op zijn werk. Alsof het allemaal nooit gebeurd is. Wanneer zal het zo ver zijn…ik hoop dat het vooral op een veilige en rustige manier zal verlopen, ik hoop dat ons dat gegunt is en we toch nog een mooi eind krijgen aan deze zwangerschap wat zorgt voor een mooi nieuw begin van ons nieuwe hoofdstuk als gezin met twee mooie dochters.

Ik wilde mijn verhaal graag even van mij afschrijven omdat ik merk dat mij dit vaak helpt bij het verwerken van emotionele gebeurtenissen. Ook wil ik graag laten weten hoe het met mij gaat. Het gaat goed dus, met zowel mij als met de baby. Dat is het allerbelangrijkste! 

Ik hoop snel hier deel 2 van mijn “bevalling” te kunnen plaatsen, maar dan met een Happy end! 

Lees hier mijn eerste bevallingsverhaal van de geboorte van Lola.