Zwangerschapsupdate #25 – Week 37 – onverwachts naar het ziekenhuis

Vandaag ben ik 37 weken zwanger. Vanaf vandaag mag mevrouwtje zich melden…dus komt u maar! Het zou leuk zijn als ze zich deze week al meld, maar hey, wie zal het zeggen? Misschien duurt het nog 5 weken! Ik heb het helaas niet voor het zeggen. De afgelopen week nam even een spannende wending. Door een (te) hoge bloeddruk werd ik door mijn verloskundige direct voor controle doorgestuurd naar het ziekenhuis. Dat maakte stiekem toch veel meer indruk op mij dan ik op dat moment door had.

in het ziekenhuis

Hoe zien mijn dagen er momenteel uit?

De week begon rustig… Ik merk echt dat ik veel last heb van vocht vasthouden en dan met name in mijn benen en voeten. Mijn arme voetjes zijn mega opgezwollen en doen al pijn voordat ik de eerste stap uit bed heb gezet. Gelukkig hoef ik geen dichte schoenen te dragen, want volgens mij passen die momenteel niet eens meer. Ook heb ik steeds meer last van harde buiken. En dan echt van die mega, mega harde buiken. Dan kan ik mijn buik ook echt totaal niet meer induwen. Omdat ik al weken op open sandalen loop zijn mijn voetjes ook zo heerlijk uitgedroogd waardoor ik van die pijnlijke kloven krijg. Dus waggel ik in slowmotion door het huis. Erg sexy hoor, haha.

Ik probeer wel wat te bewegen door de dag heen en ook zo veel mogelijk mijn voeten omhoog te houden, al valt dat niet mee. Zeker als Lola thuis is vind ik het lastiger om mijn voeten omhoog te gooien. Daarom doen we het samen iets rustiger aan. Lekker knutselen en samen puzzelen. Soms net iets langer dan gewenst (door mama dan hè) Dora, Nijntje en Bumba kijken op tv en vooral rustig aan doen. Gelukkig lijkt Lola weer iets respectvoller met de situatie om te gaan en helpt mij meestal heel lief mee. Daar krijgt ze dan natuurlijk weer veel complimentjes voor.

Oefenen voor grote zus

Ik vraag haar wel eens of ze het leuk vind dat ze een zusje krijgt en dan zegt ze ja. Dan praten we samen over hoe het zal zijn straks met een baby in huis. Ze lijkt het steeds meer te begrijpen. Toch ben ik zo benieuwd wat haar reactie zal zijn zodra de baby er straks echt is. Nu lijkt ze het allemaal erg leuk en interessant te vinden en “oefent” ze alvast met de poppen en de baby’s op het kinderdagverblijf. Maar straks is het voor het “echie” en die baby gaat nooit meer weg.

Mini was trouwens ontzettend beweeglijk in het begin van de week. Ik maakte dit filmpje van onze stuiterbal.

Op donderdag en vrijdag bleef het een stuk rustiger in mijn buik. Gelukkig voelde ik haar af en toe bewegen, maar ze was stukken rustiger dan ik van haar gewend was. Ook had ik die dag wat meer last van harde buiken. Zou het een teken zijn? Heeft ze er genoeg van daarbinnen?

Een mooie buik

Ik ga nog steeds iedere week trouw drie keer naar lichttherapie. Al neem ik nu de lift naar de juiste etage en zit ik af en toe op een kruikje in de lichtcabine. Het gaat allemaal wat langzamer. Gelukkig blijft de jeuk fijn weg. Dat is wel een geweldige beloning! Ik ben benieuwd hoe vaak ik er nog naar toe ga. Zodra ik ben bevallen stop ik namelijk. De drie dames die er werken weten ook dat als ik er een keer niet ben zonder af te bellen dat ik waarschijnlijk lig te puffen. Hihi. Zij zijn de enigen (buiten Lola en papa) die mijn blote buik echt zien groeien. Ze vinden hem allemaal prachtig. Zo lief! Ik vind hem stiekem ook wel heel erg mooi hoor! Nu staat ie nog mooi strak en bol…nog even van genieten dus!

Controle bij mijn verloskundige

Op zaterdag ging ik voor een korte controle weer even naar mijn verloskundige. Ze begon meteen met het meten van mijn bloeddruk. Deze was duidelijk te hoog. Daarna luisterden we samen naar het hartje van de baby en dat klonk prima. Opnieuw controleerde ze mijn bloeddruk aan mijn andere arm en ook dit keer was hij te hoog en ik mocht meteen in een potje plassen om te kijken of ik geen eiwitten in mijn urine had zitten. Ze zag een klein spoortje dus moest ik meteen even door naar het ziekenhuis voor een uitgebreider onderzoek. Ze belde meteen voor mij op om te zeggen dat ik er aan kwam.

