Vandaag, precies 10 jaar geleden, is de dag dat ik bijna doodging. Voor het eerst in tien jaar zal ik deze dag nogmaals “herbeleven” door hem hier aan jullie te vertellen. Ieder jaar op 5 juli sta ik er bij stil dat ik weer een jaar cadeau heb gekregen, iets wat zeker niet vanzelfsprekend is. Het was de meest heftige gebeurtenis in mijn leven, die mijn leven tegelijkertijd mooier heeft gemaakt.
Sorry alvast voor het lange en heftige verhaal….ga er maar eens even goed voor zitten…
Time for a new adventure
Het is najaar in 2004. Ik werk alweer 4 jaar “tijdelijk” als part-timer bij de H&M en wil graag meer uitdaging in mijn leven. Ik wil iets mijzelf ontwikkelen en uit mijn comfortzone stappen. Via een informatiedag van Travel Active kom ik op het idee om een zomer op een Summercamp te gaan werken in Amerika. Ik ben verzot op Amerika en wil graag iets nieuws ondernemen. Het duurt “maar” 3 maanden, dus met mijn extreme heimwee is dit de beste optie. (ik kon ook kiezen om een jaar als au-pair gaan werken, maar dat was iets te lang voor de eerste keer).
Ik schrijf me meteen in…ik vind het super spannend, aangezien ik al heimwee krijg als ik 40 km van huis bij mijn tante ga logeren…maar het is tijd om het roer om te draaien en niet bang te zijn. Al snel heb ik mijn telefonisch sollicitatiegesprek (in het Engels natuurlijk)..Ik ben super zenuwachtig, omdat mijn Engels echt matig is, maar ik word meteen aangenomen. In de zomer van 2005 ga ik gaan werken als “tripping specialist” op Camp Twin Creeks in West Virginia.
Begin 2005 leer ik mijn huidige vriend kennen en laat hem ook meteen weten dat ik in de zomer voor 3 maanden weg zal zijn. Ik ga alleen op avontuur. Het is dus geen verrassing voor hem, en hij vind het stoer van mij maar tegelijkertijd niet leuk omdat hij me zo lang moet gaan missen. Maar het zit goed, dus in de 3 maanden daarvoor worden we “officieel” vriendje en vriendinnetje.
Waar ben ik aan begonnen?
Na een emotioneel en gezellig afscheidsfeestje is het dan eindelijk zo ver…ik vertrek in mijn eentje voor de eerste keer met het vliegtuig via Londen naar New York. Wanneer ik na alle controlevragen eindelijk in het vliegtuig zit stromen de tranen over mijn wangen. Waar ben ik aan begonnen? Kan ik dit wel? Ik kan nu nog uitstappen! Stel je niet aan Jans, jij wilde dit toch zelf! Zo veel emoties, het duurt wel 10 minuten voordat ik mijzelf weer wat rustig krijg. Ik lees de lieve boodschappen van vrienden en familie die ze voor me in een schriftje hebben geschreven en probeerd alle moed bij elkaar te verzamelen. Ik ga dit doen! USA, here I come!
In New York City krijg ik een 2 daagse training (het is er zo’n 40 graden…waardoor ik ’s nachts in het hostel een paar keer een spontane bloedneus krijg…wat niet echt helpt met mijn heimwee)… Daarna moet ik met de bus naar West Virigina (dat duurt een hele dag).. Ik stap één halte te vroeg uit in Washington, maar uiteindelijk stap ik ’s avonds als een van de laatste mensen uit in the middle of nowhere. Hier word ik opgewacht door iemand van camp, thank God, I made it!
Grapjes vertalen is niet grappig
De eerste paar dagen moet ik ontzettend wennen. Ik ben de enigste persoon die Engels niet als moedertaal heeft en merk meteen dat dit mij ontzettend belemmerd in mijn communicatie. Normaal ben ik wel in voor een geintje of grap, maar als je hem eerst moet vertalen dan is je grap niet meer grappig of zijn we al drie onderwerpen verder. En echt alles verstaan met alle soorten Schotse, Canadese, Ierse, Australische en Amerikaanse accenten maakt het er ook niet veel makkelijker op.
