Vorige week voelde ik mijzelf even de allerdomste moeder van de hele wereld. Mijn hart stond even stil en ik moest binnen een halve seconde in een gevaarlijke situatie handelen. Lola was namelijk op eigen houtje de trap opgeklommen. Ik ontdekte haar pas halverwege en stond zelf bovenaan de trap. Tja wat, doe je dan!?
Op mijn “vrije” woensdag heb ik meestal thuis een “wasjesdag”, zo ook vorige week. Normaal gesproken neem ik Lola dan altijd mee naar de zolder om daar samen de was te doen. Zij geeft me wasknijpers aan, stopt de was in of juist uit de wasmachine of speelt lekker om mij heen. Onze wasmachine staat op de voorzolder waar wij ook een traphekje hebben voor de veiligheid. Ook beneden aan de zoldertrap hebben we zo’n zelfde traphekje zodat Lola veilig op de overloop kan lopen en niet naar de zolder kan. Uiteraard hebben we er ook eentje bovenaan de trap die naar beneden gaat.
Een stemmetje in mijn achterhoofd
Die middag was mevrouwtje heerlijk op haar slaapkamertje boekjes aan het lezen op de grote stoel waar wij haar ’s avonds altijd op schoot nemen om tandjes te poetsen en voor te lezen. Prima, die vermaakt zich wel. Terwijl ik wat wasmanden met schone was leeg maak in de badkamer en slaapkamers wil ik eigenlijk naar de zolder om daar wat te rommelen. Lola wil liever boekjes lezen op de stoel. Prima. Dus ga ik naar boven zonder haar. Een stemmetje in mijn achterhoofd zegt nog tegen me “maak voor de zekerheid dat traphekje dicht”. Ondanks dat mevrouwtje nog nooit alleen trap op is geklommen (zonder dat iemand achter haar liep bedoel ik dan hè). Toch doe ik het niet en blijf ik met haar praten. “Is het een mooi boekje Lola?”, “ja!” hoor ik terug. Na een paar minuten hoor ik niets. Ik vertrouw het niet er loop vlug richting trap. Fiew, ze staat niet op de trap. Ik haal weer adem en ga verder waarmee ik gebleven was.
Met Bumba én twee (!!) knuffels!
Even later is het weer stil en wanneer ik ditmaal naar beneden kijk zie ik halverwege dochterlief op de trap staan. Ze staat rechtop, zonder zichzelf vast te houden. Dat kan ook bijna niet, want mevrouwtje heeft in haar ene hand haar Bumba knuffel en in de andere hand 2 (!!!) boekjes vast! Mijn hart stopt met kloppen en ik weet dat ik nu de juiste beslissing moet maken. Hoe krijg ik haar veilig boven zonder dat ze valt?! Ik kan haar namelijk niet opvangen omdat ik boven haar sta. Ik besluit in een halve seconden om enthousiast te reageren door haar te vertellen “kom maar”, terwijl ik heel rustig een paar stappen naar beneden loop. Yes! Ik heb haar. Mijn God! Ik laat haar rustig zelf verder lopen en wanneer we beiden boven zijn (en ik weer adem kan halen) vertel ik haar dat ze dat NOOIT meer mag doen en leg haar uit dat ze anders “boem” kan doen. Ze knikt en reageert alsof ze begrijpt hoe erg mama is geschrokken en dat het misschien toch wel een beetje gevaarlijk was.
Ik heb mijn lesje wel geleerd
De rest van de dag krijg ik de rillingen als ik er aan terugdenk hoe het ook heel anders had kunnen aflopen. Wanneer ik zo geschrokken was en zij weer van mij was geschrokken. Dan was ze misschien wel een halve trap naar beneden gevallen. Ik moet er niet aan denken wat er dan gebeurd zou zijn. Bah! Hoe stom van me dat ik dat traphekje niet gewoon gesloten had. Ik wist het! Ik had gewoon een voorgevoel en toch luisterde in niet naar mijzelf! Nou, ik heb mijn lesje wel geleerd! Gelukkig is het goed afgelopen en heb ik een wijze les geleerd. Wie had gedacht dat mevrouwtje echt omhoog zou klimmen? Ze had het nog nooit eerder gedaan, maar op zich was het ook wel logisch, want mama was boven en daar wilde ze gewoon naartoe.
Ik ben zeker niet trots dat ik zo dom heb kunnen zijn, maar hey, ik ben ook maar een mens die leert van haar fouten. Hopelijk kan ik op deze manier andere mama’s waarschuwen zodat het bij hen niet gebeurd. Wat een ongelukje zit in een klein hoekje, zelfs als je denk dat het jou en je kind(eren) niet overkomt.
oh oh, dit heb ik ook een keer gehad, al was het maar een tree omhoog, ik schrok me naar. Ik ben ook heel rustig naar haar toe gelopen. Echt een lesje weer he 😉 Gelukkig is het goed gegaan!
Nou hè…pffff!
Dat is zeker schrikken, maar wat heb je goed gehandeld zeg! Mijn dochter draalt vaak om me heen en het is weleens gebeurd dat ik daardoor per ongeluk op haar teentjes ben gaan staan. Dan voel ik me echt heel dom en onhandig.
Dat is dan ook wel te verwachten…maar niet minder vervelend.
Dat is schrikken! Gelukkig is het goed afgelopen!
Nou hè..Gelukkig wel!
Dat moet schrikken zijn geweest! Heb ook vast van dat soort momenten gehad hoor en die gaan ook nog wel komen ben ik bang haha..
Hier weet ik dat mevrouw de trap zo omhoog loopt, dus laat haar nooit bij een trap in de buurt zonder mij. Alhoewel, zeg nooit nooit haha!
inderdaad, never say never, de wijze woorden van justin Bieber 🙂
Is even schrikken maar overkomt iedereen wel een keer. Belangrijkste is inderdaad om rustig te blijven, als ze zover zijn gekomen redden ze de rest ook wel. Hier ook gehad dat ik boven bezig was met de was en manlief beneden met de kinderen, was hij even naar de schuur traphekje open en ja hoor hoor ik ze opeens boven…
Ik ben bang dat ze anders geschrokken was en misschien wel naar beneden gedonderd….bah…ik moet er niet aan denken!
Oeei,dat was schrikken dus!! Maar ook wel weer knap van dr ?
Bij ons liep het anders af.
We zouden de kinderen gaan badderen (volgens mij nog tijdens de zwangerschap van Lyan dus dik jaar terug) dus allemaal naar boven en ik kwam als laatste. Levi (toen nog 2) kroop rond, en ik ben me met iets gaan bezig houden, stellig er van overtuigd dat ik net als andere 99 keer het traphekje had dichtgedaan boven. Tot ik een doffe klap hoor en even later flink gehuil; Levi had een duik naar beneden genomen, nadat ik blijkbaar vergeten had het hekje dicht te doen. Gelukkig liep het met een sisser af. Alleen een bult op zn hoofd. Sindsdien let ik er nog meer op dan anders. Bah, je schrikt je rot en voelt je een erg slechte moeder op zo’n moment.
Verschrikkelijk lijkt me dat. ..Gelukkig liep het met een sisser af!
Ja absoluut. En wat een schrik dat je zelf bovenaan stond. Dan moet je ook nog heel rustig blijven, zodat je kind niet alsnog valt door jouw reactie.
Dat was wel even spannend zeg…pfff