Stoppen met de speen update – gelukt of mislukt?

Precies een week geleden sliep dochterlief voor de allerlaatste keer met haar geliefde “tutje”. We vonden het tijd om voor goed afscheid te nemen van haar speen. Eerder deze week schreef ik een artikel over hoe Lola haar tutjes een week geleden achter liet bij opa en oma zodat deze ze konden bewaren totdat zusjelief er is. Vandaag kun je lezen hoe het de afgelopen dagen is gegaan. Het ging niet helemaal zoals ik verwacht had. Maar is het gelukt of toch mislukt? Hebben we volgehouden of toch toegegeven?

Ik was gebleven bij dinsdagochtend… Na een paar succesvolle dagen en nachten was het een spannende dag want mevrouwtje zou vandaag bij opa en oma gaan logeren zodat mama wat extra rust kon nemen (die ik goed kon gebruiken deze week). En laten we nou nét bij hen de speentjes hebben afgegeven. Ik was zo benieuwd hoe het zou gaan en of ze het vol zou houden óf naar haar tutjes zou gaan vragen. Zou het niet extra verwarrend zijn dat de tutjes juist bij opa en oma waren?

“Zonder tutje slapen”

Toen ze ’s morgens opgehaald werd door opa zei ze trots tegen hem “zonder tutje slapen”. Samen met opa bevestigde ik haar opmerking. Ik sprak met hem af dat hij moest proberen om niet toe te geven maar voor het geval het echt een mega drama zou worden hij wist dat hij in het uiterste noodgeval haar toch een speen mocht geven. Maar liever niet natuurlijk. Hij begreep de boodschap, haha.

Die middag was het tijd voor haar dutje. Lola miste duidelijk na 20 liedjes zingen haar speentje en wist duidelijk dat ze niet wilde gaan slapen. Daarom besloot opa haar maar uit bed te halen. In de avond viel ze gelukkig wel snel in slaap, waarschijnlijk ook omdat ze haar middagdutje had overgeslagen.

Oops!

De volgende dag was het weer feest tijdens het middagdutje. Mevrouwtje wilde weer niet slapen. Toen heeft opa haar er maar uitgehaald en zijn ze samen verder gaan spelen. Even later wilde hij met haar TV gaan kijken. Toen hij een tv zender aanzette en aan Lola vroeg “vind je dit leuk?” en opzij keek, lag mevrouwtje naast hem te slapen op de bank. Blijkbaar vond ze er dus niet veel aan, haha. Oops! Zo heeft ze een dik uur liggen slapen. Maar wel zonder tutje! Yes!

Die avond sliep ze na een aantal liedjes zingen in haar eigen bed thuis vrij snel in slaap. Ook omdat vriendlief even rustig bij haar bleef zitten en ze samen aan leuke dingen gingen denken. Er werd niet eens naar een tutje gevraagd, maar ze had wel iets meer moeite met inslapen dan voorheen.

De volgende dag mocht ze weer naar het kinderdagverblijf en ook dit keer hebben ze mevrouwtje maar weer uit bed gehaald na haar live optreden van drie kwartier. Gelukkig bleef ze verder wel rustig en heeft ze de rest van de middag lief gespeeld. Toch jammer, maar gelukkig was het geen drama en bleef de speen buiten beeld.

Zo gaar als een garnaal

Die avond sliep ze weer vrij snel maar de volgende middag was het echt een drama. Opa en oma waren druk bezig met schilderen op Lola’s grote meisjeskamer en mevrouwtje wilde echt niet slapen. Ze schreeuwde alles bij elkaar en aangezien ik super moe was en zelf ook een dutje wilde doen besloot ik haar mee te nemen in “het grote bed” zodat ze bij mij kon liggen. Daar dacht mevrouwtje natuurlijk heel anders over en de rest van de middag lag ik half slapend, zo gaar als een garnaal met een peuter in mijn armen en een telefoon in mijn hand naar Bumba te kijken. Na 2 uur hield ik het voor gezien en was ik nóg brakker dan daarvoor. Lola voelde zich blijkbaar kiplekker en vond het wel prima zo. Weer niet geslapen dus. Pfff.

In de avond ging het weer prima. Gelukkig maar, want ik heb liever overdag zo’n drama dan midden in de nacht.

Gistermiddag was het weer tijd voor een middagdutje en Lola ging vrijwillig mee naar bedje toe. Even leek het goed te gaan, maar dat bleek te mooi om waar te zijn. Want zodra ik zei dat ze moest gaan liggen was het één groot drama. Een drama wat zelfs anderhalf uur duurde. Ondertussen waren opa en oma weer aan het schilderen en hoorde het hele jankfestijn op de achtergrond. Op dat moment “mocht” ik een dutje doen (dat lukte natuurlijk voor geen meter) en was vriendlief aan het volhouden en lukte het hem uiteindelijk na anderhalf (!!!) uur om haar in slaap te krijgen. Zonder tut. Yes! Go papa!

’s Avonds leek het als vanouds en viel ze na een rustige badsessie en even boekjes lezen en liedjes zingen heerlijk in slaap. Zonder drama of gemopper.

Conclusie:

Ondanks dat Lola maar maximaal één keer per dag het woordje “tutje” gebruikte om er naar te vragen of gewoon over te praten was het toch een pittig weekje. Vooral de middagen waren voor haar ontzettend lastig en je merkte gewoon dat ze iets miste bij het in slaap vallen. Het was alsof ze zelf niet door had wat dat dat dan precies was.

Gelukkig heeft iedereen volgehouden en heeft Lola tot nu toe dus geen speen meer gebruikt. Dus als je het zo bekijkt dan is onze missie zeker gelukt.

Hadden we het achteraf anders gedaan?

Achteraf gezien hadden we het toch misschien beter op een later moment kunnen doen. Dan had Lola het waarschijnlijk iets beter begrepen en was het makkelijker voor haar geweest. Maar zeker weten doen we dat natuurlijk niet en dat is altijd achteraf…

Al met al ben ik ontzettend blij dat we allemaal hebben volgehouden en vind ik dat Lola het super goed doet. Ik ben ontzettend trots op onze kleine grote meid, want ze doet het toch maar eventjes.

Had jij verwacht dat het Lola zou lukken? Dat we zouden volhouden of toch toe zouden geven als het moeizaam zou gaan?