Gelukkig is iedereen wel heel erg aardig en probeer ik er maar het beste van te maken. De eerste 2 weken moeten we veel klussen en hebben we pre-camp (waarin we allerlei oefeningen moeten doen voor teambuilding, maar ook een EHBO examen) (in het Engels natuurlijk) waarvan ik echt geen één vraag begrijp…maar uiteindelijk wel de beste score heb van iedereen.. (don’t ask me how I managed that)..
Eindelijk geen heimwee meer
Daarna komen de kinderen. Zij verblijven ieder 2 weken en slapen in van die gezellige houten cabins met stapelbedden. Als tripping specialist neem ik de kinderen mee op “overnights”. Ik neem ze mee de bossen in waar ik een kampvuur voor ze maak (ja, in mijn eentje) en voor hen hamburgers en hotdogs bak. ’s Nachts slapen we in tentjes in onze slaapzak zonder iets er onder…wat best hard ligt, inderdaad. Wanneer ik bezig ben met de kinderen heb ik het super naar mijn zin, maar wanneer ik even niets te doen heb mis ik thuis zo verschrikkelijk. Ik kan gewoon niet echt mijzelf zijn hier. Vooral vanwege de taalbarrière. ’s nachts lig ik in bed te huilen van de heimwee. Het valt me erg zwaar.
In de eerste 9 dagen ga ik zo’n 6x op zo’n overnight en op de laatste dag ga ik samen met de tieners op”TC Trek”. Dit is een slopende bergwandeling van ruim 5 uur (bergop) midden in de bossen, op paden die niet te zien zijn, zonder telefoon of portofoon, onbereikbaar voor de buitenwereld, en dat in een gevoelstemperatuur van zo’n 40 graden. Dat is echt mijn zwaarste beproeving ooit. Maar wat een overwinning dat we allemaal heelhuids terugkomen. Onverantwoord eigenlijk.
Happy 4th of July
De dag erna is het “The 4th of July”, dé grootste feestdag in Amerika waar zij hun vrijheid vieren. De hele dag is het feest. Er is muziek, we hebben mega watergevechten, er zijn ijsjes en we sluiten de dag af met prachtig vuurwerk boven het meer van het kampterrein. Voor het eerst na al die weken voel ik mij eindelijk thuis in dit gekke land, waar niemand mijn taal spreekt. Tijdens het vuurwerk denk ik even aan mijn verjaardag (1 januari) en realiseer ik dat mijn heimwee al de hele dag over is. Eindelijk!
Na het feestelijke gebeuren heeft de helft van alle “staff” hun “day off”. Met een groep van zo’n 30 man rijden we met auto’s naar een knus huisje in de bergen wat we met zijn allen gehuurd hebben. Volgens mij is het een huisje voor 8 personen of zo, maar in die bedden pas je makkelijk met 4 man in. Zoals in van die typische Amerikaanse films word er een feest gevierd met vooral veel drank, drank en nog meer drank. Ik beleef deze avond een van de gekste avonden ooit en heb dingen gezien die je normaal alleen maar in films ziet (zo gaat dat soms echt, hè Guus Meeuwis, haha). Laten we zeggen dat ik ’s nachts in een walk-in-closet ben gaan slapen (op van die fluffy vloerbedekking) omdat alle bedden “bezet” waren. De volgende morgen word ik als één van de eerste wakker en het hele huis ligt vol met lege blikjes bier en slapende mensen die echt overal slapen. Er ligt zelfs iemand op de trap te slapen. Ik ga even op de veranda zitten en geniet van het uitzicht (in de winter kun je daar skiën, dus beeld je even op een mooi uitzicht in,hihi).