Een paar minuten later stond ik buiten. Daarvoor was ik nog rustig, maar eenmaal buiten moest ik toch wel even slikken. Ik belde vriendlief en die bood meteen aan om met mij mee te gaan. Ik reed terug naar huis waar hij al samen met Lola klaar stond. Binnen 10 minuten stonden we op de kraamafdeling in het ziekenhuis. Het was erg rustig in het ziekenhuis en ze wisten meteen wie ik was. Vriendlief en ik besloten toch maar dat hij weer moest gaan, want het zou nog wel even gaan duren voordat alle uitslagen binnen zouden zijn. Hij ging weer naar huis met dochterlief en ik mocht plaats nemen op een ziekenhuisbed. Naast mij lag nog een hoogzwangere dame te wachten tot er een kraamsuite voor haar vrijkwam.

Opnieuw mocht ik in een potje plassen voor een urinetest, werd ik aan de CTG-scanner gelegd en aangesloten op de automatische bloeddruk meter. Ook werd er flink wat bloed afgenomen. Daar lag ik dan. In een ziekenhuisbed. Op de kraamafdeling. Luisterend naar het hartje van de baby al starend naar de klok. Om de 5 minuten werd mijn arm afgekneld door de bloeddruk meter. Deze zakte gelukkig steeds verder van 95/146 naar zo’n 64/125. Hij ging de goede kant op in ieder geval. Gelukkig!

37 weken buikfoto

Onder toezicht van het ziekenhuis

Na 3 kwartier werd alles losgekoppeld en zou de verloskundige zo komen voor de uitslag. Een half uurtje later kwam ze binnen en vertelde mij dat (voor nu) alles goed was. Wel vertelde ze dat ik vanaf nu onder het toezicht van het ziekenhuis stond i.p.v. mijn eigen verloskundige. Ik mocht naar huis maar met de afspraak dat ik direct zou bellen wanneer één van mijn kwaaltjes zouden verergeren tijdens de komende dagen. Ze plande meteen een nieuwe controle voor mij in op maandagochtend. Ook vertelde ze dat mijn zwangerschap waarschijnlijk ook dit keer wel zal gaan eindigen zoals de vorige keer. Toen werd ik uiteindelijk opgenomen in het ziekenhuis i.v.m. mijn te hoge bloeddruk. Gelukkig waren vlak daarvoor mijn vliezen al gebroken.

Eenmaal thuis besefte ik niet helemaal wat er gebeurd was volgens mij. We gingen gewoon verder waar we gebleven waren. Gezellig samen lunchen alsof er niets was veranderd. Toen ik daarna op bed lag na te denken besefte ik mij ineens dat het nu toch best spannend is en ik zelf de touwtjes in handen heb. Ik moet goed luisteren naar mijn lichaam. Maar dat valt niet mee wanneer je al ruim 8 maanden allerlei verschillende kwaaltjes hebt. De spanningen in huis liepen op en ik vond het ineens toch wel heel erg spannend. Ik kreeg last van allerlei kwaaltjes tegelijk, maar was het nu erger dan voorheen? En kwam het simpelweg omdat ik mijzelf te veel zat druk te maken of was het echt mijn bloeddruk? Ik vond het zo verwarrend en moeilijk.

“Mama moet huilen”

Eventjes werd het mij allemaal te veel en kwam er een zee van tranen voorbij. We zaten net te eten en Lola stak haar armen uit voor een knuffel. Wat een schatje. Ik knuffelde haar extra lang en moest natuurlijk nóg harder huilen door dit zoete tafereel. Ze bood mij een slokje van haar water aan en gaf mij een tomaatje. “Mama moet een beetje huilen”, zei ze. Agossie!

Na het eten heb ik even een fijn gesprek met vriendlief gehad over hoe ik mij voelde. Dat luchtte ontzettend op en ik voelde mij daarna ook stukken beter. Gelukkig. ’s Nachts lag ik wel veel wakker met de gedachten …wat als ik vannacht naar het ziekenhuis moet…wat als ik maandag moet blijven…wat als mijn bloeddruk te hoog blijft..word de baby dan gehaald…en zo nog 100.000 vragen. Echt erg hoor…

Dus…nu leef ik even van dag tot dag in plaats van week tot week. Hopelijk blijft mijn bloeddruk onder controle en hebben ik en mini er geen last van. Ik ben benieuwd wanneer mevrouwtje er klaar voor is…volgens mij ben ik dat namelijk wel…toch?!

Dit was alweer week 37. Lees hier mijn vorige zwangerschapsupdates! 

Heb jij ook last gehad van een (te) hoge bloeddruk of spannende momenten tijdens je zwangerschap(pen)?