Onbegrijpelijk…

Toen ik gisteravond ontspannen op de bank naar RTL Late Night zat te kijken kwamen de eerste verchrikkelijke berichten binnen over Parijs. Vol ongeloof luisterde ik naar de verslaggever die live vanuit Parijs een situatie schetste van het helse drama.

Onbegrijpelijk…

Ik kan het niet begrijpen waarom er mensen zijn die anderen zo veel pijn willen en kunnen aan doen. Mensen die ze waarschijnlijk nog nooit eerder hebben ontmoet. Mensen zoals jij en ik. Onschuldige mensen. Mensen die gisteren van huis vertrokken voor een gezellig avondje uit. Een avondje onbezorgd ontspannen en genieten van live muziek in de stad van de liefde.

Die liefde was gisteravond even ver te zoeken in Parijs. Vrijdag de 13e zal daar nooit meer hetzelfde voelen.

Ik werk zelf ook in een concertzaal en in mijn gedachten dacht ik aan de paniek die er geweest moet zijn bij de portiers, de bezoekers, het personeel…

Dit is toch onbegrijpelijk…

Hoe onmenselijk moet iemand zijn om überhaubt op het idee te komen om zo’n zieke en laffe daad te verrichten. En dat in deze tijden. Je zou nu toch denken dat de wereld genoeg ellende heeft moeten verwerken dat we eindelijk begrijpen dat vechten geen zin heeft. Dat we iedereen met een eigen geloof en eigen mening prima samen op één aarde kunnen leven?!

Maandag vier ik samen met mijn collega’s ons jaarlijkse personeelsfeestje, wij kunnen dit samen vieren…. in Parijs kan dat niet meer…

Maandag ga ik ook naar een concert, met een ander gevoel dan anders…misschien wel met angst. En dat terwijl het juist leuk moet zijn om naar een concert te kunnen gaan. Even weg van alles en alleen maar genieten van muziek. In gedachten zal ik die avond bij de slachtoffers zijn.

Die net als ik een avondje wilden gaan genieten van muziek….

Ik vind het onbegrijpelijk…