Wanneer eindelijk iedereen wakker is besluiten we om wat te gaan eten. Met de allergrootste kater EVER smaakt niets mij goed en zijn er meer mensen waarbij niet alles even goed valtl. Daarna gaan we met zijn allen naar de film. De dichtstbijzijnde bioscoop is 2 uur rijden. Voor Amerikanen is dat peanuts. Dus daar gaan we. Ik zit samen met Carl, Arielle en Sarah in de auto. Helaas ben ik net te laat met “shotgun” roepen, dus mag ik achterin gaan zitten. Omdat we allemaal zo ontzettend gaar zijn en allemaal een gigantische hangover hebben vallen we in de auto in slaap. Maar dan, dan valt ook de bestuurder in slaap…
Country roads, take me home…
Ik schrik wakker, kijk om mij heen en zie dat we ontzettend hard door de bossen rijden, er is geen weg meer onder ons. We gillen allemaal van angst. Boem! We staan stil tegen een boom. Ik krijg geen lucht meer, die riem moet af! Hij zit zo strak in mijn buik. Auw. Met veel moeite krijg ik hem los. Ik hoor mijn vrienden huilen, of ben ik dat zelf? Wat is er gebeurd? Ik ruik benzine. Ik zie rook. Rechts van mij zit Sarah, ze roept heel hard “Mammmaaa”. Voor mij zit Carl, hij kijkt verward om zich heen. Naast hem zit Arielle, ze zit met haar hoofd tegen de kapotte voorruit. Op het dashboard zie de bagage uit de kofferbak liggen. Mijn arm bloed, ik durf niet te kijken. Mijn buik en rug doen zeer. Vlug kijk ik weer naar Arielle. Ze lijkt buiten bewustzijn. Ze moet wakker blijven. Ik praat tegen haar samen met Sarah en ondertussen hoor ik haar kreunen en huilen. Het lijkt alsof ik droom.
Niemand kan ons zien. We zijn van de weg geraakt in een bebost gebied naast een rustige weg. Onze auto staat te ver in de afgrond om ons te kunnen zien vanaf de weg (we waren zo’n 30 meter door de bossen gevlogen) en er zijn geen getuigen. Mijn deur zit vast. Ik kan er niet uit. De auto rookt nog steeds. Gelukkig weet Carl zich via zijn raam de auto uit te krijgen. Langzaam strompelt hij naar boven naar de weg. Hopelijk stopt er iemand. Het is de dag na de 4th of July. Ik hoor auto’s doorrijden. Denken ze dat hij dronken is? We zijn in the middle of nowhere. Waarom stopt er niemand?!
Everything is going to be okay
“Arielle, stay awake!” blijf ik roepen, “Everything is going to be okay” hoor ik mijzelf vol vertrouwen zeggen tegen de meiden. Ik probeer mijn eigen woorden te geloven. Maar het duurt zo ontzettend lang (uiteindelijk werden we pas na ruim een uur ontdekt). Eindelijk stoppen er mensen. Ze komen naar ons toe. Ik zeg meteen dat ze Arielle eerst moeten helpen. Zij lijkt er het ernstigst aan toe. Na een tijdje, wat voelt als een eeuwigheid arriveren ook de brandweer en ambulance. Ze breken de auto open en helpen eerst Arielle en Sarah er uit. Daarna wordt ik op een brancard in een ziekenwagen gelegd. Mijn kleren worden opengeknipt, nee, niet die fijne bh! Shit, denk ik nog….kapot! Ik krijg een infuus en moet stil blijven liggen met mijn nek strak in een harnas.
Na een zeer pijnlijke en oncomfortabele (en voor mijn gevoel) super lange rit komen we aan bij het ziekenhuis in West Virginia. Ik wordt naar de spoedeisende hulp gebracht en lig net als bij Grey’s Anatomy in een zaal met meerdere mensen met van die blauwe gordijnen om mij heen. Ik heb dorst. Maar ik krijg niets. Er komen politiemannen bij me langs voor mijn statement. Ik vertel ze wat ik mij kan herinneren. Ik wordt meegenomen voor foto’s. Op een grote harde tafel moet ik minuten lang (wat voelt als uren) stilliggen voor scans en foto’s. Dit is verschrikkelijk en doet zo veel pijn. Ik heb nog niets tegen de pijn gekregen. Hoe voelt mijn pijn tussen de 1 en 10? 10!
De traumahelicopter kan niet vliegen
Ik krijg te horen dat mijn lever gescheurd is en ik 4 gebroken ribben heb. Ook heb ik snijwonden en brandwonden door mijn riem en een snee in mijn arm. Ik moet met de traumahelicopter naar het ziekenhuis in Roanoke, Virginia. Het weer is te slecht om met de traumahelikopter te kunnen vliegen, dus ga ik per ambulance. Ik krijg eindelijk medicijnen tegen de pijn van de dokter die met me meerijdt in de ambulance. “Try to get some sleep, sweetie” zei ze. Het is inmiddels midden in de nacht wanneer ik aankwam in Roanoke.
Na een lange rit zijn we eindelijk daar. Ik wordt meteen een operatiekamer ingereden en mijn laatste sieraden worden afgedaan. Ik wacht, en wacht…en dan hoor ik dat het bloeden is gestopt en dat ik (nog) niet geopereerd hoef te worden. Ik word naar een klein kamertje gebracht en moet daar wachten.
Can I have some water please?
Wat is er allemaal gebeurd….waar ben ik? Van alles spookt er door mijn hoofd. Die nacht of ochtend komt de vrouw van mijn baas bij mij langs om te kijken hoe het met me gaat. Ik heb nog steeds dorst, maar ik moet nuchter blijven voor een eventuele operatie. Samen met haar bel ik voor het eerst naar huis. Door de morfine ben ik niet mijzelf, maar mijn mama hoort mijn stem, dus dat is voor haar op dat moment voldoende. Opeens voel ik me zo ontzettend klein en ver van huis. Mijn mama verteld dat ze meteen gaat regelen dat ze naar me toe kan komen. Ik vertel haar dat ze zich niet hoeft te overhaasten.
In de dagen daarna moet ik nuchter blijven, wat zo verschrikkelijk is. Iedereen die bij mij de kamer binnenkomt vraag ik om water. Ik krijg een soort lolly met een sponsje er op waar ik op mag sabbelen. Daar mag ik het mee doen. Zucht. Ik stink zo erg naar benzine en rook, maar kan mijn bed niet uit. Bah! Drie dagen na het ongeluk is mijn mama eindelijk bij mij. Wat fijn dat ze er is. Ik heb haar natuurlijk wel al een paar keer via de telefoon gesproken, maar dit is toch een stuk fijner. Zij neemt gedeeltelijk de zorg van mij over van alle lieve zusters en zit iedere dag van 8 uur ’s ochtends tot 8 uur ’s avonds naast mijn bed. Ze mag in het Ronald McDonald huis logeren, maar houd daar liever plek vrij voor mensen die het echt nodig hebben. Ondertussen hoor ik dat Sarah ook bij mij in het ziekenhuis ligt. Ze heeft een gebroken rug, knie en voet en is ook geopereerd hiervoor. Arielle kan in het begin niets zien en heeft evenwichtsproblemen. Carl heeft alleen een snee in zijn knie en wat schaafwonden.
Ik krijg veel mensen op bezoek, vrienden van camp (het is 4 uur rijden voor hen om langs te komen!), maar ook iemand van Camp USA die speciaal langs komt om te kijken hoe het met me gaat. Ik krijg de mooiste kaarten van de kinderen en iedere dag krijg ik tientallen mails via de post van het ziekenhuis. Mijn vriend heeft via mijn eigen website (waar iedereen mijn avonturen op volgt) wat informatie gezet over hoe het gaat met steeds nieuwe updates. Ook heeft hij het gastenboek doorgeschakeld naar dat van mijn ziekenhuis. Zij worden overstroomd met mails die ze uitprinten en me komen afgeven. Ze denken dat ik een celebrity ben, zo’n grote stapels mails dat ik krijg. Zo lief!
Nog een week blijven
Na 5 dagen kan ik eindelijk wat eten, een zakje chips is het eerste wat “binnen blijft”. Mijn dokters komen af en toe langs en staan dan met zijn allen in een halve cirkel om mijn bed. Ik hoop dat ik na 6 dagen naar huis mag. Op de foto’s zijn geen breuken meer te zien. Maar het vliegen in mijn conditie is volgens mij arts nog te gevaarlijk, dus moet ik nóg een week langer blijven. Ik ben zo ontzettend teleurgesteld. Gelukkig zijn mijn zusters zo ontzettend lief. Een van hen geeft mijn moeder 100 dollar uit haar eigen portemonnee omdat ze het zo zielig voor ons vindt. Wij geven het terug omdat we weten dat we goed verzekerd zijn…wat helaas in Amerika vaak niet het geval is.
Voordat Sarah word overgeplaatst naar een ziekenhuis bij haar in de buurt ga ik nog even bij haar langs. Al strompelend in mijn sexy ziekenhuisschort en mijn infuuspaal. Ze verteld me dat ze me erg dankbaar is hoe ik zo positief ben gebleven in de auto, dat ze dankzij mij zo rustig kon blijven. Ik verbaas mezelf eigenlijk ook over de hele situatie, maar ik ben blij dat ik niet in paniek geraakt ben.
Eindelijk naar huis!
Dan mogen we eindelijk naar huis. Vrienden die we hebben gemaakt tijdens mijn moeders verblijf brengen ons naar het vliegveld. Wat een pijnlijk avontuur is dat. Rechtop zitten is nog niet mijn sterkste kwaliteit…mijn arme ribben. Het eerste stukje vliegen we naar Washington met een mini vliegtuigje waar we met maar 20 personen in passen. Het schud alle kanten op. Bij de overstap mag ik met mijn rolstoel overal als eerste naar binnen. Ik moet business class vliegen zodat ik kan liggen en nog voordat we opstijgen heb ik mijn kotszakje al gevuld. Mensen kijken me gek aan. Ze moesten eens weten. De reis is toch iets heftiger dan mijn lichaam leuk vind, maar gelukkig gaat het goed.
Mijn moeder geniet stiekem wel een beetje. Voor de tweede keer vliegen en dan ook nog businessclass. Ze eet een lekker biefstuk en drinkt een wijntje. Ze neemt het er van. Groot gelijk! Ik lig als een zielig hoopje ellende naast haar, maar ik ga naar huis.
Wat een avontuur!
Helaas liep mijn avontuur en droom anders dan ik vooraf gepland had. Net op het moment dat het leuk begon te worden ging het goed mis. Maar ik ben er nog. Vanaf het moment dat het ongeluk gebeurde was ik positief en blij dat ik nog leefde. Ik was vrolijk en maakte grapjes en liet iedereen met een glimlach mijn ziekenhuiskamer verlaten. Mensen waren verbaasd en blij om mij zo vrolijk te zien, ondanks dat ik van binnen ontzettend veel pijn had.
Na mijn ongeluk heb ik nog een hele tijd rustig aan gedaan. Pas na anderhalf tot 2 maanden was ik weer de oude. En in de zomer daarna, ging ik weer terug naar het summercamp. Ik werd met open armen ontvangen en iedereen vond het geweldig dat ik terug wilde komen na mijn vorige avontuur. Het was de leukste zomer ooit en ik denk nu vaak met heimwee terug naar mijn tweede thuis, mijn familie in West Virginia.
Deze ervaring heeft mij veranderd. Ik kijk nu anders tegen het leven. Niets is vanzelfsprekend want wie zegt er dat er een morgen komt? Ik geniet van elke dag en als je aan mij vraagt: “Ben je tevreden over je leven als je nu zou sterven?” Dan is mijn antwoord daarop JA. Wat natuurlijk niet betekend dat ik al klaar ben hoor…nog laaannnng niet! Maar de afgelopen 10 jaar voelen voor mij vaak als een cadeau.
Want wat als…Carl niet uit de auto had kunnen klimmen…of hij in brand gevlogen was….daar probeer ik niet te vaak over na te denken…maar soms spookt het toch door mijn hoofd.
Het was mijn tijd nog niet…en hopelijk gaat dat nog heel lang duren…
Ik kende het verhaal tuurlijk al, maar om het zo in detail te lezen geeft me kippenvel…Ik ben zo blij dat alles goed gekomen is ?
Raar idee dat wij elkaar vlak daarvoor hebben ontmoet, 10 jaar geleden alweer! Ik ben dankbaar voor alle leuke, gekke en mooie avonturen die we samen beleefd hebben, ik zeg op naar de volgende 10 jaar vriendschap! ??
Dankjewel Karin! Jij ook super bedankt ???
Wat een verhaal joh! Lijkt me diodeng! Gelukkig is het goed afgelopen!
Het was ook doodeng…En had ontzettend anders af kunnen lopen. .. daarom vier ik vandaag dat ik al 10 jaar cadeau heb gekregen ?
Wow, heftig!
Inderdaad. Het leven is te kort om iets uit te stellen. En het is belangrijk dat je kan antwoorden dat je gelukkig bent met je leven, ook al wil je bijlange nog niet sterven!
Drink er maar fijn iets op dat je al tien jaar cadeau hebt gekregen!
Dat ga ik zeker doen! Vanavond lekker dansen met mijn lief bij een concert van Faithless ?
Faithless 😍
Sjee wat heftig! Respect voor jou dat je zo kalm hebt kunnen blijven en zo positief in het leven staat , zelfs als je zo veel pijn hebt.
Ik denk dat het jou ook heeft geholpen , de positiviteit en fijn dat het ook op anderen uitstraalt.
het heeft me zeker geholpen en ik ben zo blij dat ik zo reageerde op de hele situatie…zoiets weet je pas wanneer je in zo’n situatie terecht komt…pffff…ik heb het pas daarna echt kunnen realiseren hoe heftig het eigenlijk was…
Wat een heftig verhaal! Wat geweldig dat je er door heen bent gekomen en nu zo van het leven geniet.
het heeft me heel veel moois gegeven inderdaad…het was een pijnlijk avontuur maar heeft me gevormd tot wie ik nu ben…en ik geniet nu 100x meer van alles wat ik “cadeau krijg” in het leven 🙂
Hey meid, ik heb dit nooit geweten, ondanks dat ik je nu ondertussen al jaren ken. Wat een aangrijpend verhaal, zo heftig! Maar wat fijn dat het allemaal uiteindelijk zo goed is gekomen, en dat je als Nederlander toch ook maar zo goed verzekerd bent he? Ik ben zelf ook via Inter Exchange gegaan (als aupair) en heb tijdens de trainingsweek in New York behoorlijk stampij gemaakt over de slechte zorgverzekering die je als uitwisselings student hebt via hun. Ook ik heb mijn verzekering in Nederland nooit stop gezet, want zoals je aan jouw verhaal kunt zien kan je echt heel wat overkomen. Had je niet je nederlandse verzekering dan was je nu nog aan het betalen geweest voor alle kosten. Lang leve de uitgebreide verzekeringen. En lang leve het geluk aan je kant hebben, want je moet er inderdaad niet aan denken…. What if. But it didnt go that way! ?? Anyway, ik heb even een pauze genomen in de sportsschool om je blog te lezen, het is weer tijd om verder te gaan! Xxx
Ik had op dat moment via Travel Active een verzekering via Elvia afgesloten. Zij hebben alles voor mij betaald (ruim 20.000 euro).. Ik was er super blij mee! Zo goed geregeld! De andere inzittenden hadden het veel moeilijker… achteraf hebben we via een rechtszaak (wat daar gebruikelijk is) allemaal een vergoeding gekregen via de verzekering vd bestuurder. .. Het duurde wel 3 jaar voordat we het kregen. Ik heb de helft minder gekregen dan de andere meiden omgaat Ik vond dat zij het veel harder nodig hadden… Maar inderdaad. .. Als ik toen geen verzekering had….pffff… Dan zat ik nog steeds in de schulden. ..
Ik kan me heel goed voorstellen dat je het gevoel hebt na deze ervaring aan een tweede leven te zijn begonnen! FIjn dat het je, zoals ik het in ieder geval lees, zo veel goeds heeft gebracht!
het heeft inderdaad zo moeten zijn voel ik…achteraf ben ik echt een soort van “dankbaar” dat het gebeurd is…ik geniet nu veel meer van alles…want niets is vanzelfsprekend…
Nee inderdaad, niets is vanzelfsprekend! Ik heb zelf dat gevoel – ook al is dat natuurlijk anders – omdat we na miskramen en een hoop onzekerheid toch Ivar hebben gekregen. Ik realiseer me elke dag hoe bijzonder het eigenlijk is om een kindje in ons leven te hebben. Mooie reactie ook van het Travel Active Team 🙂
precies…soms moet je verschrikkelijke dingen meemaken om daarna extra veel te kunnen genieten van al het moois wat je tegenkomt in je leven…
Super leuk hè die reactie van Travel Active!
Heftig. Echt heftig. Maar prachtig dat je nu “extra” kan genieten. Hou dat vast. En super knap dat je zo optimistisch bent gebleven in die moeilijke tijd. Je bent een topper
Dankjewel lieve Dineke ?
Jeetje Jans, ik kende het verhaal maar zo goed omschreven een brok in mijn keel en kippenvel… je bent een fantastisch mens ik ben blij om de afloop ik had je niet willen missen! Al zien we elkaar amper of niet maar toch 🙂 hoe is het met de rest afgelopen? Dikke kus en liefs!
Met de rest gaat het nu gelukkig ook goed! Sarah heeft wel nog veel operaties gehad. ..Maar is nu helemaal ok
Wat een verhaal zeg, pfoe! Wel erg stoer dat je daarna weer terug bent gegaan.
Dat was ook best wel eng om te doen. .. En ging niet helemaal goed toen er op een middag voor ons een andere auto van camp op zo’n zelfde weg een ongeluk kreeg. .. Ik kreeg een paniek aanval… Maar gelukkig had niemand iets. ..
Dankjewel ?
Ik kwam via via op je blog uit. Wat een spannend verhaal zeg. Lijkt me zo beangstigend. Gelukkig is het goed gekomen en is iedereen nog in leven. Wat goed ook dat je het jaar erop gewoon bent teruggegaan. Congrats met die 10 jaar leven op naar de volgende en volgende en … Liefs
Wat leuk dat je het gelezen heb. .. niet echt mijn vrolijkste blog ? dankjewel ?
Beste Janske,
wat mooi om je verhaal te lezen. Zo mooi aan een avontuur begonnen, je droom weten te realiseren en dat gebeurt er zoiets heftigs. Wij vinden dat je je er super sterk uit bent gekomen en het feit dat je je ook realiseert dat het ook anders had kunnen aflopen en daardoor alles uit je dag haalt maakt dat wel duidelijk. En dan het jaar erop gewoon terug gaan om jouw droom toch goed af te laten lopen. We hebben diep respect voor je en ik denk dat veel mensen hier inspiratie en positiviteit uit kunnen halen.
Groetjes,
het Travel Active team.
Hey!
Wat leuk en lief dat jullie je reactie hier achter laten! Dankjewel voor de mooie lieve woorden!
Liefs, Janske
Ik was vanochtend aan je verhaal begonnen. Ik moest het even laten bezinken voordat ik een reactie gaf. Wat een ontzettend heftig verhaal. Maar ook fijn dat je het kan navertellen.
Klopt, niet echt een gezellige romantische comedie ? . Maar ik kan het inderdaad zelf navertellen…
Zo, heftig zeg! Super dat je zo positief bent gebleven, en dat je op het moment van het ongeluk zo rustig bent gebleven! Ik denk dat dat je heel veel geholpen heeft! Gelukkig is alles goed afgelopen
Ik verbaasde mijzelf…maar inderdaad wat ben ik blij dat ik zo rustig kon blijven….pffff…want spannend en heftig was het zeker…
Wow, wat een heftig verhaal zeg. Heb het aan één stuk door gelezen. Wat een geluk dat je er nog bent en wat goed van je dat je weer teruggegaan bent!
Dankjewel Birgit! 🙂
ahhh kippevel. pittig maar met een mooi einde.
Gelukkig wel 🙂
Jeetje meis, wat een verhaal! Allereerst super stoer dat je de stap hebt genomen daarheen te gaan terwijl je wist dat je heimwee had. En wat mooi hoe je beschrijft hoeveel meer je het leven gaat waarderen als je zo’n ervaring hebt doorstaan. Wat een heerlijk moment moet dat trouwens zijn geweest toen je moeder bij je kwam 🙂 En de volgende zomer gewoon weer terug… petje af!
Dankjewel ? Monique!
Wow, heftig! Mag ik vragen hoe het met je vrienden is afgelopen?
Uiteindelijk is het met iedereen goed afgelopen. Al heeft het revalideren bij en van hen best lang geduurd met veel operaties…
Jeetje meis, wat een heftig verhaal. Ik ben ooit ( 1997:)) met travel active een jaar naar Australie geweest en dat praten in het Engels uit het eerste stuk van je verhaal herken ik meteen. Mijn zus is nu verpleegkundige in Amerika en loopt ook in van die leuke kleding rond, veel leuker dan wij hier. Dat je leven compleet veranderd is na deze dag snap ik helemaal. En wat goed dat je toch terug bent gegaan naar het Summer Camp. Dan kan je het toch nog een beetje afsluiten voor jezelf. Al zal de herinnering altijd blijven.
Wat toevallig ?
Australië staat hier ook nog op mijn bucketlist.
Bedankt voor je lieve reactie ?
Jeetje, wat een pittig verhaal! Wat een schrik moet dat ook geweest zijn voor je moeder, en dat je dan een jaar later toch weer mag gaan van haar…. Knap van je dat je het hebt aangedurfd om het nog een keer te proberen. Fijn om te lezen dat het met iedereen uiteindelijk goed is gekomen.
nou inderdaad..Ik zou helemaal gek worden als moeder….pffff
Wat een verhaal he, jeetje. Wat schrikken idd ook voor je moeder.
Nou he, dat kan ik mij nu extra goed voorstellen…vreselijk!
Ik volg je al een hele tijd maar had geen idee! Gelukkig ben je er zo goed van hersteld en zie je het leven nou juist mooier dan voorheen. 🙂
in die zin heeft het mijn leven verrijkt en ben ik “blij” dat het gebeurt is.
Jeetje wat een heftig verhaal. Mooi om wel nu te lezen dat het je leven “verrijkt” heeft en je nu van elk moment geniet. Je bent een sterke mooie vrouw.
Oh wauw wat heftig zeg! Zoiets vergeet je zeker nooit meer! Blij dat je zo positief bent gebleven en dat je toch goed reageert in zo’n heftige situatie. Dat de anderen daar ook profijt aan hebben gehad. Schrikken ook dat je lever was gescheurd en zo lief dat je mama kwam en bij je bleef en super dat je het jaar erna nog eens bent gegaan!
wat een lieve reactie Patricia, dankjewel!
Jeetje wat een heftige verhaal, ik heb er gewoon tranen van in mijn ogen.
oopsie!Sorry!
Nee joh, vooral geen sorry. Je bent een kanjer xx
kus!
Jeetje Janske! Wat heftig. Wat bijzonder ook dat jullie het allemaal overleefd hebben!
Inderdaad…dat is echt een wonder. Zoveel geluk gehad.
Het was je tijd nog niet… maar potverdikke wat een scary moment….
Ik geloof het ook niet inderdaad.. ❤️